ลองคุย ลองคบ เรียกว่าลองทุกอย่างที่เป็นแฟนกันหมดแล้วครับ ด้วยความที่ว่าบ้านอยู่ใกล้กันด้วย
แรกๆทุกอย่างโอเคหมด
ผมกล้าพูดว่าผมเป็นสายเฟรนด์ลี่ ปรับตัวเข้ากับทุกช่วงอายุได้เลย นี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมได้เจอ ได้คุยกับน้องเขาด้วย

ทุกอย่างเข้ากันได้ดีหมด ทุกเรื่อง สไตล์การกิน การไปไหนมาไหน ความชอบส่วนตัว รวมถึงเรื่องอย่างว่าด้วย (ยอมรับว่าเข้าหาน้องเขาจากโปรไฟล์ด้วยครับ)
แต่ พอมาถึงจุดๆนึงที่จะต้องคิดว่าไปยังไงกันต่อ จากจุดความสัมพันธ์นี้
กลับมีเหตุผล/รายละเอียด ที่แบบหนักใจพอสมควรครับ
แบบ
เวลา.
น้องเขา ช่วงนี้ว่าง จากไปๆกลับๆ กับกิจการร้านอาหารของบ้านเขาที่ ตปท. (เคยดูรูป +ถามโปรฯแม่ แม่เขาอายุเกือบเท่าผมเลย 5555+)
ด้วยความที่เขาว่าง และจริงๆผมก็ว่างนะ กิจการส่วนตัว เรียกได้ว่าค่อนข้างมีเวลาเลย
อารมณ์คือ ทักกัน คุยกันเกือบทุกเวลา และเขานอนดึกด้วย ผมก็มั่นใจว่าผมมีเวลาให้เขามากพอสมควรเลย
แต่ พอถึงช่วงมีงาน/มีธุระอื่น ซึ่งผมจะบอกรายละเอียดให้เขาแบบยิบเลยนะ ว่าผมจะทำอะไรบ้าง
เพราะผมมีงานที่ต้องเคลียร์ มีลูกที่ต้องมีเวลาให้เขาหนักๆเลย เพราะผมเป็นพ่อเดี่ยว (เหตุผลเรื่องนี้เคลียร์ ตอนแรกเขาบอกรักเด็ก รับได้ แต่ผมยังไม่ได้ให้ 2 คนเจอกันนะ คิดว่าเร็วไป)
คือพอเรื่องเวลา เนี่ย
เขาจะเรียกร้องในทุกเวลาเลย ผมกล้าพูดว่า ผมแทบไม่ได้เปลี่ยนไปเลยนะ
แต่บางอย่างมันเจียดเวลา หรือจัดการคุยหรือตอบ หรือเจอตอนนั้นไม่ได้จริงๆ ด้วยความที่บ้านไม่ไกลกันมาก
ผมสามารถจัดการธุระเสร็จ แล้วไปเจอเขา ไปหาอะไรกินตอนกลางคืน (อย่างที่ทำตอนแรกๆได้) แต่เขาเริ่มไม่โอเค บอกว่าทำไมเจอได้แต่กลางคืน ผมบอกก็แค่ช่วงนี้
เพราะผมมีธุระที่ต้องเคลียร์ให้เสร็จทุกสิ้นเดือน+ลูกเพิ่งสอบเสร็จ สัญญาไว้แล้วจะพาไปเที่ยว
พองอล ไม่พอใจกัน
ผลตามมาก็คือจะบล็อกการติดต่อ แต่อีกแปบก็ปลดบล็อกแหละ แต่เหมือนมันต้องไปเริ่มจูนอารมณ์กันอีกครั้ง

เรื่อง Social
หน้าเฟส หน้า IG ผมคือ มีแต่ลูกอย่างเดียว พอผมลงรูปลูก ก็จะมีเพื่อน มีแฟนเก่า มีคนที่เคยคบมาคอมเมนท์ นางก็จะจับมาเป็นประเด็นตลอด
ซึ่งผมก็งง และอธิบายต่อว่าผมไม่ได้ทำ ไม่เคยคุย ชอบใครก็คบคนเดียว แล้วก็จะงอล บล๊อค บ่นบอกเลิกคุยเถอะ ซึ่งผมก็ให้เกียรติเขาตัดสินใจนะ แต่ก็รู้ว่าอยากให้ง้อ
แรกๆก็ง้อตลอด แต่ก็มีเรื่องนี้เข้ามาแซะตลอด จน 2 วันนี้ผมเริ่มนิ่ง (อีกเหตุผลนึงเพราะผมพาลูกไปเที่ยวด้วย แต่ผมก็โทรคุย ทักทายตลอด) แต่ก็ได้คำตอบเดิมๆ แบบ “ไปคุยกับคนนั้นเถอะ”
ตลอดเวลาที่คุย/คบกันมา มันมีแต่เรื่องนี้วนๆซ้ำๆ
ชอบท้าที่จะเลิก แต่ก็ไม่ได้เลิกกัน (อารมณ์แบบไปกินข้าวกันนะ ก็จะหายงอล)

แต่กับเรื่องในสังคมของเขา กับเพื่อนของเขา ผมกลับไม่เคยใส่ใจนะ คือรับรู้ว่าจะทำอะไร ไปไหน ไม่ตามถ้าอยากให้ไป ไปได้ (แต่เขาก็ไม่ได้ชวน) ไม่ได้ถามเซ้าซี้เรื่องอื่น
ยอมรับ อาจจะเป็นเพราะผมยังไม่กล้าที่จะฟันธงกับความสัมพันธ์ด้วยแหละ
และน้องเขาจะชอบพูดว่า ก็แค่อยากเข้ามา…กับเขา แค่นั้นมั้ย ซึ่งผมก็พูดทุกครั้งนะ ว่าไม่เคยคิดแบบนั้น
แต่เพราะผมยอมรับว่าผมไม่แน่ใจ+ไม่เข้าใจว่า ในความต่างของอายุ และเหตุผลที่เริ่มมีเพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ มันยังทำให้ผมขีดเส้นอยู่
(ขีดเส้นคือ ไม่ได้เปิดตัว ไม่ได้โพสต์อะไรนะครับ เพราะพื้นที่ social ผม ผมเคยอธิบายไปว่า ผมให้เกียรติกับครอบครัวแฟนที่เป็นแม่ของลูกที่เสียไป
และผมก็ไม่ได้มีคบซ้อน หรือมีคุยกับใคร)

มันอารมณ์แบบ เหนื่อยๆแล้วมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ควรทำไงดีครับ อย่างอื่นโอเคหมดนะ (มีมุมน่าเสียดายด้วย 5555+)

ผมควรถอยใช่มั้ยครับ กล้าพูดว่า การได้เจอ ได้ไปไหนมาไหนกับเขามันโอเคนะ
แต่หนักใจเรื่องอารมณ์ การแซะ ที่เพิ่มขึ้นมาทุกวัน

และเหมือนกรรมตามสนอง คือกับแฟนคนเก่าที่เพิ่งเลิก ผมก็ดันไปงี่เง่าใส่ เหมือนที่น้องคนนี้ทำกับผมเลย มันดูไม่มีเหตุผลเมื่อกลับมาคิดย้อน
มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด และยังนึกถึงคนนั้นอยู่ตลอด (แต่ไม่เคยทักไปนะครับ เก็บความรู้สึกไว้ตลอด)

ยาวไปนิดนะครับ

เหมือนพอมานั่งคิด และเหมือนตอบตัวเองได้ว่าเราต้องการ คนที่อยู่ข้างๆแบบไหน ยังไง
ชอบการคุยกันใน ภาวะที่เข้าใจกันมากกว่านี้
แต่ก็รู้สึกผิด กับเรื่องราวที่ผ่านมากับน้องเขาครับ