ไม่ตื้อแต่ไม่ทิ้งโอกาสเลย

คือยกตัวอย่างแฟนผมตอนนี้ก็เป็นสายดองแชทมาก่อน

ผมก็ค่อยๆทำความรู้จักเรื่อยๆ พิมพ์ทิ้งไป รอน้องว่างเมื่อไหร่ก็มาตอบ ไม่ตอบเราก็ไม่พิมพ์ตาม

แต่ของผมดีหน่อยตรงทำงานด้วยกัน มันมีจุดเชื่อมโยงกันเยอะ มันก็ได้เจอกันบ้าง ต้องคุยกันบ้างเรื่องงาน แต่เวลาจบบทสนทนาเรื่องงานในกรณีคุยไลน์ ผมชอบแย๊ปนอกเรื่องไปนะ แต่ก็ไม่อ่านแชทอยู่ดี 555+

จนวันนึงปลดล็อคตรงน้องมีเรื่องเครียดเกี่ยวกับงานโทรมาปรึกษา พอได้ call อะไรๆมันก็ง่ายขึ้น หลังจากนั้นก็กลายเป็นว่าเหมือนรู้กันว่าก่อนนอนต้องมี call มาบ่นเรื่องงาน แชร์เรื่องต่างๆกัน จนประมาณเดือนก็บอกว่าคิดยังไงกับน้องไป แล้วนัดมาทานข้าวกันข้างนอก แล้วก็ขอเป็นแฟน... แต่ปรากฎว่าน้องปฏิเสธในตอนแรก น้องบอกว่าน้องไม่รู้สึกอะไรแบบนั้นเพราะว่าไม่เคยมีแฟน ไม่รู้ว่าตัวเองคิดไง

ผมก็โอเค เลยจะเฟดตัวออกมาเป็นเพื่อนร่วมงานเหมือนเดิม ระหว่างแยกย้ายกลับบ้านน้องก็ทักไลน์มาบ้างว่าต้องห่างกันเลยหรอ คุยกันเหมือนเดิมไม่ได้หรอ ผมก็เล่นแง่ว่า ที่คุยๆกันแบบนี้ไม่ใช่เพื่อนร่วมงานอย่างเดียวหรอก มันคุยเยอะไป เอาเป็นทำเหมือนก่อนเราจะคุยกันดีกว่า

ผ่านไปชั่วโมงลองโทรไปแย๊ป ปรากฎว่าร้องห่มร้องไห้ไม่ยอมให้ถอยความสัมพันธ์ ขอคุยเหมือนเดิม อีกวีคต่อมาก็มาเจอกันแล้วน้องบอกว่าลองคบกันดู ทุกวันนี้สองปีละครับ