ดูบุรีรัมย์ แล้วมาดูทีมอื่น ได้แต่ถอนหายใจดังๆ

ดิเอโก้ หลุยส์ ซานโต ระบบดิเอโก้ กล้าพูดได้เลยนะ นี่คืออิมแพคของไทยลีค แม้งโคตรเก่งตัวนี้ สนามไหนไปแข่งตั๋วขายหมดเกลี้ยง มีแต่คนอยากไปดูตัวจริงแข่ง ตัวผมเองต้องนั่งเครื่องตามไปดูบ่อยมาก คุ้มมากๆบอกเลย เป็นนักเตะที่เล่นแอนเตอร์เทนคนดูมากๆ ยิ่งกว่าเราดูจอทีวีอีก

ไปนัดนึงต้องมี500อย่างต่ำอ่ะต่อคน ค่าน้ำมัน ค่าตั๋ว ค่ากินจุกจิก ค่าเบียร์
ซึ่งสำหรับผมแพชชั่นความรักต่อทีมยังมีเท่าเดิม แต่เพิ่มเติมคือภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น

กระแสทีมชาติด้วยแหละ ทำให้คนสนใจลดลง + เศษรฐกิจไม่ดี ทีมอื่นๆตาม บรร ไม่ทันมันเลยดูๆน่าเบื่อ

ผมเห็นเจลีกคนดูเยอะมากทั้งๆที่ก็ไม่ได้สนุกอะไร
อินโดคนดูเยอะมาก ทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีมาตรฐานอะไร
มันอาจไม่มีสูตรสำเร็จอะไร100% ขึ้นอยู่กับนิสัยคนประเทศนั้นๆว่าชอบอะไร ผมคิดว่าคนไทยชอบความentertain ต่อให้ไม่ชนะแต่ถ้าเล่นสนุกก็อยากมาดูอีก พอนานวันเข้าก็จะกลายเป็นวัฒนธรรมที่จะอยู่คู่กับสังคม

ของแบบนี้มันต้องแก้ตั้งแต่ระบบโครงสร้างของประเทศเลย

คนวัยหนุ่มสาว และคนมีกำลังซื้อ ก็จากบ้านเกิดตัวเองเพื่อไปหาเงินกระจุกตัวกันที่ กทม


ดูฟุตบอลติดตามกันได้ไม่นานก็ย้ายไปที่อื่นแล้ว ได้แค่ส่งใจเชียร์มา

บอลไทยเขามีทั้งคนดูและไม่ดูอยู่แล้ว

แต่ต่างจังหวัดถ้าคนเขาอยากดูบอลนอกจริงๆ ยังไงก็กลับบ้าน หรือแวะไปตามร้านอาหารเพื่อนั่งดูกับเพื่อนฝูงก็ยังได้

การเดินทางโดยรถส่วนตัว(รถยนต์ มอไซ)ไม่ได้กินเวลามากเท่ากับคนกรุง

บางทีคนเชียร์ก็อยากเชียร์ แต่มันก็มีท้อบ้างตรงที่ สโมสรนั้นไม่ได้พัฒนาไปข้างหน้าบ้างเลย
เอาแต่เงินไปลงทุนกับค่าเหนื่อยนักบอล มากกว่าที่จะพัฒนา Facility ต่างๆของสโมสร
พื้นสนามสวยมีระบบระบายน้ำพร้อมรองรับหน้าฝน

สนามฟุตบอลที่หลายสโมสร ใช้กันก็ไม่ได้เป็นของตัวเอง ส่วนสโมสรที่มีก็ พัฒนาพื้นที่รอบสนามให้ดูสวย เพื่อเป็นแลนด์มาร์คของจังหวัดให้ผู้คนอยากไปเที่ยว หรือแวะไปถ่ายรูป ซื้อของที่ระลึกก็ยังดี (แบบที่ บรร เขาทำ)

พอกระแสดี ผู้คนมีรายได้ พ่อค้าแม่ขายเขาก็ไม่ได้อยากย้ายจากบ้านเกิดไปไหนหรอก


พอพูดถึงส่วนสโมสร สักแต่ทำจริงๆ ไม่ได้พยายามใกล้ชิดกับชุมชนมากขึ้นเลย

เช่นเกือบทุกจังหวัดมีงานวิ่งมารทอน หลายครั้ง ถ้าเข้าไปเป็นสปอนเซอรเพื่อเอาโลโก้ไปติดบนเสื้อ มันก็ช่วย ประชาสัมพันธ์แบรนด์ตัวเองได้บ้าง

ทุกแต่ละปี ก็คิดแต่เรื่องจะเปลี่ยนนักบอลที่ละ 9-10 คน ไม่ได้พัฒนาเยาชนอะคาเดมี่นักบอลท้องถิ่นเลย

นักบอล เด็ก 1 คน = พ่อ แม่ ญาติ ก็เข้ามาช่วยเชียร์ด้วย ยิ่งถ้าสามารถเล่นขึ้นไปเล่นชุดใหญ่ได้
นอกจากผู้ปกครองไปเชียร์แล้ว ยังมีเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง แฟนคลับสาวๆ ที่โรงเรียน หรือมหาลัย เข้าไปเชียร์นักบอลคนนี้อีก

นักบอลไทยฝีเท้าโดยส่วนตัวไม่ได้ต่างกันมากขนาดนั้น แต่มันต่างกันตรงที่ โดนฝึกสอนมายังไง พื้นฐานเบสิคแน่นแค่ไหน วิธีการมันสามารถสอนกันได้

โด้ชก็ควรเอาคนที่เก่งแบบเก่งจริงๆมาทำอะ โค้ชไทยมักชอบบอก โค้ชไทยมีดี เก่งแต่ขาดโอกาส แต่บอกมีโอกาสทำ ก็ทำทรงบอลไม่ชัดเจนเลย+รายละเอียดการเล่นก็น้อยกว่า แถมชอบให้ต่างชาติแบก

สอนให้บีบเพรสเป็นระบบ ค่าเฉลี่ยการวิ่งอย่างน้อยถึง 10 กิโลทุกเกมส์ แค่นี้ก็ได้ใจแฟนบอลไป 70 เปอเซนแล้ว

อีกเรื่องคือ การปล่อยเด็กไป ตปท บางทีมีการถามไถ่มา อยากเอาไปเล่น แต่ดึงเวลาหรือเรียกค่าเหนื่อย ค่าซื้อขายเกินฝีเท้า สุดท้ายเขาก็เลิกสนใจไป (ญป ก็ปล่อยค่าตัวโครตถูก หลีบางทีก็ย้ายฟรี)
แต่ก็เข้าใจสโมสรว่า ทำธุรกิจก็อยากได้กำไรบ้างแหละ (แล้วมันได้มั้ยอะ)

ถ้าทั้งลีคมีแนวความคิดเดียวกันว่าปล่อยไป ตปท เพื่อจะพัฒนานักบอลไทย เวลามาเล่นทีมชาติมีการเล่นที่สู้กับชาติเอเชียได้เบียดหายใจรดต้นคอ เริ่มมีชนะบ้าง กระแสทีมชาติดีขึ้น มันจะลามมาถึงสโมสรเอง (การเชียร์ฟุตบอลบ้านเรายังอิงกระแสกับทีมชาติอยู่)
นักบอลเก่ง ฐานแฟนคลับจะเพิ่มเอง ดูอย่างเจ อุ้ม เช็ก แบงค์หรือนิโคลัสดิ ถ้ามาพร้อมกันแฟนบอลก็อยากไปดูในสนามว่าเล่นด้วยกันเป็นยังไง หรือดูฟรีทีวี พอเรตติ้งดีก็สนามารถขายโฆษณาเพิ่มมูลค่าได้อีก

ถ้าขายไป ตปท ไม่ได้ ก็สร้างให้มีคุณภาพดีๆ เผื่อไปเตะตาทีมใหญ่ๆใน T1 ซื้อตัวไปอีก 10-20ล้านนี่ก็พัฒนาสโมสรได้เยอะแล้ว

ทุกวันนี้อินฟูลบอลไทย เพจเกี่ยวกับบอลไทย มันก็เติบโตขึ้นทุกวันนะ (ถึงแม้จะไม่ได้พุ่งพรวดๆ) แสดงว่ายังมีคนดูบอลไทยอยู่เหมือนกัน


บอลไทยต้องช่วยกันทั้งระบบจริงๆ เตี้ยอุ้มค่อม ทั้งระบบก็ไม่ไหว (ที่ควรช่วยคือ T2-T3)

บ.ไทยลีคนี่ควรแยกออกไปตั้งนานละ ไม่เข้าใจว่า จะมาพ่วงอะไรกับสมาคมอยู่แบบนี้
เมื่อไหร่จะมี ประธานไทยลีคที่เป็นตัวจริงสักที

ผมว่าความใกล้ชิดระหว่างแฟนบอลกับสโมสรมันมีน้อยเกินไป

สโมสรมองข้ามขั้นเกินไป ต้องสร้างแบรนด์ ต้องดูมีระดับ แต่ไม่ได้มองถึงคนท้องถิ่นเลย มันเหมือนกับแค่มีทีมฟุตบอลทีมนึงมาตั้งอยู่ที่จังหวัดคุณเฉยๆ ไม่มีการมีส่วนร่วมกับชุมชนเลย

สมัยผม ptt ระยอง ถ้าเพื่อนผมไม่ได้เป็นนักเตะ ผมก็ไม่รู้จะไปดูทำไมเหมือนกัน

อีกเรื่องก็คง คนไทยเป็นคนที่ย้ายที่อยู่กันบ่อย ไม่ได้มีความอินกับ'ชื่อ'จังหวัดขนาดนั้น เติบโตต่างจังหวัด ย้ายไปเรียนอีกจังหวัด ทำงานอีกจังหวัด ไม่ได้มีความรู้สึกผูกพันอะไรขนาดจะต้องไปดูทีมฟุตบอลประจำจังหวัดตัวเอง

ตั้งแต่ราคาน้ำมันขึ้น ก็แทบไม่ได้ดูเลย ในสนาม และหน้าที่เพิ่ม

บอลนอกก็น้อยลงไปเยอะ แต่ผมว่าสโมสรประชาสัมพันธ์ด้วยงบที่มีละ

เป็นโซนริงไซด์สักมุม .. เป็นชั้นหมูกระทะ กินไปดูบอลไป

ผมว่าเรื่องการเดินทางก็มีส่วนนะ กว่าจะเลิกงาน รถติด การเดินทางไปแต่ละสนามก็ถือว่าค่อนข้างยากและไกลพอสมควรยกเว้นคนที่บ้านหรือที่ทำงานอยู่ใกล้สนามจริงๆ

บ้านเราคนดูบอลเยอะนะ แต่ไม่เข้าสนามครับ แล้วการดูผ่านจอก็ชอบดูเถื่อนอีก มันก็พังทั้งระบบแหละครับ หรือว่ามันอาจจะไม่ใช่แค่เรื่องของฟุตบอลก็ได้ การไปดูบอลมันก็มีค่าใช้จ่าย เผลอๆอาจจะเท่ารายได้ 1 วันของบางคนด้วย

ค่าแรงน้อย จะเอาเงินไปซื้อความบันเทิงมันก็ต้องคิดหน่อยครับ

สโมสรไทยต้องมีความยึดโยงกับท้องถิ่นครับ ตัวอย่างชัดสุดคือ ซีรีย์ Wrexham