ยุคนี้หากจีบกันในโลกออนไลน์ก็คงต้องผ่าน tinder facebook tiktok มั้ง
ซึ่งส่วนมาก ก็คงเห็นหน้าค่าตากันก่อน

แต่ยุคก่อนประมาณ 15-20 ปีที่แล้ว นี่แทบจะเหมือนเปิดกล่องสุ่มเลย
คุยกันมั่วไปหมด ไม่เห็นหน้ากันด้วยซ้ำ แค่คุยถูกคุยก็คุยกันยาวไป
เคยคุยกับบางคนเป็นปี หน้าตาไม่เคยเห็นด้วย

ชอบฟีลลิ่งแบบนั้นมั้ย

ยุคนี้ก้ใช่ว่าจะตรงปกนะครับ

เพียงแต่ยุคก่อนผมว่ามันมีความค่อยเป็นค่อยไปมากกว่ายุคนี้ที่อะไรมันดูรวดเร็วไปหมด

ยุคนี้ก้สุ่มว่าจะตรงปกมั้ย สุ่มว่าจะเจอมิฉมั้ย สุ่มจะเจอคนชวนลงทุนมั้ย ความเสี่ยงต่างกันนิดหน่อยครับ

เกิดทันยุคนั้น ผมว่ามันก็สนุกดีนะ แถม คสพ. มันค่อยเป็นค่อยไป

คุยกันสักพักถึงจะนัดเจอ ถึงจะให้เบอร์อะไรก็ว่ากันไป สมัยนี้ฉาบฉวยเกินไปนิด

เสียเวลาครับ

ขนาดรู้จักตัวจริงกัน เจอหน้ากันผ่านๆมาโรงเรียนมหาลัยแต่ไม่เคยคุย

พอกลับบ้านมาแชทกันทั้งคืนเหมือนคบกันในแชท

เห็นแบบนี้เยอะมาก สุดท้ายน้อยคู่ที่จะรอด เพราะมันไม่ได้รู้จักหรือเรียนรู้นิสัยกันจริงๆเลย

อย่างเรื่องเล็กๆไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่เราคุยอะ เขาปากเหม็น มีกลิ่นตัว กินข้าวเสียงดังแจ๊ะๆไหม

ผมไม่เสี่ยงเสียเวลาฟรีกับเรื่องพวกนี้อะ



ปล.แต่ถ้าเพื่อนมีนะ มีเพื่อนผู้หญิงรู้จักในปังย่าตั้งแต่ปอสี่ คุยกันในM ละก็แอดมาเรื่อยๆในHi5 เฟส

สุดท้ายเข้ามหาลัยที่เดียวกัน ก็มีบังเอิญเดินเจอในมอละก็หยุดคุยกันอย่างนานแบบสนิทเลย แต่เพราะเป็นเพื่อนเลยไม่ได้คาดหวังด้วยละ เลยไม่มีไรให้ผิดหวัง มีแต่มิตรภาพดีๆ

เมื่อก่อนผมกลายเป็นคนติดแชทอะ กลับบ้านติด msn มาก พอเจอที่โรงเรียนอายหลบหน้า เป็นบ่อยสมัยมัธยม

เอาจริงๆ ผมว่ามันก็ดีนะ คุยกับคนไม่รู้จักบ้าง เหมือนกับว่าเค้าไม่ได้ตั้งธงว่าเราผิด/ถูก มารับฟังเฉยๆ

ได้เมียเพราะ MSN เลย

โทรคุยกันไม่เห็นหน้า ตอนเจอโครตลุ้น ว่ากูจะโดนหลอกไหมเนี่ย

สุดท้ายก็ไม่หลอก ครบมา 15 ปีละ

ไม่นะ ผมว่ามันเสียเวลา เคยคุยกันทางโทรศัพท์บ้าน เพื่อนติดต่อให้ คุยไม่นานก็นัดเลี้ยงดูหนัง ไม่ตรงสเปค ก็เลยถอยดีกว่า

ถ้าจะหาแฟนจริงๆ เอาแบบที่เราพอใจกันทั้ง 2ฝ่ายดีกว่า อย่างน้อยๆเราก็ยังได้เลือก ไม่ต้องเปิดกล่องสุ่ม ให้เสียเวลา

สมัย postjung เคยได้มา 2 คน

คนแรกจำได้ว่าตอนนั้นไถๆหาในเว็บอยู่

แล้วมีคนโพสประมาณว่า "ใครอยู่ที่...(โลเคชั่นที่ผมอยู่)แอดมาหน่อย"

ผมก็แอดไป ปรากฎว่าวันนั้นหอข้างๆมีคนทะเลาะกัน คนโพสคนนั้นคือเพื่อนของผญ ที่โดนแฟนตบตีหอข้างๆผม ผมก็ไปรับเรื่องแล้วช่วยบอกยามอะไรประมาณนี้ หลังจากนั้นก็มี msn และ hi5 เขาแก่กว่าปีนึง แต่ไม่ต้องไทป์ผม และผมไม่ใช่ไทป์เขา แต่เขาประทับใจที่วันนั้นผมเป็นส่วนนึงช่วยเพื่อนเขาจากโดนผัวกระทืบได้ เขาเลยแนะนำเพื่อนในสาขาที่เขาเรียนให้รู้จัก ผมเรียนแถวปทุมเขาเรียนราม

ไม่รู้อะไรยังไงเพื่อนเขาหน้าตาอาจจะไม่ได้สวยมาก พอได้แต่หุ่นนี่แบบ เดอะฟัก ผมก็สานสัมพันธ์เลย คนเชียร์เต็มที่ สรุปคนนี้ 1 แมทช์แบบยันหว่างแล้วเฟทตัวออกมาเลย เห้จริงๆ

อีกคนก็ postjung เหมือนเดิม วันนั้นไม่มีอะไรละ ความ ง. เจอกันล้วนๆ ผมปทุม เขาสวนนัน เวลาเที่ยงงคืนคุยกันนิดหน่อย บอกให้ไปหาเลยไอเราก็เอาวะ หยิบกุญแจบึ่งไปเลยไม่คิดอะไร ไม่ตรงปกก็แค่กลับละวะ

ปรากฎว่าตรงปก 1 แมทช์ยันหว่าง นอนตื่นบ่ายออกไปหาอะไรกิน 1 มื้อ แยกย้าย 555

ตอนนั้นที่ชอบเพราะเทคโนโลยีมันทำได้แค่นั้นอ่ะครับ แต่ตอนนี้ขอแบบห็นหน้าชัดๆดีกว่า

ผมอยู่ในยุค pirch ช่วงท้ายๆ มีนัดเจอครั้งเดียวแล้วแบบว้าวเฉย
แล้วก็ยุค msn แบบไม่เห็นรูปก่อนไปหาเมลที่ฝากไว้ตามเวป แล้วถึงจะคุยก็เห็นรูป ถือว่า 80% ตรงปก
ผมแบบชอบคุยด้วยมั้ง กรองการพูดคุยก่อน แล้วค่อยกรองหน้าตา ดีนะมายุคนี้ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นละ
ไม่งั้นสถิติคงแบบเยอะเกินไป สมัยก่อนกว่าจะได้ก็ต้องใช้เวลาหน่อย

เมื่อก่อนพิมคุยกันในเอ็มเนี่ยแหล่ะจนเคลิ้มหลายวัน จนมาเฉลยว่าเพื่อนผชเนี่ยแหล่ะ แม่งปลอมเป็นผญมาแกล้ง ไอ้ห่านเอ้ย

ชอบครับเพราะผมไม่หล่อ พูดก็ไม่เก่งและ แชทพอได้ 555

เสียเวลาครับ ยุคนั้นกว่าจะได้เจอกัน ถ้าไม่คลิ๊กกันก็เสียเวลาไปฟรีๆ คุยแบบเห็นหน้า ได้ส่องไลฟ์สไตล์ทางโซเชียล ประหยัดเวลากว่า สมัยนั้นที่มันมีสเน่ห์เพราะไม่ค่อยมีอะไรทำในแต่ละวัน ยุคนี้กิจกรรมโคตรแยะ จะมาเสียเวลาอะไรกับเรื่องแบบนี้

ช ปลอมเป็น ญ อย่างเยอะ