โห ร้านโต่งนี่แทบลืมไปละ แต่ผมทันตอนร้านอยู่เจ็ดยอด

ผมกับแฟน เป็นเพื่อนกันเล่นด้วยกัน ตั้งแต่เด็กน้อยเลยครับ เพราะบ้านผมกับเขา อยู่หมู่บ้านเดียวกัน ระแวกเดียวกันแน่นอนบ้านเขากับบ้านผมผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายรู้จักกันเป็นอย่างดีครับ (แต่ทุกวันนี้เขาย้ายไปอยู่อีกหมู่บ้านนึงแล้ว) แต่เราสองคนมีอันต้องจากกัน ผมเข้ากรุงเทพฯมาอยู่กับญาติฝั่งพ่อ (สาเหตุเพราะแม่ผมเสียตั้งแต่เด็กๆ) วันเวลาผ่านไป ได้มาเจอกันตอนอายุ 33 ครับ (ตลอดระยะเวลา 20กว่าปีที่ผ่านมาไม่เคยเจอกันครับ) ได้มาเจอกันก็เพราะ FB นี่หล่ะครับ เขาเป็นเพื่อนในเฟสกับญาติๆผม(ฝั่งแม่) มีอยู่วันนึงผมไปเม้นท์ในเฟสญาติๆผม เขาจำผมได้เลยแอดมาเป็นเพื่อน แรกๆก็คุยตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันเลย คุยไปคุยมาโสดกันทั้งคู่ด้วย(เขาสารภาพว่าชอบผมด้วย) เลยได้คบกันเฉยเลย แล้วก็ตอนนี้คบมา อีกไม่กี่วันครบ 4 ปีแล้วครับ ยังไม่ได้แต่งงานนะ ทุกวันนี้ทะเลาะกันกี่ครั้งก็ตัดกันไม่ขาด หรือจะเป็นเนื้อคู่กันก็ไม่รู้ ยิ่งมีคนชอบบอกว่า หน้าผมกับเขา หน้าตาโคตรจะเหมือนกันเลย

ของผมเจอกันที่ทำงาน ผมเป็นฝั่ง IT แล้วเค้าเป็นฝั่ง marketing แล้วได้คุยกันครั้งแรกคือเค้าทักผมมาใน Teams และมาบ่นลูกน้องผมว่า service แย่ + mindset ไม่ดี

ก็รับฟังไป ทักไปคุยเรื่องปัญหาของเค้า follow-up เรื่อง attitude เด็กในทีม สุดท้ายก็มาคบกันเนี่ยแหล่ะ ตอนนี้แต่งได้หลายเดือนละครับ

วีรกรรมเยอะครับกับร้านนี้ ทั้งตอนนิมมานและเจ็ดยอด 555 สมัยนิมมานร้านนิกเดียวเอง

พูดละคิดถึงร้านแถวนั้น จิ้มจุ่มแมวไม่อยู่ ซูชิจิโร่ ร้านพาสต้า(ลืมชื่อ)

โคตรฮา 555

เจอกันใน tinder เมื่อเกือบๆ 5 ปีที่แล้วครับ ผมทำงานตจว แต่ช่วงนั้นหยุดสงกรานต์เลยนัดกินเหล้ากับเพื่อนที่รังสิต ลองไถทินเดอร์เล่นๆ ก็แมทช์กับแฟน แล้วก็คุยกันจนคบเป็นแฟน
ปัจจุบันแต่งงานมาได้ 2 เดือนละครับง

กราบตีนเพื่อนผู้ประเสริฐ

เอาประสบการ์ณจีบแอร์ละกันครับ จำไม่เคยลืม

แต่ก่อนทำงานประจำ มีบินเรื่อยๆ แถมบิน กบท ตลอด

ปกติเวลาบินเจอแอร์สวยๆก้อชอบหยอดๆเป็นสันดานอยู่แล้ว

น้องเอากาแฟมาเสิร์ฟ เขียนใส่กระดาษไว้ว่าน้ำเปล่ามีไหมครับ แล้วกางให้น้องอ่าน

พอน้ำเปล่ามา กางอีกใบเขียนว่า น้ำใจได้ไหม คนไทยเหมือนกัน

ปรากฎว่าน้องยิ้มขำๆ เอามือป้องปาก ตอนนั้นก้องง ว่าแบบ ขำเยอะไปป่ะวะ นึกว่าจะโดนด่าว่าแบบมุกหมาไม่แดกไรงี้


แต่จากนั้นก้อไม่มีไร เงียบๆกันไป

ต่อมาอีกหลายเดือน บินไปจาการ์ตา เจอน้องคนเดิม จำได้ที่ประตฟุหน้า แต่น้องน่าจะจำไม่ได้ เขาก้อยืนไฟว้ปกติ

คราวนี้ไม่เล่นมุกอะไร ช่วงนั้นเครียดๆ บวกกับไฟล์ทมันเงียบๆ ไม่อยากโฉ่งฉ่าง

อยู่ดีดีมี coke มาวาง แล้วบอกว่า น้ำใจให้คนไทยค่ะ อ้าวเฮ้ย จำกูได้เฉย 55 เลยแยบๆไปแบบ นึกว่าจำไม่ได้นะนี่ คุยกันอีกนิดหน่อย บราๆๆๆ

สุดท้ายขอไลน์ไว้ น้องให้ไอดีมา

match แรกก้อชวนไปเที่ยวพัทยาเลยครับ สามวันแทบไม่ออกจากห้อง

ปล ก้อคบกันก่อนแล้วนะครับ หลังจากวันที่ได้ไลน์คือคุยกันแทบจะตลอดเลย แต่เขาบินบ้าง ผมไม่ว่างบ้าง ไม่ได้เจอกัน

สุดท้ายมีเหตุให้เลิกกัน ก้อตัดขาดกันไปเลย

Tinder คุยกันมาน่าจะห้าเดือนก่อนคบ คบเป็นแฟนจริงๆก็สองปีหกเดือนพอดีเป้ะ

มหาลัยปีหนึ่ง เป็นเพื่อนของเพื่อน เจอเค้ากับเพื่อนที่ใต้สะพานลอยหน้านิติจุฬา ตอนมืดด้วยนะ เราเพิ่งกลับจากซ้อมบอล ก็ถามๆจากเพื่อนว่าคณะอะไร บัญชี เข้าทางเลย ลุยจีบคุยโทรศัพท์ ก็มีแอบๆถามถึงบ้างจากเพื่อน MSN บ้าง เคยมีจังหวะ1-1บนห้องเค้า ที่หอนอก แต่เราแม่งป๊อด ข่มใจสุดๆ อย่าทำไรๆ 5555

แต่ช่วงนั้นเรามันเฟรชชี่ จีบไปทั่ว เหมือนพอเรารู้ว่าเค้ามีคนจีบอยู่ด้วยก็ถอยห่างไป แต่มีคุยบ้างประปราย จนกลับมาสานสัมพันธ์อีกครั้งตอนขึ้นปี 2 เป็นช่วงจังหวะตัดขาดจากแฟนเก่าละอิสระ ละได้ย้ายไปอยู่หอที่เดียวกัน แยกหญิงชายนะ เราก็ไม่ได้จีบใครละ เหลือเค้าคนเดียว กินข้าวด้วยกันทุกวันกับแก๊งเพื่อนเค้า เจอกันทุกวัน แต่ไม่เคยขอเป็นแฟนเลยนะ ขออีกทีคือแต่งงานเลย

ตอนนี้รู้จักกัน 14 ปี แต่งงานกันมา 2 ปี

ยาวหน่อยนะเพื่อนๆ ผมกับแฟนอยู่คนละห้องตั้งแต่ม.1 โรงเรียนเดียวกัน บ้านห่างกันประมาณ10-15โล รู้จักประมาณพอจำหน้าได้ เคยเจอหน้ากัน คุยกันปีละไม่เกิน5ประโยค555 แต่พอขึ้นม.ปลาย เขาเด็กเรียนไปอยู่ห้องคิง ผมห้องกลางๆ จุดพลิกคือ เขากับเพื่อนเขาชอบออกกำลังกาย เขาไปอยู่ในชมรมเล่นกีฬาในจว.เล่นเพื่อสุขภาพ ผมเป็นนักกีฬาจว.นอกจากเรียนก็อยู่สนามกีฬาแทบตลอดบางวันนอนด้วย ยังไงเย็นๆเขาก็เจอผม หลังจากนั้นเริ่มสนิทกันบ้างแล้วจากชมรมกีฬา เจอที่รร.เขาก็ทักผมบ้าง หลังๆเป็นเพื่อนสนิทกันพอสมควร เขาช่วยเรื่องเรียนบ้าง เขาจะรู้เรื่องราว ไทม์ไลน์ช่วงม.ปลายผมเยอะมาก พีคสุดคือ น้องในชมรมๆที่ผมเคยจีบๆคุยๆมีปัญหากันน้องจะเทผมละ แล้วผมเคยคุยปรึกษากับแฟนผม(แฟนผมรู้จักคนนั้น แต่ไม่สนิท) จำได้แม่นเลย โทรศัพท์บ้านด้วย คุยยาวเลย เค้าก็พยายามให้คำปรึกษา55555 สุดท้ายโดนเทจิง จบม.ปลาย แยกย้ายไม่ได้ติดต่อกันยาวๆ ผมเรียนมหาลัยเหนือ เขาไปกทม.ผมก็ไปใช้ชีวิตของผมจนจบโท ทำงานจว.แถวๆรอบบ้าน เขากำลังเรียนโทใกล้จบ ช่วงนั้นโสดด้วย เขาก็โสดพอดี ก็มีไปทักทายแชทปรึกษาคุยกันเรื่องเรียนเรื่องทั่วไปบ้างเรื่อยๆ จนวันนึงผมฉลองกับแก๊งเพื่อน เมาห้าทุ่มกว่าโทรไปหา!! (เพื่อนยุ) แบบเมาๆด้วย ก็ทักทายไรไป เช้ามาอายมาก คิดว่าโดนด่าแน่ โทรไปขอโทษเค้าก็ไม่ได้ว่าไร ก็คุยโน้นนี่กันไป หลังจากนั้นเค้าบอกมีช่วงเบรคเรียนเค้ากลับบ้าน เราก็ไปเจอเค้าพาไปโน้นนี่ คุยๆกันไป สุดท้ายก็คบกัน ในเฟสเพื่อนร่วมรุ่นคืองงกันมาก ตอนเรียนคนละโลกเลย 555
คบกันมาจะ7ปีแล้ว โอเคมากๆทุกฝ่าย แพลนกันแล้วปีหน้าจะแต่งละครับ ไว้จะมาตั้งกระทู้ขอคำแนะนำการเป็นพ่อบ้านใจกล้านะครับ

ต้องขยายช่วงพัทยาละแหละครับ

รู้จักกันจากเฟสฮะ ผมเห็นเป็นเพื่อนในเฟสของรุ่นพี่ที่ทำงานน่ารักดีเลยแอดต่อมาอีกทีนึง
ผมเป็นช่างภาพ+นักข่าวอยู่บริษัทนึง เค้าเป็นครูอยู่ต่างจังหวัด ต่างคนต่างมีแฟนครับ
แล้วก็มีปัญหากับแฟนช่วงเดียวกันทั้งคู่ แล้วก็จบที่เลิกกับแฟนด้วยกันทั้งคู่ ต่างคนต่างปลอบกันครับ
แต่ผมคิดว่าเค้าคงไม่สนใจผมหรอก ลุคผมแบด ดูเจ้าชู้
เฟสก็ลงแต่รูปพริตตี้ตัวท็อปๆที่สนิทๆพาไปถ่ายโปรไฟล์มั่งถ่ายงานมั่ง ไปขับรถเที่ยว ไปกินข้าวกับสาวลงเฟสบ่อย เค้าก็มากดlikeให้บ่อยๆเม้นมั่งอะไรมั่ง นานวันเข้าก็ชวนเล่นเกมเล่นไปเล่นมาขอcontactติดต่อโทรหาโทรคุยกัน
แล้วก็คบกันซะงั้น

เค้าเป็นผู้หญิงติดเพื่อน ไปเที่ยวกับแก๊งเพื่อนบ่อย ซึ่งผมไม่เที่ยวไง(โคตรขัดกับลุคสมัยนั้น)
ผมก็ไม่ค่อยชอบ ออกไปทางหวง เค้าก็บอกว่าเค้าก็ไม่ชอบที่ผมลงรูปผู้หญิงบ่อย
กลางเป็นว่าต่างคนต่าง เปิดเรื่องที่ตัวเองไม่ชอบให้อีกฝ่ายฝัง เลยตกลงร่วมกันคือ
"ทิ้งทุกอย่างแล้วไปเริ่มนับ1ใหม่ด้วยกัน" ผมเลิกเล่นsocialทุกอย่างเลิกถ่ายรูปเลิกเขียนข่าว เค้าเลิกสอน
แล้วย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยหลังจากคบกันแค่1เดือน

ดีครับ อยู่ก่อนแต่ง จากลูกคนเดียวทั้งคู่ มาอยู่กันเองแค่2คนต่างคนต่างต้องปรับตัวเองเยอะจบแทบสูญเสียความเป็นตัวตนไปเลย
แต่มันเป็นการปรับไปในทางที่ดีอ่ะ เลยรับได้ คบกันได้เกือบปี ก็จูงมือกันไปจดทะเบียนสมรสครับ ไม่ปรึกษาใครเลย

ชอบที่เค้าไม่มองเงินของผมหรือครอบครัวผมเลย ทั้งๆที่บ้านป๊าผมถือว่ารวยถือว่าเป็นคนกว้างขวางของย่านนั้นแหละ
แต่เค้าสามารถนั่งCivic3Drเก่าๆกากๆท่อดังๆ หรือนั่งมอเตอร์ไซค์ไปไหนมาไหนกับผมได้โดยไม่อายใครไม่เคยบ่น

ทุกวันนี้อยู่ด้วยกันมา10ปี เค้าก็ยังเหมือนเดิมครับ ไม่เคยยุ่งกับกระเป๋าตัง ไม่เคยแตะเงินผมซักบาท เป็นความสบายใจเป็นเสียงหัวเราะให้ผมอยู่เสมอ