แฟนเคยเล่าให้ฟังว่า เวลากลับไปบ้านที่อีสาน ตจว ญาติๆ จะมารอและถามตลอดว่ากลับมารอบนี้จะเลี้ยงข้าวอะไร บางครั้งคนในหมู่บ้านก็ทำมาคุยมานั่งเล่นที่บ้าน (บ้านเป็นเหมือนร้านของชำ) พอถึงช่วงเวลากินข้าวก็กินด้วยเฉย อีกทั้งทำเป็นอ้างว่าลูกหลานอยากกินขนมโน้นนี้จากกรุงเทพ ซื้อมาให้หน่อย
จากประสบการณ์ผ่านสื่อ เห็นโควท "มาเด้อกินข้าวนำกัน" อยู่บ่อยๆ เลยอยากรู้ทุกท่านคิดเห็นหรือมีประสบการณ์กันอย่างไรบ้าง

มาแต่ไทย เลี้ยงแหน่

ก็เหมือนชวนกินข้าวพอเป็นพิธี แต่แถวบ้านผมไม่มีนะเลี้ยงข้าวอะไรวันนี้

เนียนขอกินฟรีแบบไม่มีมารยาทนี่แหละ จากที่ผมเคยไปทัวมาหลายภาค ผมว่าอิสาณนี่แหละมารยาทแย่สุดละ

ผมคนอิสาณนะ

มา ๆ บักสองซาว

ผมคนอีสานเหมือนกันไม่เคยเจอแบบนี้นะ

อยู่ที่เราเลยครับ ไม่อยากเลี้ยงก็บ่นง่วงหานอน แต่สำหรับผมแต่ก่อนกลับบ้านทีไรกลายเป็นผมที่วิ่งหาชาวบ้านพ่อแม่ก็จะเตรียมอะไรมาเลี้ยงผมกับญาติๆเหมือนเป็นช่วงเวลาพิเศษ ตอนผมมีแฟนอิสานไปบ้านแฟนผมก็เลี้ยงญาติๆเค้านะ มันเหมือนกระชับความสัมพันธ์ คนอิสานคือเค้าดูมีความจริงใจดี มีทีนึงผมคุยกับแฟนอยากกินส้มตำกับปูนาเหมือนในยูทูป(ปูต้องขุดหา) อีกวันต่อมาพี่เค้าขุดมาให้ผมเฉย ผมเลยเลี้ยง40ขวดน้อยตอบแทน

ต่างวัฒนธรรมมันก็ยากจะเข้าใจ สมัยมัธยมเพื่อนมาหาบ้านแม่ผมซื้อทั้งขนมน้ำอัดลมมาให้เพื่อนๆกินเพียบ ต่างกันผมไปหาเพื่อนเจอครอบครัวเค้านั่งกินหมูกระทะ ไม่เรียกไม่ชวนซักคำตอนนั้นผมก็งงๆอยู่นะว่าคนในเมืองส่วนมากเป็นแบบนี้รึเปล่านะ แต่บ้านนอกโซนผมนี่ดีใจโครตๆเลยนะถ้าคนต่างบ้านมาแล้วเราชวนกินข้าวแล้วเค้ากินด้วย

ผมใช้คำว่า คนต่างจังหวัดอาจจะชัดเจนกว่า แค่ลักษณะนี้ จะเห็นคนอีสานมากที่สุด แต่เท่าที่เห็นก็เป็นกันเยอะ ทุกภาค

คือลักษณะ พ่อตา-แม่ยายผม เช่าหอคนรู้จักอยู่ และรับจ้างเฝ้าหอ พร้อมกับเปิดร้านอาหารตามสั่งเล็กๆขายคนในหอด้วย

จากที่ผมไปเยี่ยมเยียนบ้าง คือจะเป็นกันทั้งหอ รวมถึงตัวพ่อตาแม่ยายผมด้วย(พิจิตรทั้งคู่)
เอะอะอะไร เดินลงมาล่ะ ถือวิสาสะหยิบโน่นตักนี่ ขนาดเนื้อสัตว์/ผักที่เป็นวัตถุดิบสำหรับขาย ยังขอกันดื้อๆอ้างว่าทำกับข้าวอยู่แต่ลืมซื้อ(บ่อย) หรือผมนั่งกินข้าวก็จะมี"ใครวะ ไม่รู้จัก"มานั่งตักข้าวตักกับกินเฉยเลย พ่อตา-แม่ยายก็ตัวเรียกเลย บอกแค่ก็รู้จักกัน...เอาตรงๆคือ ผมหมดอารมณ์กินต่อ

สำหรับเคสพ่อตา-แม่ยายผม ผมใช้คำว่าหน้าใหญ่มากกว่า ตามสไตล์เลย แจกคนโน้น ให้คนนี้ ทั้งๆที่ตัวเองยังขับตุ๊กๆและไม่พอกิน ต้องบากหน้ามาขอเงิน ผบ.ผมบ่อยๆ ส่วนลูกชาย 2 คนของเขา มีชีวิตเพื่อเป็นปลิงเกาะไปวันๆครับ

จนผมไม่ไหว เลิกไปมาหาสู่มาเกือบสิบปีแล้ว เพราะเข้าไม่ถึงวิถีชีวิตกับตรรกะความคิดจริงๆ

ไม่เคยเห็นแบบต้องเลี้ยงไรงี้นะ แต่ซื้อ/ทำมากินด้วยกันอะตลอด แล้วก็ให้เงินเด็กน้อยร้อยสองร้อยไรงี้

อีสานไม่รู้แต่ภาคเหนือกลับไปทีไรน้ำหนักขึ้นตลอด

น่าจะเป็นแบบบ้านนอกมากๆอะ
บ้านผมก็เป็นแบบนั้น(ชัยภูมิ) เวลาลูกหลานกลับบ้านก็จะชวนญาติๆมาทำกับข้าวกินกัน
ส่วนมากก็คนทำงานนี้แหละจ่ายตังค์ กลับบ้านบางคนปีหนึ่งเขากลับครั้งเดียวเลยฉลองกัน
บางคนก็ไม่ใช่ญาตินะเดินผ่านตอนกินก็ชวนมากินหมดอะ
ยิ่งบ้านแฟนท่านเหมือนร้านขายของด้วยคนยิ่งเยอะ ร้านขายของบ้านนอกก็เหมือนกับพวกร้านสภากาแฟอะคนไปนั่งเล่นเยอะ

ผมก็อิสานแหนะ ไม่มีนะแบบนี้

ส่วนมากมีแต่ญาติสนิทๆ ถึงกินกัน แล้วส่วนมากก็จะเลี้ยงผมด้วย บ้านใครทำอะไรก็มารวมๆกันกิน