ผมกลับชอบแหะ
กีฬา ไม่ใช่สงคราม
ทุกฝ่ายแข่งกันเพื่อพัฒนา
ไม่ใช่แข่งกันเพื่อมองหาแต่ชัยชนะ

อันนี้มันบอลประเพณีจุดประสงค์เพื่อความสามัคคีของ 4 สถาบัน
บางคนตอบเหมือนไม่เคยเป็นเด็กมาก่อน ถ้ายิงจุดโทษพลาด การโดนเพื่อนล้อ บุลลี่ตลอดจนเรียนจบ มันเป็นแผลและต้นเหตุของโรคซึมเศร้า ซึ่งเมื่อก่อนตอนคุณๆ เด็กๆ ตัวกระเปี๊ยก มันไม่มีองค์ความรู้เรื่องพวกนี้ คุณเลยมองเป็นเรื่องปกติกัน คนแต่ละคนสภาพจิตใจไม่ได้แกร่งเหมือนกัน ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าโดนความกดดันตั้งแต่เด็ก โตขึ้นคุณจะแกร่ง คุณอาจจะแตกสลายตั้งแต่เด็กเลยก็ได้ ควรคิดเยอะๆ กับเรื่องพวกนี้นะครับ

วัตถุประสงค์มันคือสามัคคีน่ะครับ แต่พอแข่งจริงมันก้เตะกันเอาเป็นเอาตายจริงๆ

จุดประสงค์คือการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างโรงเรียนที่เข้าร่วมประกวด มันไม่ใช่ชิงแชมป์บอลระดับประเทศ
ลองชั่งน้ำหนักระหว่างหาแชมป์เด็ดขาดเพียงหนึ่งทีมและมีอีกทีมต้องผิดหวัง มีแฟนบอลดีใจ อีกฝ่ายเซ็ง
กับไม่มีใครดีใจสุดๆแต่ก็ไม่เสียใจสุดๆ นักเตะ/แฟนบอล วินๆกันทั้งสองฝ่าย เขาเลือกแบบนี้ดีกว่าครับ

เตะเสร็จก็จบ แยกย้าย โอกาสหน้าค่อยว่ากันใหม่ เตรียมทีมกันมาใหม่

เดือดในสนามจริงๆจบเกมส์ นั่งตั้งวงกันต่อ 4รร

สมัยก่อนเดินไปตักสุรา เจอครบทุกสถาบัน แซวหอมปากหอมคอ ถามไถ่หน้าที่การงาน บางคนได้งานในวงเหล้าก็มี

ก็เรื่องของบอล 7 ปี บอลถ้วยอื่นไปดิ แล้วทำไมต้องเหมือนกันอ่ะ งง