ครับ คนที่ผมตัดเพื่อนไปมันก็พูดเล่น แต่เล่นบ่อยจนไม่รู้เวล่ำเวลา ขยี้อยู่นั่น
ทั้งๆที่รู้ว่าผมไม่ชอบไม่พอใจ ก็ยังไม่เห็นอาการสำนึกจากมันครับ

ผมเลิกคบหมดเลยครับพวกนี้ ทุกวันนี้ผมไม่เหลือเพื่อนสักคนแล้วครับ

ทำไมเราถึงต้องเก็บพวกคนนิสัยอย่างนี้ไว้ใกล้ตัวหรอครับ
การที่เราไว้ใจเล่าความลับให้ฟัง แต่กลับคิดเป็นเรื่องสนุกๆ
เพื่อนสมัยมัธยม หรือมหาลัยที่นิสัยแบบนี้ผมก็เลิกคบหมด

คนที่เห็นความเดือดร้อนเพื่อนเป็นเรื่องสนุก คนแบบนี้สมควรคบมั้ยล่ะ

ในฐานะแฟนพันธุ์แท้

กระทู้หลายวันก่อนเห็นโพสแล้วโดน"ไม่มีคนเห็นด้วยเลย"กับพฤติกรรมและนิสัยความคิด แล้วหายไปวันกว่าขนาดนั้น ผมก็เป็นห่วง

แต่เห็นกลับมาหลอนต่อได้แบบนี้ ก็โล่งใจครับ



ปล. ลืมตอบคำถาม
แยกเป็นประเด็นก่อนนะ สำหรับคำว่า"ความลับ"ของท่าน
- ลับมาก...แต่ดันถ่ายทอดให้เพื่อนรู้ได้?
- หรือแค่เรื่องทั่วไป จนแม้กระทั่งเพื่อนท่านมองยังรู้ แล้วท่าน"หลอนไปเองว่าลับ" และหลอนต่อว่าคู่กรณีนี้มึนพอที่จะมองไม่ออห จึงไม่อยากให้คู่สนทนารู้

ความลับ มันไม่มีความจำเป็น ต้องถ่ายทอดให้ใครรับรู้ ซึ่งถ้าชั้นลับน้อยกว่านั้น ถ่ายทอดให้คนอื่น(เพื่อนของท่านรับรู้ได้) มันก็ไม่ถึงกับลับอะไร ก็ดูบทสนทนาครับ มันคือเรื่องอะไร ความสำคัญขนาดไหน
แต่ถ้าถึงขั้นอันหลัง ที่ชาวบ้านมองจากดาวอังคารยังรู้...อย่าหลอนเลยครับ