ผมเป็นคนที่ดูหนังผีเยอะมาก และเป็นคนไม่กลัวผี ให้ผมเดินผ่านป่าช้าตอนเที่ยงคืน ถ้ามันจำเป็น ผมเดินได้
(กลัวแค่ความปลอดภัย)
มีหนังผีเรื่องไหนดีๆ ดังๆ ผมหาดูหมด ทุกชาติ

แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งผมได้ไปดูหนังผีนอกกระแสเรื่องหนึ่งในโรงที่สกาล่าหรือลิโด้นี่แหละ
เป็นหนังญี่ปุ่น ชื่อตอนนั้นชื่อ "Kairo ผีอินเตอร์เน็ต" แต่เห็นว่ามันมีอีกชื่อ ชื่อ Pulse





สมัยนั้นไม่มีเน็ตให้หาข้อมูล เข้าไปดูแบบไม่รู้อะไร
แต่นี่คือประสบการณ์การดูหนังโรง (ย้ำว่าหนังโรงเท่านั้น) ครั้งแรกและครั้งเดียวที่รู้สึก "กลัว"
ท่านต้องเข้าใจก่อนว่า สำหรับคนดูหนังผี กลัวเพราะตกใจ กับกลัว เพราะมันรู้สึกหวาดกลัว มันคนละแบบกัน
หนังเรื่องนี้ ไม่มีดนตรีบิ้วท์ การโผล่มาของผี ไม่ใช่ jumpscare ไม่มีเสียงให้ตกใจ
มันโผล่มาแบบเงียบๆ
แต่ผมรู้สึกกลัวมากๆ

เป็นเรื่องแรกที่ผมเจอฉากผีปรากฎตัวแบบลองเทคเป็นนาที แล้วผมนั่งตัวเกร็งโดยไม่รู้ตัว เอามือจิกที่วางแขน แล้วเหมือนตัวเองพยายามถอยจนหลังชิดเบาะ แล้วแบบ เมื่อไหร่จะผ่านไปซะที

ผกก.เข้าใจว่าคนเรา เวลากลัว มันเป็นยังไงจริงๆ
มันเหมือนเราเข้าไปในบ้านเงียบๆ แล้วมองไปเห็นเงารางๆ ไกลๆ แล้วมันค่อยๆ เคลื่อนที่เข้ามาหาเรา
แต่ถามว่าทำไมเราไม่วิ่ง เราตัวแข็งครับ ทำอะไรไม่ถูก มันกลัว

ฉากพีคที่ผมเจอในเรื่อง คือ ตัวเอกมันเข้าไปในห้องที่มีสก๊อตเทปสีแดงแปะตามขอบประตู
ซึ่งห้องนี้มันมีคนเข้าไปแล้วตาย หายตัวไปเลย การตายคือกลายเป็นคราบดำๆ บนกำแพง
ตัวเอกนี้มันตามหาสาเหตุ จนไปเจอห้องนี้ พอเข้าไปแล้ว กล้องมันแช่จากมุมมองสายตาของคนดู
ตัวเอกมันเดินมาสุดห้องฝั่งหนึ่ง ในสายตาคนดู จะมองไปลึกเข้าไปอีกฝั่ง แล้วมันก็มีเงาดำๆ ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
แล้วเดินเข้ามาหา ด้วยท่าทางแบบผีญี่ปุ่น (ศิลปะคาบูกิ) ที่เดินแบบบิดตัวไปมา แต่มันเป็นเงาดำลางๆ มันไม่ชัดเจน
แล้วตัวเอกมันเห็น แล้วค่อยๆ ถอยหนี จนชนโซฟา ตกลงไปหลังโซฟา ผีมันก็เดินเข้ามาหาเรื่อยๆ
จนมุมกล้องเปลี่ยนเป็นมองจากตัวเอกที่ตกไปหลังโซฟา มองขึ้นไป แล้วลุ้นว่าผีมันจะตามมา จนมันเอามือมาจับ แล้วพยายามจะยื่นหน้าขึ้นมา

คือแค่โมเม้นท์นี้ ไม่มีเสียงดนตรีบิ้วท์ แต่มันทำให้ผมกลัวมาก เหมือนอยู่ในเหตุการณ์จริงเลย

แต่อย่าถามถึงเนื้อเรื่องนะ เพราะมันหนังอินดี้มาก ต้องตีความ อารมณ์หนังของเดวิด ลินซ์อย่างนั้นแหละ

แต่ปัญหาของหนังแบบนี้คือ คุณดูที่บ้านไม่ได้เด็ดขาด
พอดูที่บ้าน มันกลายเป็นหนังอะไรก็ไม่รู้ ไม่น่ากลัวสักนิด แถมตลกกับท่าทางผีอีก
ผมเคยเปิดให้เพื่อนดู มันนั่งดูในบ้าน เพื่อนคนอื่นเดินผ่านไปมา หยิบนั่นนี่มากิน หันไปคุยกับคนนั้นคนนี้ที
แล้วมันก็บอกว่า หนังอะไรวะ ไม่เห็นมีตรงไหนน่ากลัวเลย

มันเป็นหนังที่ต้องดูโรงคนเดียวเท่านั้น

หลังๆเห็นหลายคนไม่ชอบ jump sacred บางคนรังเกีียจถึงขั้นมี jump scared = หนังห่วยเลย

แต่ผมกลับไม่รู้สึกว่าแย่ขนาดนั้น ใส่มาบ้าง อยากตกใจบ้าง แค่เนื้อเรื่องอย่าเบาเกินไปก็พอ

ผมว่ามันเป็นช่วงให้คนที่ไม่ใช่คอหนังผี ได้บิ้วไปพีคๆแล้วกริ๊ดออกมาบ้าง พวกแข็งๆมันไหวกันอยู่ละ
แต่ถ้าพาสาวไปดูอย่างน้อยฉากพวกนี้แหล่ะ ทำแต้มได้ดี

ผมก็ไม่ดูนะ jumpscare มันตกใจอ่ะ

Jump scared ที่ perfect สำหรับผม ยกให้ Conjuring1 เลย

ซีนไหนที่เป็นซีนยอดฮิตของการ Jump scared แม่งไม่มี
ซีนไหนที่เป็นปกติ คนดูกำลังผ่อนคลาย ผีแม่งโผล่มา

แล้วทีนี้พอคนดูโดนไปดอกแรก ที่เหลือทั้งเรื่องนั่งเกร็งตลอดเวลา เพราะไม่รู้ละว่ามันจะมาตอนไหน

Jump Scare ไม่ได้เป็นความน่ากลัวนะสำหรับผม มันแค่ตกใจเฉยๆ แต่ผมคิดว่าบรรยากาศที่หนังพาไปสู่จุดที่คนรู้สึกอึดอัดกดดัน เล่นกับอารมณ์คนมากกว่าที่จะวัดว่าหนังเรื่องนั้นน่ากลัวแค่ไหน

หนังผีเก่าๆก็ไม่ค่อยมี jumpscare นะ แต่โคตรน่ากลัวเลย อย่าง Evil Dead นี่ก็ไม่ค่อยมีนะ แต่โคตรน่ากลัว หรืออย่าง Conjuring ก็มีช่วงที่ไม่ใช้ jumpscare มาหลอก แต่บรรยากาศกับเรื่องราวมันสร้างสถานการณ์ที่ตัวละครถูกกระทำ จนเรารู้สึกได้ว่ามันอึดอัด มันตึงเครียด มันทำให้หนังมันหลอนเอง

มันทำให้ตกใจ ไม่ได้ทำให้กลัวมากขึ้น ถ้ากลัวหนังมันต้องน่ากลัวมาอยู่แล้ว
สำหรับผม ผมว่ามันกระชากอารมให้ความกลัวหายไปด้วยซ้ำ

ถ้า jump scare เยอะๆส่วนมากไม่ดู รู้สึกว่าดูถูกคนดูไปหน่อย ชอบแบบที่เซ็ตหลอนๆอึดอัดๆ อันนี้ดูแบบตั้งใจทำไม่ต้องใช้อะไรพวกตกใจช่วยเลย แล้วเราจะแบบจดจำหนังเรื่องนั้นได้ดี

ถ้าของไทยยกให้ คน ผี ปีศาจ ของเทศชอบสุดก็ hereditary