แม่ชอบแอบเข้าห้องส่วนตัว มาค้นห้อง
คุยหลายรอบเหมือนจะเข้าใจ แอบเข้าตอนเราเผลอประจำ นี่ยังไม่รวมที่จับไม่ได้อีก
พวกแม่ๆจะมีข้ออ้างในการเข้ามาเสมอมาหาของ มา..........อะไรก็ว่าไปอ้างให้ดูดี (แต่เจตนาไม่รู้)

เอาช่างมาเปลี่ยนลูกบิดประตูห้อง ให้ผมมีกุญแจแค่คนเดียว
ของอะไรต้องเก็บนอกห้อง ซื้อตู้แบบทึบๆไม่มีกระจกเรามีกุญแจแค่คนเดียว+ใส่แแม่กุญแจอีกชั้น


ถ้าท่านทำแบบนี้ในบ้านที่แม่คุณอยู่ แม่พวกคุณจะโกรธไหม
ถามความเห็นพวกท่านครับ

ปล.คือคนเราก็ต้องมีความลับไม่อยากให้แม่รู้

มันเยอะตรงเปลี่ยนกุญแจห้องเนี่ยละ
ส่วนจะเข้าห้องผมเฉยๆ
เก็บหลักฐานหมดแล้ว555

อันนี้น่าจะ แม่เป็นใหญ่ในบ้าน
คุณยังอาศัยบ้านแม่ใช่ไหมครับ

ถ้าใช่....ผมย้ายออกสถานเดียว

บ้านผมเป็นสมัย ม.ต้น
เหมือนแม่ยังกังวลว่าจะออกรอกลู่นอกทางรึเปล่า
ม.ปลายก็ไม่เป็นละ

ด้วยความที่ว่าเขามองเราเป็๋นเด็กเหมือนเดิม เหมือนเขาจะพยายามควบคุมเราตลอดเวลาเหมือนเดิม
แต่จริงๆแล้ว เราโตแล้ว เราต้องการพื้นที่ส่วนตัว

แม่ผมถ้าเผลอไม่ล็อกโทรศัพท์ไว้นะ เข้ามาอ่านไลน์ผมกับแฟนผมเลย ผมโมโหชิบหาย เพื่ออะไร

ถ้าผมทำแบบนั้นแม่ผมไม่น่าโกรธครับ แต่คงไล่ผมออกจากบ้านเลยอะ 55
อันนี้ในแม่ผมนะ คิดเล็กคิดน้อยจัดเลยครับแม่ผม ขี้งอน ยิ่งช่วง 50 ต้นๆนะเมิงเอ้ยย
ฮอร์โมนปั่นปวนจัด ผมโดนยำจนเละอะ ทวงบุญคุณตลอดเลยเวลาเจอหน้า
พี่สาวผมนี่ลอยลำเลยไปอยู่ต่างประเทศ ปล่อยผมเผชิญอะไรแบบนี้คนเดียว
ตอนนี้แม่ผมนิ่งขึ้นเยอะละ ลงตัวหลายอย่าง ยกเว้นชอบมาอ่านไลน์ผมนี่แหละ

เพื่ออะไร

ไม่โกรธ พอเราเป็นพ่อคนเลยเข้าใจหลายๆอย่าง

สมัยอยู่บ้านที่กรุงเทพฯ แม่ผมนี่ทำให้รู้เลย

อย่างผมเวลาอยู่บ้าน ชอบอยู่แบบมืดๆสลัวๆ ก็ปิดม่านตลอด อยู่แบบปิดตายเลยก็ว่าได้

แค่พอออกไปข้างนอกเท่านั้นแหละ กลับมาทีคือประตูห้องเปิดไว้เลย หน้าต่างเปิด ผ้าม่านนี่รวบเก็บอย่างดี เดินผ่านนี่เห็นหมดว่าห้องผมมีอะไรบ้าง

กางเกงยีนส์ทำเฟดไว้สวยๆหายไปอยู่ที่ราวตากผ้าหมด เสื้อขาวOBEYสีตกไป2-3ตัว แกซักเรียบแล้วไม่แยกผ้าด้วย น้ำตาแทบไหล

แต่ก็เข้าใจความหวังดีของแกนะ เลยต้องคุยกับแกตรงๆว่า เสื้อผ้ากางเกงผมจัดการเอง ส่วนห้องผมถ้าอยากเข้ามาจัดห้องผมขอว่าอย่าจัดเลย ผมจะหาของไม่เจอ

แม่ไม่เคยเข้ามาค้นครับ เพราะว่าห้องผมแม่งโคตรรก มีแต่ขยะ สมัยวัยรุ่นนะ

ตอนนี้ห้องผมแม่งไม่มีอะไรเลย เพราะว่าเบื่อรกเลยทิ้งของหมดเหลือแต่ห้องโล่งๆโต๊ะทำงานกับฟูกเลย

ถ้าผมเจอแบบบ้านท่านผมก็คงโกรธแหละ

แนะนำท่านย้ายออกเลยครับ แต่ถ้าย้ายไม่ได้ ท่านอาจจะเก็บของส่วนตัวไว้ที่อื่นครับ ลองหาดูมีหลายที่เช่าเก็บของระยะยาวได้

ติดสัญญาณกันขโมย เอาให้หูแตกไปข้าง + ไฟเธค

ถ้ายังเป็นนักเรียน ก็คงต้องปล่อยไป เพราะยังแยกออกมาอยู่มากินเอง ภายนอกไม่ได้

ไม่โกรธนะครับ ผม 30 กว่าพ่อกับแม่คุณย่า ก็เปิดเข้าห้องมาบ้างบางครั้ง แกก็ไม่ได้รื้อค้นอะไรส่วนมากก็มาดูว่าดึงปลัํกเรียบร้อยหรือเปล่า บางทีก็มาเอาผ้าห่ม ผ้าปูไปซัก แต่อะไรในห้องที่ไม่ให้ยุ่งเขาก็ไม่ยุ่งนะครับพวกอัลบั้ม ของสะสมเกาหลี โปสเตอร์ต่างๆ เสื้อบอลแกก็ไม่ขยับไม่เตะต้องกัน

ห้องผมถึงขึ้นเปลี่ยนเป็นประตูกระจกใสอะ เอาไว้ส่องว่าลูกทำอะไรบ้าง

แต่มันก็ช่วงประถมแหละ เพราะหลังจากนั้นไปเรียน ทำงานที่อื่น เราก็ไม่ค่อยได้กลับบ้าน

ทุกวันนี้ซื้อบ้านเองสบายใจ แต่กลับไปทีไรนอนห้องนั้น ต้องหาสติ๊กเกอไปแปะปิดไว้ทุกที

บ้านเขา เขาอยากทำไรก็ทำ ผมไม่ติดนะ ถ้าไม่ได้เข้ามาตอนผมอยู่แล้ว ไม่เคาะไม่อะไร แต่ไม่เคยมี
ตอนไม่อยู่จะเข้าก็เข้า

รีบออกมาอยู่บ้านตัวเอง จบปัญหาครับ

ติดป้ายหน้าห้องนอนว่า เข้าหาพ่อง?

ยังดี ที่มีห้องเป็นของตัวเอง ผมนี้เรียนโรงเรียนประจำ ตั้งแต่ม .1-6 เลย เลยไม่รู้ว่า ห้องตัวเองเป็นยังไง ของส่วนตัวเป็นยังไง เศร้าอ่ะจริงๆ