เเค่รับฟังเเล้วปล่อยผ่านไม่ได้เหรอครับ

 

แล้วพอเราแก่ตัวมีลูกมีหลาน เราจะนั่งนึกถึงวันพวกนีั ถ้าลูกและหลานเราคิดกันแบบนี้เหมือนกัน สุดท้ายวันๆหนึ่ง คุณก็จะอยู่เฉาๆไปเรื่อยรอวันจากโลกนี้ไป

ยิ่งแก่ตัวใช่ว่าร่างกายคุณจะไหวให้ทำกิจกรรมอะไรก็ได้ในการใช้ชีวิตที่เหลือ แล้วใช่ครับ “ความเหงา” คือหนึ่งในศัตรูร้ายกาจของผู้สูงวัย ตัวอย่างคือยายผมเอง ผมต้องหาเวลาว่างของตัวเองพายายออกเที่ยวนอกบ้านบ้าง ไม่งั้นยายจะเฉา ดูไม่มีชีวิตชีวา เหงาหง่อย ดูจะป่วยได้ตลอด แต่พอได้พาเที่ยว พาไปเจอลูกหลาน ยายผมนี่หน้าตาบ่งบอกเลยว่ามีความสุข

เรื่องพวกนี้เอาจริงผมก็ไม่ได้ชอบหรอกนะครับ รวมญาติเนี่ย แต่พอเห็นคนใกล้ตัวเรา ครอบครัวเรา หรือมองแม้แต่ตัวเราเองเนี่ย เราไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ตลอด 365 วันหรอก เราก็อยากทำอะไรรวมกับคนในครอบครัว ในวงศ์ตระกูลบ้างแหละ (ถ้าคนในตระกูลมันทำตัวดีๆกันนะ)

ลองมองมุมกลับของประโยชน์บ้าง หรือ ปรับเปลี่ยนรูปแบบวันรวมญาติให้มันมีอะไรที่เรามีความสุขกับมันดูครับ แค่ไม่กี่วันของปีเอง  

ญาติมันก็มีหลายแบบ หลายความผูกพันธ์ ถ้าเป็นญาติห่างๆๆๆ ไม่มีผลอะไรกับการเติบโตมาของเรา จขม จะรู้สึกแบบนี้ก็ไม่แปลก