ความโลภบังตานะ

นึกแล้วโมโหแทนเลย คือรักครอบครัวยังไงก็รักนะครับ แต่ขนาดพี่ผมโง่ผลาญเงินซ้ำซากทำอะไรโง่ๆรวมๆหลักแสน ทำให้ความรักที่ทีต่อพี่ลดลงมาเยอะเลย เพราะคิดว่ามันก็ไม่ได้รักอะไรเรานิในเมื่อมันผลาญไม่หยุด แถมมีสมบัติคนอื่นอีก เอาจริงแม่งอยากจะแชร์เหมือนเพราะคุยกะใครไม่ดีเลยเรื่องนี้ผมไม่ใช่พวกที่จะไปด่าพี่ให้ใครฟัง ต้องมาเก็บกดอยู่กับตัวเอง เห้ออ ดีนะที่มันก้มหน้าใช้หนี้มันไปเรื่อยๆ ไม่รู้จะหมดตอนไหนแต่เสือกใช้เงินเหมือนเดิม ผมคิดถึงขั้นที่บอกแม่ว่าสมบัติเนี่ยถ้าให้มันจะเหลือที่เหลือบ้านใ้ห้อยู่ไหม เพราะมันซ้ำซากมาเป็นสิบๆปีแล้ว ทุกวันเจอหน้าแทบไม่อยากคุยเลย เห็นแก่ตัวฉิบหาย แต่ก็กลัวแม่กับพ่อเสียใจเลยไม่ได้ข้ามเส้นอะไรไปแค่คุยน้อย และแสดงออกให้เห็นว่ากรูไม่พอใจที่มรึงทำตัวนะ ได้แพร่มออกมาแค่นี้ก็ยังดีวะ