ผมไม่เคยคิดทดแทนบุญคุณพ่อแม่นะ เพราะ ผมอยากทำให้เค้ามีความสุข มันคือความสุขของผมอยู่แล้ว

พ่อแม่ ผม พูดตลอด ตั้งแต่ ยังเรียน อยู่ ว่าไม่ได้หวังให้ลูกมาดูแล อะไร ตอนแก่ หรอก

แค่ใช้ชีวิตตัวเองให้มีความสุข ดูแลตัวเองได้ ก็พอ

แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ ยังอยาก ตอบแทนอะไร บ้างอ่ะนะ อยากซื้อของโน่นนี่ให้ อยากพาไปเที่ยว พาไปอยู่บ้านใหม่ๆ ดีๆ

แต่ ลำพังตัวเอง ตอนนี้ ก็ยังไม่ได้มั่นคง หรือมีกำลัง ที่จะทำแบบนั้นได้เลย แถมเป็นลูกคนเดียวอีก


พูดแล้วก็เศร้า ผมนี่มันกระจอกชิบหา..

ถามแบบนี้ลูกอาจจะอยากมุดรูกลับไปก็ได้นะ ไม่มีปัญญาจะเลี้ยงตัวเอง ก็อย่ามีเลยลูกอะ ภาระ
ูู

บอกตรงๆนะครับจากที่เคยพูดคุยกับเด็กรุ่นใหม่สมัยนี้หลายๆคน ต่างพากันพูดเป็นเสียงเดียวว่าก็ไม่ได้ appreciate กับที่ต้องเกิดมาแล้วต้องตะเกียกตะกายขนาดนี้ คือชุดความคิดแบบนี้มันไม่ได้เป็นกันแค่คนเดียว ชาติเดียวซะด้วยในสังคมเด็กยุคหลังๆ แล้วสิ่งที่เขาพูดก็ถูกด้วยครับ ผมเลยไม่คิดสงสัยเลยว่าทำไมแนวโน้มของผู้ป่วยทางจิตไม่ว่าจะเป็นซึมเศร้าหรืออื่นๆถึงได้เพิ่มขึ้น

ผมเข้าใจนะว่าที่ผ่านมารุ่นพ่อรุ่นแม่ก็ต้องเคยผ่านช่วงชีวิตที่ลำบาก ที่ย่ำแย่กันมาบ้าง แต่ละคนก็คงไม่มากก็น้อย แต่ก็ไม่อยากได้ให้นำชุดความคิดที่ว่าตัวเองเคยลำบากมาก่อน ฉะนั้นลูกตนหรือgen ต่อจากตนต้องมา experience อะไรพวกนี้ไปด้วย สุดท้ายมันจบที่คำๆเดียว "มีลูกเมื่อพร้อม" แค่นั้นแหละ

ตอบในฐานะคนกำลังจะเป็นพ่อ

1.ใช้ชีวิตให้มีความสุข
2.เดิมตามทางของตัวเอง ไม่ใช่ตามที่ผมบอกให้เดิน
3.ไม่ต้องเลี้ยงดูผม ผมดูแลตัวเองได้
4.ลูกเกิดจากความรัก ฉะนั้นต้องรักตัวเองให้มากๆ

แล้วแต่บ้านครับ

ซึ่งผมว่ามันไม่มีอะไรถูกหรือผิด เพราะ มันอยู่ที่ความพร้อม สังคมที่เติบโตมาในแต่ละบ้านๆ คนที่คิดแบบนั้นก็ไม่ได้ผิดอะไร

ผมโตมาในบ้านชนชั้นกลางค่อนล่าง --> ทันเห็นพ่อแม่สร้างตัว คือ เห็นตั้งกะเป็นร้ายยาหมอตี๋ ห้องเดียว --> สร้างบ้านเดี่ยว (ใกล้ๆร้านยา) --> ขยายร้านขายยา --> ขยายบ้าน --> มีบ้านเช่า จนปัจจุบัน

ผมเห็นพ่อแม่ผมทำงานหนักมาก ไม่ใช่แค่เลี้ยงลูกๆ มีพี่ชาว พี่สาว และ ผม แต่ยังเลี้ยง อากง อาม่าด้วย ซึ่งเป็นงานที่หนักมากๆ (อาม่าผมคนนึงล้มผ่าสะโผกตอน 86, อาม่าอีกคนเป็นอัลไซเมอร์ และ อากงที่ป่วย)

คือผมโตมาใบบ้านแบบนี้ เห็นพ่อแม่ดูแลอากง อาม่าแบบนี้ ผมก็คงได้สิ่งที่เค้าทำให้ดูมั่งครับ

พ่อแม่ยังบอกผมเลย ถ้าดูแลไม่ไว้ให้เอาไปไว้บ้านพักคนชรา แต่เราเห็นเค้าทำมาแบบนั้นอะ ผมว่าคนแก่ทุกคน ถ้าเลือกได้ก็อยากจะอยู่บ้านทั้งนั้นแหละ

ผมก็ต้องทำให้ได้แบบที่พ่อแม่ เลี้ยงดู อากง อาม่า อะ

Edit เพิ่ม แต่ผมไม่มีลูกนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมไม่ชอบเด็กเท่าไร ทนเสียงร้องแว้กๆๆ ไม่ได้

คือต้องเข้าใจว่าคนเราอยากสบายกันทุกคน ไม่มีใครอยากลำบาก

แต่ถ้ายังเอาตัวเองไม่รอดยังลำบากอยู่แล้วจะคิดไปช่วยใครอีก แม้แต่กับพ่อแม่ก็เถอะ

น้องที่รู้จักคนนึงเมสเซสมายืมเงินผมกับเพื่อนแทบจะทุกสองวัน จนเพื่อนผมถามว่าแล้วเงินเอาไปทำอะไรหมด

น้องบอกว่าส่งให้ที่บ้าน แบบนี้มันใช่เหรอ เอาเงินส่งบ้านส่วนตัวเองมาขอยืมคนอื่นแบบนี้ ผมไม่ให้ก็ตื้อตลอด

ผมเองก็ไม่ได้เหลือเฝืออะไรขนาดให้ใครยืมได้ทุกวี่ทุกวัน เจอแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน

คิดเหมือนผมเป๊ะ ผมทำให้เค้าเกิดมาต้องเป็นความรีบผิดชอบของผมที่จะเลี้ยงเค้า
ให้มาทวงบุญคุณนี่น่าอายชิบหายเลย

แม่ผม บ้านผมก็สอนแบบนี้เลยครับ แต่ผมก็อยากทำอะไรให้เขาสบายได้บ้างนะ ในตอนเขาแก่

เขาวางแผนกันไว้แล้ว เรื่องการเงินก็ไม่ลำบาก แต่ด้วยความที่มันเป็นเหมือนจิตสำนึก ก็อยากดีขึ้น ให้ได้ดูแลเขาบ้าง