แล้วผ่านมาได้ยังไงบ้างครับ หรือขนาดต้องลาออกเลยมั๊ย

หลักล้าน2-3ครั้งแต่ไม่ถึง10ล้าน และมันมีผู้ร่วมผิดด้วยไม่ใช่ผมผิดคนเดียว

ผมทำผิดแทบทุกบ.อะ ผิดมากผิดน้อยแค่นั้น ไม่รู้ทำไมหัวหน้าชอบเอางาน

ใหม่ๆมาให้ผมทำทั้งที่มีคนเก่งกว่าผมตั้งเยอะ

เคยคุมงานติดตั้งระบบ

ถึงเวลางานตั้งถังขนาดใหญ่ ต้องใช้เคลนยก ตั้งอะไรเรียบร้อย

รถเคลนกลับ ดันมารู้ทีหลังว่าวางถังผิดด้าน

ผมแมร่งโคตรเซ็ง จริงๆราคาเคลนมันไม่ได้แพง

วันหมื่นกว่าบาท แต่มันแสดงถึงความไม่ใส่ใจงาน

โดนเจ้านายด่าว่าไม่ใส่ใจ เป็น บ.ญี่ปุ่นด้วย

ทำซักพัก ผมก็ออก เรื่องนี้มีส่วนในใจผมพอสมควร

ส่วนเจ้านายจะคิดยังไงผมไม่ทราบ แต่ผมรุ้สึกไม่โอเคกับตัวเอง

เอาตรงๆผมไม่เคยเข้าใจตรรกะความคิดที่ว่า"การลาออกจากงานบริษัทเอกชน คือการแสดงรับผิดชอบความผิดพลาด"เลย
อาจจะเพราะโชคดีที่ทำงานกับฝรั่งซึ่งวิธีคิดต่างจากเราพอสมควรมาตลอด การแสดงความรับผิดชอบ จึงเป็นการแก้ไข/ปรับปรุงตัวมากกว่า ส่วนเรื่องความเสียหาย เป็นสิ่งที่ยอมรับได้ตราบเท่าที่มีการแก้ไข/ปรับปรุง

วิธีการของเจ้านายผม ที่ผมเจอตลอดมา หลังจากเกิดความผิดพลาด ตามสเต็ปคือ
1. สรุปเนื้อหารายละเอียด วิเคราะห์หาทางแก้
2. แก้ไขให้ปัญหาเฉพาะหน้านั้นๆจบไปก่อน
3. เมื่อปัญหาถูกแก้ไขไปแล้ว ทีนี้ก็วิเคราะห์จุดผิดพลาด และหาทางป้องกัน

การมาแสดงความรับผิดชอบด้วยการลาออก ไม่ได้เป็นสิ่งที่Make senseสำหรับเจ้านายผมเลย ตราบเท่าที่คุณรู้ตัว แก้ไขข้อผิดพลาดได้ ก็จบ ความเสียหายเกิดขึ้นได้ไม่ซีเรียส เมื่อคุณทำงานในขอบเขตงาน/หน้าที่ความรับผิดชอบแล้ว
แต่กลับกัน ถ้าทำงานห่วยแตก ประมาณเลินเล่อจัดๆ ไม่เห็นจุดบกพร่องและปรับปรุงตัว ก็ไม่ได้จำเป็นต้องรอการลาออกแสดงความรับผิดชอบ เพราะมันไม่ใช่การรับผิดชอบอะไร...ไล่ออกทันทีเหมือนกัน

ส่วนตัวทำงานผิดพลาด ก็มีบ้าง ก็ทำตามสเต็ปที่บอก แล้วป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาอีก...แค่นั้นเอง ซึ่งผมก็ใช้วิธีเดียวกันนี้กับลูกน้องด้วยครับ

ตอนผมทำงานโรงพิมพ์ได้เดือนแรก โดนเลย 55+
ได้งานเมนูมาอันนึง ตอนนั้นยังอ่อนประสบการณ์มาก
มูลค่างานห้าหมื่นกว่าบาทได้มั้ง

พิมพ์งานมาแล้วมันมีเส้นสีแดงคาด
ผมเลยตัดสินใจปริ๊นแก้ไป แล้วกระดาษมันหมด
หัวหน้าผมถามว่ากระดาษหมดได้ไง ผมบอกว่าผมปริ๊นเสีย ผมเลยแยกกองเสียไว้ แล้วปริ๊นซ่อม
เขาก็แบบด่าผม ว่ามีสิทธิตัดสินใจได้ไงว่าต้องแก้ ต้องทิ้ง หรือต้องซ่อมได้ไง
เป็นคนจ่ายเงินค่ากระดาษหรอ ถ้าคิดว่ามันเสียหยุดก่อน มาถามผมก่อน ว่าเอาไงต่อ ไม่ใช่ตัดสินใจเอง
แต่เขาด่าผมแรงกว่านี้เยอะ แต่ผมจำไม่ได้แล้ว เขาเป็นหัวหน้าที่หัวร้อนมากๆอะครับ
ตะโคก ตะโกนด่า ชี้หน้าด่า โมโหนี่ปิดประตูใส่หน้า อะไรพวกนี้เลย

ผมว่าก็เป็นบทเรียนที่ดีนะ หลังจากนั้นผมไม่เคยผิดอีกเลย

ช่วงทำงานที่แรกทำหนังสือ พิมพ์ออกมาหลายฉบับมากๆและตอนนั้นมันมีการเมืองภายใน ไม่มีคนช่วยดูช่วยตรวจ หัวหนัาทะเลาะกันเองโยนงานกันไปมา ผมเลยชิ่งลาออกก่อนเลย สรุปหลังจากนั้นเขาก็ทำกันต่อและก็ผิดพลาดกันจริงๆโดนไปหลายแสนพวกหัวๆจะโดนเยอะสุด แต่ตำแหน่งผมถ้าผมยังอยู่ก็โดน2-3หมื่นได้

ที่ทำงานแรกสุด เคยทำพลาดสุดๆครับ ผมโดนให้ทำงานด่วน จริงๆโดนประจำ

เขาให้ผมจ้างปรับปรุงห้องเรียน แต่ผมดันทำเรื่องเป็นซื้ออุปกรณ์การสอนติดตั้งห้องเรียน คือทำผิดวิธีการ จะทำให้มีปัญหาตามมาทีหลัง

ความที่เป็นเรื่องด่วน เอกสารมันเลยมีน้อย มีแต่รายละเอียดหลักๆ ผมอ่านตกไปแผ่นนึง

ทำไปซักพักถึงมารู้ตัวทีหลัง เลยรายงานหัวหน้าไป หัวหน้าผมตอนนั้นก็คิดว่าเจ้าของเรื่องส่งเอกสารมาไม่ครบ ก็ใส่อีกฝั่งยับเลย

ทางโน้นเขาก็เถียงกลับว่า ส่งมาครบแล้ว มีหลักฐานรับยืนยัน สรุปคือผมผิดเองที่อ่านเอกสารตกไปแผ่นนึง

ก็เลยแก้ไขปัญหากันไป พอเรื่องจบผมก็ได้เจอเจ้าของเรื่อง เขาก็เล่าให้ฟังว่าหัวหน้าผมไปใส่เขาซะเยอะ แบบประมาณว่า

เออหัวหน้าเอ็งใส่พี่ยับเลยนะ พี่กะมาใส่คืนซักหน่อย ดีนะที่คนทำเป็นเอ็ง พี่ก็ว่าไม่ลง

โชคดีผมทำงานเป็นสายประนีประนอมอ่ะ ใครทำงานผิดมีปัญหา มาหาผม ผมไม่เคยว่าเลย

มีแต่ตบบ่า ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวช่วยๆกันแก้ ใครให้ช่วยอะไรไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็ช่วย

ก็เลยไม่ค่อยมีปัญหามากเวลาตัวเองทำงานผิด

ผมมือไวไปหน่อย เผลอ Shift + Delete Folder สำคัญ หายเกลี้ยง ต้องถึงกับไปจ้าง Lab ที่ทำเรื่องกู้ข้อมูลโดยเฉพาะ หมดไปหลักหมื่น แต่โคตรเฟลไปเป็นเดือน

นึกไม่ออกแฮะ ไม่น่าจะมี เพราะผมไม่ทำเหรี้ยอะไรเลย นั่งกินเงินเดือนไปวันๆ

ทำงานเสีย เสียเพราะความประมาท เสียง่ายๆ เซงตัวเองเหมือนกัน หงุดหงิดว่าง่ายๆพลาดได้ไง
มูลค่าไม่ได้เยอะ 8 9 พัน แต่มันเซงตัวเอง

ตอนทำงานใหม่ ๆ เมื่อยี่สิบปีก่อน เคยจ่ายยาสลับคน เพราะชื่อชนเผ่ามันคล้ายกันมากจริง ๆ แถมพูดไทยไม่ชัดทั้งคู่

ตอนที่ผมรู้ตัวก็ผ่านไป3-4ชม. เพราะมานั่งเช็คใบสั่งยา

สุดท้ายต้องขอพี่งานสุขาภิบาลขับรถโฟร์วิลของโรงพยาบาลช่วยพาขึ้นดอยเอายาไปเปลี่ยน คนไข้อยู่กันคนละม่อนดอยอีกต่างหาก แถมบ้านบนดอยก็ไม่ได้หาได้ง่าย ๆ เหมือนในเมืองด้วย วันนั้นบันเทิงสุด ๆ ครับ กว่าจะกลับถึงโรงบาล ก็ปาเข้าไป 2ทุ่ม

นั่นล่ะครับ ความผิดพลาดที่ผมจำไม่ลืมจนถึงทุกวันนี้ ถ้าเวลาไปรับยา แล้วเภสัชกรถามชื่อนามสกุล ก็อย่ารำคาญนะครับ กระบวนการนี้จำเป็นจริง ๆ แต่คนไข้หลายคนกลับมาโมโหเพราะรู้สึกว่าถามเรื่องมากเกินไปก็มีเยอะครับ

ปัก

เคยที่ห้องserver ทำงานวันเสาร์เป็น itsupport บริษัทขายอุปกรณ์สำนักงานออฟฟิศใหญ่บริษัทหนึ่ง

วันนั้นมีปัญหาเน็ตสักอย่าง พี่ซีเนียร์ที่หยุดวันเสาร์ได้ให้เข้าไปรีเซ็ตในห้องserver และลองถอดสายlanออกแปปนุงแล้วเสียบกลับ เรายังโง่อยู่คิดว่าเสียบช่องไหนก็เหมือนกัน แล้วบอกเขาไปว่าเรียบร้อย

ทีนี้ พนักงานยังแจ้งว่ามีปัญหา สักพักยังใช้งานไม่ได้ พี่เขาก็โทรมาถามเสียบยัง บอกเรียบร้อยเหมือนเดิม เขารีโมทแล้วตั้งค่าปกติแล้ว แต่ทำไมยังมีปัญหาคอลเซ็นเตอร์ใช้ไม่ได้ ลามไปยังผู้จัดการแผนกจนถึง ceo เลยโทรเช็คกันวุ่น จนพี่ซีเนียร์ต้องขับรถกลับเขามา เขาก็เช็คก็คอนฟิกสักพักใหญ่เลย จนเดินเข้าไปในห้องserver ไล่ดู

สรุปคือเสียบสายlan ผิดช่อง พอเขาใส่กลับช่องเดิมใช้งานได้ปกติเลย คือตอนนั้นผมไม่รู้จัก switch layer2, 3 หน้าซีดเลย พี่เขาก็เคลียกับผู้จัดการกับceoให้ว่าเขาตั้งค่าผิดเอง โดยไม่บอกว่าผู้น้อยอย่างผมทำโคตรขอบคุณพี่เขาเลยตอนนั้นเลย พี่รัตน์ofm

ลืมกางล้อ

คล้ายของผมครับ บ ไทย เปิดกันเองกับพี่ๆเนี่ยแหละ
ช่วงงานเยอะ แล้วผมไม่ได้คุยเองทั้งหมด กลายเป็นว่าตีราคาพลาด
ก็เสียหายหลักหมื่น แต่ก็เซ็งๆ เพราะเถียงกับลูกค้ายาว
ผมก็ไม่รู้จะทำไง เลยจะรับผิดชอบด้วยการตัดเงินเดือน แต่พี่ๆบอกไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง
เราต้องหาทางแก้ไขและป้องกันในระยะยาว ถ้าระบบดีจริง มันต้องปิดจุดบอด
ก็มานั่งวิเคราะห์ตั้งแต่การทำราคาของแต่ละบริการในบริษัทกันอีกที ทุกวันนี้ก็ไม่มีจุดบอดเรื่องราคาละ เพราะมันชัดเจน มีเรทการ์ดครบ เหลือแต่ปัญหาคน คุยตกหล่น อัพเดทไม่ครบ