ผมไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคลิปนี้ธนาธรกำลังแสดงละครอยู่รึเปล่า อาจจะแสดงอยู่ก็ได้ แต่สำหรับสิ่งที่ธนาธรสู้และทำมาตลอด มันทำให้ผมเชื่อว่าธนาธรรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เพราะผมก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับสิ่งที่เขารู้สึก มันคือความอัดอั้นตันใจ ความจริงมันสะสมตั้งแต่อนาคตใหม่โดนยุบแล้ว ผมเชื่อแบบนั้น แต่การเลี้ยงดู การเติบโตมาของเขามันทำให้เขาแสดงออกมาแบบมีวุฒิภาวะ

ผมเป็นเด็กเชียงใหม่คนนึงที่โตมากับการบอกว่าเชียงใหม่คือเมืองหลวงหรือเมืองอันดับ 2 ของประเทศต่อจากกรุงเทพฯ ผมโตมาในสภาพแวดล้อมที่มีความเจริญบ้าง มีความลำบากบ้างปะปนกันไป ผมได้คลุกคลีกับคนแทบทุกกลุ่ม มีตั้งแต่เด็กเรียน เนิร์ดยันมีเพื่อนที่เสพยาที่ทุกวันนี้ก็โอเวอร์โดสและเสียไปแล้ว ชีวิตผมมีเพื่อนแทบทุกรูปแบบ แต่ผมโชคดีที่พ่อแม่ผมกัดฟันสู้เพื่อผม ส่งผมโรงเรียนดีๆ เอกชนอันดับต้นๆ ของเชียงใหม่ สั่งสอนให้ผมไม่นอกลู่นอกทาง ไม่งั้นผมก็อาจจะเป็นปัญหาของสังคมนี้แล้วก็ได้

สิ่งที่ผมสัมผัสได้ก็คือทำไมตั้งแต่เด็กจนโตมาใกล้จะ 30 ขวบแล้วเนี่ย ทำไมประเทศนี้แม่งยังเหมือนเดิมเลยวะ ความเหลื่อมล้ำนับวันมีแต่จะเพิ่มมากขึ้น ผมอยู่ในชุมชนแห่งนึงใกล้ 2 มหาลัยของเชียงใหม่ โอเคแหละ มันพัฒนาขึ้น แต่มันก็ยังมีร่องรอยของความเหลื่อมล้ำอยู่ดี เมื่อก่อนผมชอบไปวิ่งเล่นแถวแคมป์พัก/สลัมเล็กๆ แถวบ้านกับพี่ๆ น้องๆ ทุกวันนี้มันก็หายไปแล้วแหละ แต่มันก็ยังภาพที่ยังเห็นอยู่คือมีพี่ชายเข็นรถเข็นให้น้องชายนอน พ่อหรือตาหรือปู่ก็ไม่ทราบสะพายน้องผู้หญิงอยู่ที่หลัง ทั้ง 4 ชีวิตหยุดเดินที่หน้าร้านนั่งชิลร้านนึงแล้วยืนดูทีวีที่ร้านนี้กำลังเปิด แม่ง มันเป็นภาพที่โคตรสะเทือนใจ เพราะเขาหยุดยืนดูหนังที่ทีวีกำลังฉายอยู่ ผมถ่ายไว้และเก็บไว้มาจนถึงทุกวันนี้ (ภาพอยู่ในสปอยนะครับ)



ผมได้แต่พูดกับตัวเองว่า "ประเทศนี้ทำไมมันเซงฮวยได้ขนาดนี้วะ" แม่ง โคตรเหลื่อมล้ำ คนมีก็มีจนล้น คนไม่มีก็คือทำยังไงก็ไม่มี หรือจะอีกเหตุการณ์หลายเหตุการณ์ที่ผมได้พบเจอ คือ เด็กตัวเล็กๆ ต้องมาเดินขายพวงมาลัยตามร้านอาหาร เด็ก 5-6 ขวบเงียะ มันใช่วัยของเขาหรอที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ ที่พีคสุดอีกเหตุการณ์คือ ผมกำลังขับรถกลับจากการหาไปลูกค้า จอดติดไฟแดงอยู่แล้วฝนก็ตกอย่างหนัก แต่ภาพที่ผมเห็นคือ ภาพของเด็กน้อยคนนึงกำลังเดินตากฝนขายพวงมาลัยแล้วตัดภาพไปที่ข้างถนน คนเป็นพ่อนั่งรอบนรถมอเตอร์ไซด์รอลูกขายพวงมาลัย ผมด่าในใจ "เห้ อะไรเนี่ย" มันไม่ใช่วัยของเขาเลยที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ ชีวิตวัยเด็กของเขาคือการได้วิ่งเล่นกับเพื่อนๆ ใช้ชีวิตวัยเด็กแบบเด็กทั่วไป กลางสี่แยกไฟแดงไม่ใช่ที่ของเขา

หรือจะอีกเรื่อง เรื่องการศึกษา อย่างที่ผมบอกว่าผมเกิดและโตที่เชียงใหม่ ดังนั้นผมจึงรู้ดีว่ามช.คือ no.1 ของภาคเหนือ ทำไมผมถึงรู้น่ะหรอ เพราะผมโดนกรอกหูจากลูกค้าของแม่แทบทุกวันว่าลูกของเค้า หลานของเขาอยู่มช. เป็นหมอบ้างเป็นวิศวะบ้าง เป็นนู่นเป็นนี่บ้างที่จบจากมช. และพอขึ้นม.ปลายมันคือหน้าที่ของเด็กที่เรียนในภาคเหนือแทบจะ 100% ที่จะต้อง "สอบโควต้า" เพื่อแย่งกันเข้ามช. ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ต้องแย่งกับเพื่อนๆ ทั้งภาคเหนือ รวมไปถึงเพื่อนๆ ที่แอดมิดชั่นจากภาคอื่นด้วย ผมสอบไม่ผ่านครับ ไม่ติดทั้งอันดับ 1 และ 2 บอกตรงๆ ผมเสียใจมากถึงขั้นทะเลาะกับแม่และร้องไห้ออกมา (แต่สุดท้ายผมก็ได้เรียนที่มช.นะ)

แต่สิ่งที่ผมตกตะกอนได้ตอนที่ผ่านทุกสิ่งทุกอย่างมาแล้ว ผมก็คิดว่าทำไมประเทศเรามันต้องแข่งขันอะไรกันขนาดนี้วะ ทำไมโรงเรียน/มหาลัยทั่วประเทศถึงต้องแย่งกันเข้าขนาดนี้ ทำไมเด็กๆ ต้องกดดันและเสียใจกันขนาดนี้ที่สอบไม่ติดมหาลัย ทำไมมันไม่มีทางเลือกทั่วประเทศให้เด็กเลือก ให้เด็กเรียนที่ไหนก็ไม่ต่างกัน

ผมมีเพื่อนคนนึงที่เขาอยู่อุตรดิตถ์ แต่ทุกๆ เสาร์-อาทิตย์หรือทุกปิดเทอมนี่แหละจำไม่ได้ละ มันจะต้องนั่งรถจากบ้านมันขึ้นมาเชียงใหม่เพื่อเรียนพิเศษ เดอะ เบรนอะไรพวกนี้ ผมก็ได้แต่คิดว่าประเทศเรามันขนาดนี้เลยหรอ นั่งรถเป็นร้อยๆ กิโลเพื่อมาเรียนพิเศษเนี่ยนะ

จบเรื่องเพื่อน มาเรื่องเชียงใหม่ จังหวัดที่ถูกเรียกว่าจังหวัดอันดับ 2 ของประเทศ หรือบางคนก็อยากให้เป็นเมืองหลวงของประเทศด้วยซ้ำ บอกเลยนะ เชียงใหม่ได้สวยหรูอะไรแบบที่ถูกเรียกกันแบบนั้นหรอก

- ทำงาน 6 วันแลกกับค่าแรงไม่ถึงหมื่น
- รถสาธารณะไม่มีให้ใช้ เคยมีก็ไม่ประชาสัมพันธ์ให้คนขึ้นกันจนถูกยุบไป
- มีแต่พวกสี่ล้อแดงเซงฮวย (ส่วนใหญ่) ที่ทำตัวไม่ได้ต่างจากแท็กซี่ในกทม.เลย โก่งราคา คิดจะเลี้ยวก็เลี้ยว คิดจะจอดก็จอด หัวรุนแรง อยากจอดที่ไหนก็จอด แถบขาวแดงก็จอด
- รถส่วนตัวคือปัจจัยที่ 5 ในการดำรงชีวิตที่จังหวัดแห่งนี้ ไม่มีคือ "โคตรลำบาก"
- ร้านของคนจีนล้นเมือง มากกว่าร้านของคนไทย
- อยากจะมีรถไฟฟ้าก็มีไม่ได้ เพราะจะไปบดบังทัศนียภาพของดอยสุเทพและเหตุผลอื่นๆ อีกมากมายที่โคตรไม่เมคเซนส์
- จังหวัดที่ใครได้ทำงาน 5 วัน หยุด 2 วันต่อกันคือสวรรค์ ตัดภาพไปที่กทม.แทบทุกบอเป็นแบบนี้ แต่ที่เชียงใหม่คือสวรรค์
- จังหวัดที่ทุกปีจะต้องเจอปัญหาฝุ่นควันระดับที่ฆ่าคนได้ เจอแบบนี้มาเป็นสิบๆ ปีแต่พึ่งมาเป็นข่าวใหญ่ไม่กี่ปี แต่ตัดภาพไปที่กทม.เจอฝุ่น pm 2.5 ไม่กี่ปีแต่เป็นเรื่องใหญ่โตทุกปีตั้งแต่มีปัญหา ทุกหน่วยงาน ทุกช่องล้วนแล้วแต่ทำข่าวฝุ่นที่ชาวกทม.เจอไปแล้ว 90% ของแอร์ไทม์และเจียดมาให้ปัญหาฝุ่นควันของภาคเหนือแค่ 10% ขอบคุณมากๆ

นี่ครับ สิ่งที่ผมเจอมาตลอดเกือบ 30 ปีในจังหวัดที่โดนพร่ำบอกว่าคืออันดับ 2 ของประเทศไทย นี่แค่เสี้ยวเดียวเองนะ

ผมถึงบอกว่าผมเข้าใจสิ่งที่ธนาธรอัดอั้นอยู่ข้างในใจกับสิ่งที่ได้พบเจอมา เพราะผมก็เจอมาไม่ต่างกัน

ผมโคตรโกรธและสาปแช่งพวกที่คอยถ่วงความเจริญของประเทศ ตั้งแต่บนสุดลงมาล่างสุด ผมถึงโกรธเพื่อไทยที่หักหลังประชาชนได้ขนาดนี้ ทั้งๆ มันควรจบด้วยแฮปปี้เอนดิ้ง ใครที่คอยฉุดรั้งประเทศขอให้ครอบครัว ตระกูลมันพบแต่ความชิบหาย เกิดกี่ชาติภพก็มีแต่ความชิบหาย อย่าได้มีความสุขอีกตลอดไป ให้มันได้รู้ถึงรสชาติความเจ็บปวดของประชาชน

ส่วนใครที่สู้มาด้วยกันก็ขอให้พบแต่ความเจริญ มีแต่สิ่งดีๆ เข้ามาแล้วซักวัน วันของพวกเราจะมาถึง อย่างน้อยก็ขอก่อนตายละกัน  

คนเชียงใหม่เหมือนกัน แต่วัยเลขสี่กว่าละ ที่ท็อปเม้นต์พิมพ์มาถูกหมดเลย เขียนแทนใจไปเกือบหมด ไม่มีพัฒนา มีแต่ถอยหลัง แล้วพึ่งมีข่าว นศ. เรียกรถแดง มันพาอ้อมทั่วเมืองแล้วทิ้งไว้กลางทาง น่าโดนสักโบกมาก ถ่วงความเจริญทั้งนั้น ตอนนี้ก็ที่มีปัญหาหนักคือถนนรอบคูเมือง อย่างกาก เข้าใจจุประสงค์เรื่องเอาสายไฟลงดิน แต่ช่วงที่ทำอยู่เนี่ยให้มันเรียบร้อยหน่อยได้มั้ย พังทั้งเมือง ส่วนพวกคนใหญ่คนโตก็ดีแต่หาคะแนนให้ตัวเอง โกยกันเข้าไปเถอะ