ถ้าไล่ความฝันไม่เลิก

น่าจะเครียดหรือตรอมใจตายที่ผิดหวังตั้งแต่ยังไม่30แล้วไม่น่าอยู่ถึงป่านนี้

ทุนไม่พอครับ

หมดไฟ หมดแรง ครับ



อายุเริ่มเยอะ เป้าหมายมันก็ลดลง เอาแค่มีความสุขพอละ

ความสามารถไม่ถึง แต่ตอนนี้มีความฝันใหม่ละ

ความสามารถไม่ถึง + ความจริง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

ผมเป็นคนที่รู้ว่าตัวเองมีความฝันอะไรตั้งแต่เด็ก ความฝันคือนักฟุตบอลอาชีพ

พ่อแม่ผมไม่สนับสนุน (แต่ผมเข้าใจท่านนะ) ไม่ต้องฝันไปไกลถึงเตะ epl หรอก ในไทยลีคอาการยังหนักเลย 25 ปีก่อนอะ

และ ความจริงผมว่าผมก็พอเตะได้ ไปแข่งโน่นนี่นั้นบ้าง ความจริงคือ --> สู้กับของจริง ไม่ได้เลย ย้ำว่าไม่ได้เลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

ตอนนั้นเรียนป.โท เก็บวิชาครบกะลังทำธีสิส ทำไปครึ่งทางแระ อ.ท่านมาป่วยหนัก.
อ.ที่ปรึกษาบอกว่าเปลี่ยนหัวข้อดีกว่า เพราะวิชาเฉพาะหาคนดูให้ยาก กะลังมึนๆงงๆ ดันเจออุบัติเหตุเองซ้ำ และทำท่าว่าจะเดินไม่ได้.
ตอนนั้นปล่อยจอยเลยครับ.
กว่าจะยืนกว่าจะเดินได้นานเป็นปี แถมเดินๆก็เจ็บอีกลุกไม่ขึ้นอีก หมดไฟไปเลยครับ สุดท้ายทิ้ง ป.โทไปเลย.

เมีย

จบในเม้นแรก

ยังไม่เลิกตามความฝันเลยผม ฝันว่าอยากถูกรางวัลที่1 ตอนนี้ก็ตามตลอดไม่ย่อท้อด้วยแหละ

ความจริงเลยครับ
ฝันบางอย่างบางทีพอเทียบ trade off และ ต้นทุน ก็คงแค่ปล่อยให้เป็นความฝันต่อไป

ภาระหน้าที่ครอบครัว

ตอนเด็กๆ เคยมีความคาดหวังกับตัวเองในหลายอย่าง คิดว่าเรียนดีมีความสามารถ น่าจะทำอะไรได้มากพอสมควร

ผ่านไปจนถึงจุดหนึ่ง จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ แม้ชีวิตที่ผ่านมาจะไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ได้ไปไกลอย่างที่คิด และเมื่อเวลามันผ่านไปแล้วก็ผ่านเลย ไม่มีย้อนกลับ จากที่เคยฝันไว้ไกลๆ เลยเหลือแค่ทำจุดที่ยืนอยู่ให้พอยืนไปได้เรื่อยๆ ก็พอ