ความอิจฉาจะมากหรือน้อย ขึ้นอยู่กับหลักคิดของเราเองว่าจะตกผลึกเมื่อไหร่

ซึ่งไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุ แต่ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ที่ได้พบปะผู้คน

ถ้าได้คุย ได้ทำความเข้าใจทั้งคนจน คนรวย คนต่างศาสนา ต่างเชื้อชาติ

สุดท้ายเราจะพบจุดๆหนึ่งที่สะกิดใจเราว่า คนยังไงก็คือคน ไม่มีอะไรน่าอิจฉาเลยสักนิด

จะบอกหมดก็หาว่าโม้อีก แบบนี้เค้าเรียก ปัจจัตตัง ไว้คุณเจอเอง

ผมไม่อิจฉาเพื่อนที่รวยกว่าครับ ไม่ว่าจะด้วยตัวเองหรือสมบัติพ่อแม่ พอเป็นเพื่อนกันไม่มีเลยความอิจฉา แต่ผมจะชอบเอาตัวเองไปเทียบกับคนอื่นรวมเพื่อนด้วย แล้วด้อยค่าตัวเองมากกว่า เช่น ทำไมเพื่อนผมมันขับรถเก่งจังวะ ผมโตขนาดนี้แล้วยังขับไมไ่ด้เลย บางครั้งยังคิดเลยว่าเพื่อนมันจะยอมรับเรารึป่าวว้า

อิจฉาคนที่รวยด้วยตัวเอง แล้วมีชีวิตดี อยากมีบ้าง
แค่เงินเดือนแสน มีรถใหญ่ๆ ก็ทำให้ผมอยากเป็นบ้างแล้ว

แต่พวกที่พ่อแม่รวย อย่างเดียว รุ้สึกไม่อยากเป็นแบบนั้น

มีเพื่อนรวยน่ะดีนะ เชื่อผม ดีกว่ามีแต่เพื่อนจนๆ

ส่วนกลับกัน ถ้าคุณรู้สึกว่าอิจฉาเพื่อน ก็ขอให้เปลี่ยนมันเป็นพลังครับ คุณเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกทำได้ครับ

ยกตัวอย่างแบบผม บ้านผมวัยเด็ก ยากจนมาก ผมเรียนจบมาทำงานใหม่ๆ เมื่อร่วมๆ 20 ปีก่อน เงินเดือน หมื่นเศษๆ ผมประหยัดทุกอย่างที่เป็นไปได้ แทบจะไม่ซื้อเสื้อผ้า ห่อข้าวไปกินมื้อกลางวัน เดิน สามกิโล เพื่อจะไปที่อีกแยกนึงจะได้ต่อรถเมล์ต่อเดียว แล้วเดินต่อจากซอยเข้าบ้าน เพื่อจะเก็บเงิน

ตอนนั้นเงินเดือน 11-12k ผมเก็บเงินได้เดือนละ 5k จุดเล็กๆที่ผมมีเงินเล่นหุ้นตอนประมาณปี 2012-13 ถึงต่อยอดมาได้ถึงทุกวันนี้

ผมถือคติเดียว ผมเด็ก ผมจน ถ้าผมใช้เงินเหมือนพวกพี่ๆ หรือคนอื่นๆ แล้วเมื่อไหร่ ผมจะหลุดพ้นความยากจนนั้นสักที... ผมต้องเก็บเงินให้ได้มากที่สุด แล้วอดทนรอเวลา

อิจฉาครับ แต่ไม่ได้ริษยา
คนเรามีความอยากได้ อยากมี อยากเป็น กันอยู่แล้ว
เพื่อนผมหลายคน ประสบความสำเร็จ ร่ำรวย
มีคนนึง รู้จักกันตั้งแต่ 8 ขวบ
ร่ำรวย ประสบความสำเร็จยังไง นิสัยมันก็เหมือนเดิม สันดานเหมือนเดิม
บ่อยครั้ง ทำตัวจนกว่าผมอีก
แต่วันที่ผมอยู่ในจุดต่ำสุดของชีวิต มันเป็นเพื่อนคนแรก ที่ยื่นมือมาช่วยผม

อิจฉาครับ แต่ไม่ได้มองคนรวยในแง่ลบ หรือเอามาบั่นทอนตัวเอง
ยิ่งคนที่มีพ่อแม่รวย พ่อแม่ซัพพอร์ตผมยิ่งอิจฉา*2
บางมุมก็รู้สึกยินดีในตัวเค้าด้วยนะที่พ่อแม่มีเค้าเมื่อพร้อม ซึ่งต่างจากครอบครัวผม

ทำให้ตอนนี้ผมยังไม่อยากมีลูกเพราะไม่อยากให้ลูกเกิดมาต้องมีความรู้สึกเดียวแบบผม

ไม่อิจฉาครับ หมายถึงอิจฉาแบบจริงๆจังๆเป็นมาเป็นพลังแค้น อะไรแบบนั้นอ่ะไม่เคยเลยครับ

แต่ดูแล้วชื่นชม สิ่งที่เค้ามี แบบโอ้ รถอย่างสวย บ้านอย่างใหญ่ ใช้เงินเต็มที่เลย ดีจัง
คิดว่าเค้าเก่งหามาได้ขนาดนี้ ผมเป็นทางนี้มากกว่า

ถ้าจะตอบว่าไม่อิจฉา จะโดนมองว่าโลกสวยไหมอะ งั้นตอบว่าไม่อิจฉาแล้วกัน

จะเหลือเหรอครับ อิจฉาสิ
พอโตมา ก็แยกแยะออกได้ว่า ทำไมเรา"มี"ไม่เท่าเขา
เข้าใจพ่อแม่คนเลี้ยงดูมากขึ้น
หลังจากนั้นก็เป็นแรงผลักดัน "สักวันกุจะมีเท่าที่กุอยากได้ในวัยเด็ก"
โตมาก็ทำงาน เพิ่มทักษะไปครับ
ไม่ใช่ลูสเซอร์อะไรหรอกครับเป็นทุกคน

อิจฉาสิครับ 555 ถ้าไม่รู้สึกอะไรเลย ผมคงบรรลุอรหันต์ไปแล้ว

แต่การที่รู้สึกอิจฉา ไม่ได้ส่งผลอะไรกับพฤติกรรม การปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนเลยครับ ผมแยกออกเป็นส่วนๆ ไม่เกี่ยวข้องกัน คือถ้ามีความรู้สึกอิจฉาแล้วไปทำไม่ดีกับคนที่เราอิจฉา ไม่ว่าจะนินทาว่าร้าย กลั่นแกล้ง หรือขัดแข้งขัดขานั่นถึงจะเป็น Looser ในมุมมองของผมครับ

แต่ถ้าเรารู้สึกอิจฉา แต่ไม่ได้ไปทำอะไรเขา เรารู้สึกอยากจะพัฒนาตัวเอง เพราะมีความอิจฉาเป็นแรงผลักดัน นั่นถึงจะเป็นทางที่ถูกที่ควรครับ

ความอิจฉาเป็นได้ทั้งเชื้อเพลิงขับเคลื่อนให้พัฒนาตัวเอง หรือเป็นได้ทั้งเชื้อไฟที่เผาไหม้ทำลายตัวเองได้ทั้งสองอย่างเลย อยู่ที่เราจะเลือกให้มันเป็นครับ

อิจฉา แต่ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร

เราก็ใช้ชีวิตปกติในแบบของเราไป

อยู่กับความอิิจฉามาตลอด เพราะผมอยู่แต่ในสังคมที่เพื่อนรวยกว่า

แต่พอถึงจุดนึงที่เรามีความสึกในชีวิต ได้สิ่งที่เราอยากได้แล้วก็เลิกอิจฉา

คำว่าอิจฉาในที่นี้คืออยากจะเป็นแบบเขา อยากไปอยู่ในจุดที่เขาอยู่ แต่ผมเป็นคนที่อิจฉาแรงมาก ถ้าผมอยากเป็นแบบเขาแล้ว ผมคิดว่าผมทำได้ ผมจะทำให้ได้

ถ้ามีในสิ่งที่ผมไม่มีและอยากมี บอกตรงๆคือ อิจฉา ครับ

อิจฉางับ

อยากเกิดถูก'x'บ้าง

ในเมื่อยังมีความรู้สึกก็คงมีอิจฉาบ้าง