กาลเทศะ ยังเป็นสิ่งที่สำคัญ

ต้องเข้าใจว่าต้องเตคือตัวเอกของงาน ฉะนั้นจะแต่งตัวอะไรก็ได้ก็ไม่มีใครมาว่า ลองเป็นคนอื่นดิ ผมบอกเลยว่ายับ

ไม่ต้องเปลี่ยนมุมมองอะไรเลยครับ

ผมเชื่อว่าถ้าสมมุติต้องเตเกิดได้รางวัลออสการ์มาเค้าก็แต่งตัวแบบเหมาะสมไปรับรางวัลออสการ์ครัย

สมมุติว่าเจ้าของงานไม่โอเค กับการแต่งตัวเค้าก็ไม่จำเป็นต้องเชิญเค้าก็ได้นะครับ

แต่ตอนนี้พอเค้าดัง คนก็ไม่สนใจและว่าเค้าจะแต่งอะไรยังไง แค่อยากเกาะกระแสเรื่องนี้ไปด้วย

บอกตรงๆ ถ้าผมเป็นพวก ไอหนู นิด ออ. ผมไม่กล้าไปเอาแสงจากเค้าหรอก ผมหน้าด้านไม่พอ

ไม่ได้ช่วยเค้าสนับสนุนอะไรเลย แต่ไปเกาะกระแสเค้า และมาชูนโยบาย soft power หาดีเข้าตัวเองอีก

ไอ นโยบาย 1 ครอบครัง 1 softpower โคตรเปลือก ถ้ามันสร้างกันง่ายๆขนาดนั้นก็คงดีสิ

ฟิลเดียวกับที่ไอตูบ ไปเกาะกระแส LISA BLACKPINK เลย

แต่งอะไรก็ได้

แต่ถ้าจะแต่งอะไร แล้วเข้าไปในสถานที่ของใคร
ก็ควรจะให้ความเคารพ หรือดูกาลเทศะ ณ ตรงนั้นด้วย

ถ้าเป็นที่ของเค้า คุณแต่งได้ เค้าก็ไล่คุณออกมาได้เหมือนกัน สิทธิใครสิทธิมัน

อยู่ที่ว่าใครใส่ครับ เนวินแต่งชุดบอลไปงานแต่ง ไปนู้นนี่ ก็จะไม่มีใครว่าอะไร

+1 จั๊บ

บุคคล นิติบุคคล หรือองค์กรต่างควรต้องมีสิทธิ เสรีภาพของตัวเอง

ถ้าสิทธิเสรีภาพไม่แมตช์กัน ก็ทางใครทางมัน ถ้ามีฝั่งที่อยากร่วมกับอีกฝั่งมากจริงๆ ก็ต้องเป็นฝั่งที่ยอมรับในตัวของอีกฝั่ง

เหมือนต้องเตที่รายการอยากร่วมด้วยก็ยอมรับในตัวเค้า

จริงๆ เคสหยกกับเตรียมพัฒน์ก็ควรเหมือนกัน

เรื่องการแต่งตัวผมเพิ่งไปอ่านบทความนึงมา ที่จำได้คือคนเขียนบอกว่าการแต่งตัวไม่มีคำว่า "เหมาะสมหรือไม่เหมาะสม" แต่สามารถบอกได้ว่าคนนี้แต่งตัวดูดี-ส่งเสริมบุคลิกภาพหรือไม่ ซึ่งก็ไม่ได้หมายความว่าคนนอกจะสามารถตัดสินการแต่งตัวของใครได้ แต่ภาพที่เราเห็นคนๆ หนึ่งแต่งตัวดูดีหรือดูไม่ดีนั้น วัดได้ด้วยค่านิยมของสังคมช่วงนั้นๆ เช่น การแต่งตัวดูดีในยุค 80 อาจจะดูไม่ดีไม่ส่งเสริมบุคลิกภาพ (เชย) ในยุค 90 เป็นต้น

เอาเข้าจริงๆ สมัยนี้การนำเสนอค่านิยมแบบปัจเจกกลายเป็นเรื่องที่เห็นได้มากขึ้น สังคมมีการยอมรับความหลากหลาย เปิดกว้างด้านสิทธิเสรีภาพในการแต่งตัวมากขึ้น ต้องเตกำลังนำเสนอแบบนี้ผ่านหนังที่เขากำกับและนำมันออกมาให้คนได้เห็นชัดขึ้นด้วยการแต่งตัวเมื่อมีอีเวนต์ของหนัง

บางทีต้องเตกำลังนำเสนอคาแรกเตอร์ที่เขาต้องการให้เป็นอย่างนั้นต่อเนื่องมาจากบทคนบ้านในไทบ้านตั้งแต่ภาคแรกๆ ก็เป็นได้ ซึ่งในชีวิตประจำวันเขาก็แต่งตัวปกติแบบคนทั่วไปนี่แหละ

เคสนี้สอนว่าถ้ามึงเจ๋งจริงอยากทำไรทำไปเลย สุดท้ายผลงานก็ออกมาพูดเอง

การที่คุณจะไม่แคร์สถานที่ คุณต้องเป็น somebody ครับ

ส่วนผมที่ยังเป็น nobody ก็แต่งตามกาลเทศะคับ

ถ้าคุณไม่แคร์คร หรือผลลัพทางด้านธุรกิจ แต่งยังไงก็ได้ครับ ไม่ต้องซีเลย อย่าอนาจารก็พอ

เซอผมเฉยๆนะ ยังไงก็ได้ อย่าสกปรกพอ เดินเข้าละกลิ่นออกนี่ไม่ไหวจริงฮะ

ลองดูคนไปงานออสก้า คนติสๆเยอะนะ แต่งตัวดีทุกคน

มันก็แค่งานของเค้าครับ ผมไม่คิดว่าผิดแปลกอะไร (เพราะมันคืองาน)

ขัดใจใครละ สักงานที่ไปถ้าเจ้าภาพเขาไม่ขัด สถานที่ไม่ขัดก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้วแต่งตัวแบบนั้นก็เหมือนเป็นคาแรกเตอร์ที่เจ้าของงานเขาชอบด้วยซ้ำ ก็เหมือนเป็นมาสคอต

ที่จริงคำว่าเซอมาจาก surrealism ความเชื่อทางศิลปะกระแสนึง ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการแต่งตัวเลย เมื่อก่อนศิลปินไทยมันมาพร้อมภาพลักษณ์ไส้แห้ง ใครทุ่มเทกับงานก็ไม่มีเวลาตัดผมโกนหนวดกินข้าวกินปลา ดูรกรุงรัง ผู้คนเลยจำกันว่าแต่งตัวแบบนี้เรียกเซอ สมัยนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้ว จบคณะศิลปะต่อยอดทำมาหากินได้เยอะแยะ ต่อให้ทำเพียวอาร์ตก็มีช่องทางเยอะแยะขายรูปให้คนไปตกแต่งบ้าน วาดรูปพระพุทธรูปก็ขายฝรั่งได้แล้ว พูดตรงๆก็คือ แต่งตัวแบบนี้มันคือแฟชั่นที่อยากให้คนมองแล้วคิดว่าเราเป็นคนยังไงมากกว่า ซึ่งไม่ผิดเลย

ปล.ศิลปินต่างประเทศก็ไม่เห็นใครต้องแต่งตัวแนวๆนี้นะ