หลายๆคนพูดไปหมดแล้ว มีอีกอย่างนึงที่อยากจะบอกคือครูแนะแนวเนี่ยโคตรสำคัญเลย ตอนผมเรียนอยู่ไม่ได้ประโยชน์อะไรจากครูแนะแนวเลยทั้งๆที่จะต้องเป็นคนช่วยชี้แนะแนวทางให้เด็กค้นหาตัวเองให้เจอ

ผมเห็นต่างนะ ระบบการศึกษาเรามันมาผิดทิศผิดทาง ผมเข้าใจว่าเก่งในที่นี้หมายความว่า มีความรู้มาก

เราไม่ได้ต้องการอาจารย์ที่เก่ง เพราะถ้าใช้อาจารย์ที่เก่ง อาจารย์จะเป็น ceiling ของเด็ก หมายความว่าเด็กๆโดยเฉลี่ยจะไม่เก่งไปกว่าอาจารย์ (คนที่ไปได้ไกลกว่าก็มี แต่ผมหมายถึงโดยเฉลี่ย ที่มาจากทั้งเด็กเก่งและอ่อน)

แต่เราต้องการอาจารย์ที่เอาความรู้ไปใช้เป็น มีประสบการณ์ และสำคัญที่สุดคือแนะนำได้ แนะนำให้เด็กไปต่อได้ โค้ชได้ อาจารย์เก่งไม่สอนเยอะ แต่ hit the point แต่อาจารย์เก่งต้องได้เด็กที่อยากจะเรียนด้วยนะ เราต้องลืมเด็กที่ไม่อยากเรียนหรือเด็กที่มาเรียนเพราะอยากได้อาจารย์สอนสนุก เพราะการเรียนไม่สนุก ความสนุกต้องเกิดจากเด็กอยากรู้

ยกตัวอย่างง่ายๆ โค้ชที่เก่งก็ไม่ได้เตะบอลเก่งกันทุกคน แต่เวลาลงสนาม เรียกเด็กมาสอน 2-3 ประโยค แล้วเด็กมันก็ลงไปด้นสดต่อ แล้วความรู้ความชำนาญมันจะเกิดจากตรงนั้น แล้วพอเด็กมันเตะบอลจนเลิกเล่นไปเป็นโค้ช มันก็เอาความรู้ที่โค้ชติวมัน+สิ่งที่มันเจอในสนาม ไปสรุปเป็นวิธีการทำทีมของมันเอง ในแนวทางของตัวเอง

ให้เด็กรู้น้อยลง แต่เอาไปขยายได้เยอะๆ แล้วไปรู้ลึกขึ้นตอนที่ได้ลงมือทำ แล้วพอรู้กว้างๆ มันก็จะยิ่งมีทั้งกว้างและลึก อาจารย์บางคนที่ ตปท ก็ไม่ได้เก่งอะไรในทฤษฎี แต่ไอเดียดีมาก และรู้กว้างมาก (พูดง่ายๆคือสุดในทางของตัวเอง เพราะทำมาเยอะ ได้ลองไอเดียแบบผิดๆถูกๆมาเยอะจนช่ำ จับมาผสมๆกันด้วยความกว้าง จนมีไอเดียเป็นของตัวเอง) คนที่เก่งไม่ใช่ความรู้มากๆ แต่มีความรู้ใหม่ๆจนสามารถเขียนตำราที่ยังไม่มีคนเขียนได้ (พวกที่เขียนรีวิวลงวารสาร)

แต่ถ้าแค่จะรู้ไปสอบแบบฉาบฉวยก็จะเป็นระบบแบบบ้านเรา

และที่สำคัญที่สุดเก่งจากการใช้งานจริง ไม่ใช่เก่งจากบนหน้ากระดาษ

ไหนๆก็เขียนละมาเพิ่มหน่อย เคยไปเรียนคอร์สนึง การเรียนที่ดีคืออาจารย์สอนน้อยที่สุด เราพยายามเน้นไปที่อาจารย์ซึ่งผิด การที่ให้อาจารย์เตรียมการสอนเป็นสิ่งที่ผิด (เพราะสุดท้ายคนเก่งคืออาจารย์ มันเตรียมการสอนบ่อยๆ มันก็จำตำราได้หมดดิ) สิ่งที่เราต้องเน้นคือคนที่มาเรียน คนที่ต้องเตรียมตัวมาเรียนคือคนเรียน (เอ็งไม่อ่านมาแล้วเอ็งจะเก่งด้วยการฟังแค่รอบเดียวเนี่ยนะ) จะมาเดินเข้าห้องหัวเปล่าๆไม่ได้ หนังสือต้องอ่านมาก่อนเข้า แล้วพวกมรึงมาดึงสิ่งที่เด็ดๆไปจากอาจารย์ให้ได้ ถ้าจารย์แกถามคนไหนแล้วแกรู้สึกว่าไม่ได้อ่านมา แกเลิกสอนเลย แต่สิ่งที่ discuss กันใน class กับจารย์โคตรดี เรียกได้ว่าเปิดโลกทรรศ์ในสายที่ผมอยู่ได้เลย

ที่เก่งก็มีเยอะครับ แต่จะค่อยๆเก่งน้อยลงด้วยระบบ กิจกรรม โครงการ ภาระงาน ไม่มีเวลาพัฒนาตนเอง
ตัวผมเองสอนคอม พ่วงหัวหน้าบุคคล งานทะเบียน งานโครงการ และอื่นๆอีกจุกจิก แค่จะศึกษาทบทวนโปรแกรมบางตัว
ยังไม่มีเวลาเลยครับ บางทีอยากหาอะไรใหม่ๆมาสอนนักเรียนบ้าง แค่จะค้นคว้ายังไม่มีเวลา

ในห้องผมคนที่เป็นครูคือระดับท้ายๆของห้องครับ
แต่บางคนเก่งเกินไปคุยไม่รู้เรื่องก็มี

แม่ผมก็เป็นครู ยุคนั้นก็คงแบบคนเก่งๆมาเป็นครูกัน
แต่ผมก็ไป รร แม่บ่อย ไม่ไหวกับครูบางคนจริงๆ

เรื่องจริงล้วนๆ ครูเก่งทีแต่น้อยกว่ามากๆๆๆๆๆๆ

อีกเรื่องที่น่าทุเรศคือ ระบบที่เอาคนไร้ประสิทธิภาพออกไม่ได้ด้วย

อันนี้จริง แต่มีผมเคยไปดูงานที่มาเลเซียและสิงค์โปร์ เขาบอกว่าจะไม่เอาเก่งที่สุด เป็นครู ให้ไปทำอาชีพอื่น จะเอาคนที่กลางๆๆ แล้วถามตอน ม.ปลายเลยว่าอยากเป็นใหม เขาบอกว่าคนเก่งอธิบายไม่เก่งทำคนกลางๆ และคนเก่งมีความมั่นใจสูง มีความอดทนน้อย พอได้เป็นครูแล้ว ให้มีการสอบต่อใบอนุญาติทุก 5 ปี สอบไม่ผ่านก็ไม่ได้เป็นที่สำคัยเขาจ้างในอัตราเงินเดือนที่สูงด้วย

เห็นด้วยครับ แต่ไม่ใช่แค่ครูนะ ผมว่างานสายงานสังคมส่วนใหญ่เป็นแบบนี้หมด พวกหัวกะทิส่วนใหญ่เลือกเรียนและทำงานในสายงานวิทย์ หรือเศรษฐกิจกัน

ในห้องผม คนที่เรียนไม่เก่ง สอบอะไรไม่ค่อยติด ส่วนใหญ่ก็ไปเป็นครูนี่แหละ

ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับถ้าครูไม่เก่ง

เคยคุยกับน้องที่ทำงานคนนึงเขาบอกก็ไม่ได้อยากเป้นครู อยากสอนหรอก สอบครู สพม สพป การศึกษาพิเศษ อะไรได้ก็เอาทั้งนั้นเพื่อเอาสวัสดิการกับเงินวิทยญานะในอนาคต แล้วก็ย้ายกลับไปใกล้บ้าน

พูดในฐานะมีเมียเป็นครู ถามว่าเก่งไหม

ไม่เท่าผมแน่นอน

แต่ถ้าถามว่าสอนเด็ก ป.2 ได้ไหม ตอบได้เลยสบายๆยัน ม.3