ตอนนี้เหมือนชีวิตจะเจอตันๆ ไม่รู้จะผ่านไปยังไงยังมืดแปดด้านอยู่เลย อยากได้คำแนะนำต้องทำยังไงดีครับ

ทางตันในชีวิตผมคือตอน ม.6 น้องชายเสีย พ่อเสีย เหลือแม่กับน้องสาว ตอนนั้นจากเด็กไม่สนใจอะไร อยู่ ๆ ต้องกลายมาเป็นเสาหลักของครอบครัวเฉย เสียตอนกำลังจะยื่นแอดมิดชั่น นิติศาสตร์ 4 อันดับผม ธรรมศาสตร์ จุฬา เกษตร มอ. คะแนน 7 พันปลาย ๆ ไม่รู้ได้ที่ไหน สรุปตัดสินใจไม่ยื่นเลย เพราะแม่ไม่มีเงินส่งแกก็บอกตรง ๆ ตัดสินใจขึ้นมาเรียนรามที่ กทม. เพราะสามารถทำงานไปด้วยได้ ก็ต้องสู้ครับ เปลี่ยนจากนิติเป็นรัฐศาสตร์เพราะไม่ต้องอ่านหนังสือเยอะจะได้เอาเวลาเรียนไปทำงาน 3 ปีจบครับ แต่กว่าจะได้ทำงานจริง ๆ อายุ 23 แล้ว มัวแต่ทำงานฟรีแลนซ์อยู่ จนน้องเรียนต่อมหาวิทยาลัยด้วย เลยต้องหางานประจำทำเพื่อช่วยส่งน้องเรียนก็ส่งจนจบครับ (ลำบากกว่าตอนเรียนเองอีกเพราะน้องไม่เรียนราม) แล้วเปลี่ยนงานมาทำ hr จนถึงปัจจุบัน เล่าแบบสรุปครับ แต่กว่าจะมาเป็นผมในปัจจุบัน อยากจะบอกว่าครอบครัวสำคัญสุด ๆ ถึงผมจะไม่โอเคกับแม่มาก ๆ เพราะแต่ละอย่างที่แม่ผมทำ ผมอีหยังวะมาก ๆ ตั้งแต่พ่อเสีย แม่ให้ผมเซ็นเอกสารอะไรสักอย่างแล้วถอนเงินไปหมดธนาคาร ขายบ้าน ขายที่ดิน ไปแต่งงานใหม่ แต่สิ่งนึงคือแม่เป็นแม่ที่พยายามส่งผมกับน้องเรียนจนจบจนได้ และผมคืนดีกับแม่มาประมาณ 2 ปี ละครับ ตอนนี้กำลังเคลียร์หนี้ส่วนตัวเพื่อจะหาบ้านของตัวเองต่อครับ ผมโชคดีเรื่องนึงคือผมมีเพื่อนที่ดีมาก ๆ เข้าใจในสิ่งผมเจอ ไม่ดูถูก เหยียดหยามผมเลย เป็นเพื่อนมัธยม อนุบาล มหาลัย ที่ปัจจุบันยังคบกันอยู่

ปล. เขียนยาวมาก สรุป มองด้านที่ดีไว้ครับ เรื่องแย่มันก็เกิดขึ้นแหละ แต่เราสามารถโฟกัสไปที่เรื่องดี ๆ แทนได้ ไม่ใช่เป็นการหนีปัญหาครับ สู้ ๆ ครับท่าน

เข้าเกียร์ R

ผมถอยออกมาอยู่บ้านฮะ รับงานให้พอจ่ายค่าใช้จ่ายไปก่อน ยังไม่รู้จะไปต่อทางไหนดี

เขียนเพิ่มอีกหน่อย ผมเหมือนตันๆตั้งแต่ตอนเรียนแล้วครับ แต่เสือกเรียนจบมามีงานทำเลย (ไปทำบริษัทที่แฟนเข้าไปก่อน) แล้วก็ออกมาเป็น outsource ประจำให้บริษัทนี้แหละ

จนผ่านไปหลายปี แน่นอนไม่มีเรื่องการเลื่อนขั้นหรือขึ้นเงินเดือน รับเป็นจ็อบมาตลอด 3-4ปีหลังจบใหม่ แล้วงานสายผมถ้ามาทางนี้คือ career path ต้องขึ้นไป PM

พอคิดได้อย่างงั้นผมก็ไปสมัครเข้าออฟฟิศตอนอายุ 26 ทำงานได้ปีนึงมีข่าวที่บ้านแม่จะโดนเวนคืน ก็ตัดสินใจกับที่บ้านว่าจะผ่อนบ้าน ช่วยกันจ่าย ผมมือหลัก (หวังว่าเงินเดือนจะขยับขึ้นจากตอนนั้น) อส. โควิดมาโดนเลย์ออฟ

ผมกลับมาอยู่บ้าน แม่มเสือกโชคดีอีกแล้วงานนอกเข้ามารัวๆ ไม่ได้หางานใหม่ต่อเลยเพราะต้องหาค่าผ่อนบ้าน แต่ด้วยความกังวลใจในความก้าวหน้าทางอาชีพ +กับผมมีสัญญาณของโรคทางจิตเวชมาก่อนแล้ว แตกครับตอนนั้นไม่ไหวจริงๆ แต่โชคดี(หรือโชคร้าย)ที่ทำงานเดิมเรียกกับไปทำ

พอกลับไปทำเหมือนเค้าจะดีๆ ก็มีโควิด2 โควิด3 อาชีพไม่โตขึ้นเลย เครียดกว่าเดิม กลับมาแตกเพราะโรคเดิมนี่หละมั้งครับ 555 จนตอนนี้ตัดสินใจลาออกมาเข้าเดือนที่2ครับ

เข้าเกียร์ R

ผมถอยออกมาอยู่บ้านฮะ รับงานให้พอจ่ายค่าใช้จ่ายไปก่อน ยังไม่รู้จะไปต่อทางไหนดี

เขียนเพิ่มอีกหน่อย ผมเหมือนตันๆตั้งแต่ตอนเรียนแล้วครับ แต่เสือกเรียนจบมามีงานทำเลย (ไปทำบริษัทที่แฟนเข้าไปก่อน) แล้วก็ออกมาเป็น outsource ประจำให้บริษัทนี้แหละ

จนผ่านไปหลายปี แน่นอนไม่มีเรื่องการเลื่อนขั้นหรือขึ้นเงินเดือน รับเป็นจ็อบมาตลอด 3-4ปีหลังจบใหม่ แล้วงานสายผมถ้ามาทางนี้คือ career path ต้องขึ้นไป PM

พอคิดได้อย่างงั้นผมก็ไปสมัครเข้าออฟฟิศตอนอายุ 26 ทำงานได้ปีนึงมีข่าวที่บ้านแม่จะโดนเวนคืน ก็ตัดสินใจกับที่บ้านว่าจะผ่อนบ้าน ช่วยกันจ่าย ผมมือหลัก (หวังว่าเงินเดือนจะขยับขึ้นจากตอนนั้น) อส. โควิดมาโดนเลย์ออฟ

ผมกลับมาอยู่บ้าน แม่มเสือกโชคดีอีกแล้วงานนอกเข้ามารัวๆ ไม่ได้หางานใหม่ต่อเลยเพราะต้องหาค่าผ่อนบ้าน แต่ด้วยความกังวลใจในความก้าวหน้าทางอาชีพ +กับผมมีสัญญาณของโรคทางจิตเวชมาก่อนแล้ว แตกครับตอนนั้นไม่ไหวจริงๆ แต่โชคดี(หรือโชคร้าย)ที่ทำงานเดิมเรียกกับไปทำ

พอกลับไปทำเหมือนเค้าจะดีๆ ก็มีโควิด2 โควิด3 อาชีพไม่โตขึ้นเลย เครียดกว่าเดิม กลับมาแตกเพราะโรคเดิมนี่หละมั้งครับ 555 จนตอนนี้ตัดสินใจลาออกมาเข้าเดือนที่2ครับ

เคยครับ ตอนนั้นเหมือนช่วงดาวน์ๆของชีวิตอยู่บ้านยิ่งเครียดเลยขับรถรถเล่นไปเรื่อยๆ สักพักหดหู่เลยครับ
.
.
.ท้ายซอยมันตัน

ส่วนผ่านมาได้เพราะเปิดgoogle mapsครับ

เราคิดว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปเองอะ ผ่านไปยังไงก็อีกทีนึง
แต่หลัง ๆ มานี้เราชอบดูไพ่ รู้สึกเหมือนมันเป็นจิตวิทยาดี คิดเองมันคิดไม่ออก
บางทีเขาจะมีคำพูดหรือแนวทางอะไรที่เราคิดไม่ถึง

ชีวิตก็เหมือนเพศสัมพันธ์

หาทางออกไม่เจอ ก็ไปออกทางเข้า

ช่วงสองปีก่อน ผมว่างงานนานมาก ว่างเป็นปีๆ จบมาเจอโควิดเลยหางานยาก

ทางออกของผมคือระบายมันออกมาครับ ระบายให้มันไม่อึดอัด ให้ใจตัวเองสบายใจขึ้นมาก่อน ให้มันสบายใจมาก เพราะถ้ามันไม่สบายใจแล้ว มันก็จะหาทางออกยาก มันไม่มีสติ

พอมีสติแล้วก็ค่อยกลับมาตั้งหลัก หางานไปเรื่อยๆ หย่อน ร่อนใบสมัคร เรซูเม่ไปเรื่อยๆ สุดท้ายก็มีงานทำจนได้

ตอนนี้ก็เหมือนกันครับ ว่างงานมาปีกว่าแล้ว ก็ทำเหมือนเดิมครับ วันก่อนพึ่งไประบายในมู้ที่มีคนตั้งไว้ ระบายเสร็จก็ไปหางานสมัครเรื่อยๆ

ผมเชื่อว่าซักวัน วันที่เรารอมันก็จะมาถึงเองถ้าเราไม่หยุดพยายามไปก่อน

ลองระบายมันออกมาก่อนครับ เผื่อจะได้สบายใจแล้วมีสติคิดหาทางออกมากขึ้น ลองปรึกษาคนรอบตัวด้วยก็ดีครับ

ความพยายามไม่เคยทำร้ายใครครับ BNK เคยกล่าวไว้

สู้ๆ ครับเป็นกำลังใจให้

ผมตอนนี้เลยครับ
มีงานทำก็จริงนะ แต่ก็ไม่แน่นอน ไม่รู้จะโดนเลย์ออฟวันไหน ข่าวลือภายในมีมาเรื่อยๆ
แต่ก็ทำอยู่ เพราะหวังว่าจะได้เงินชดเชย (ผมทำที่นี่มาเข้าปีที่ 14 แล้ว)

ถึงแม้เงินเก็บก็มี แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าจะเอาไงต่อดี สมองมันตันไปหมด คิดไรไม่ออก
เพราะในใจกลัวว่าตกงานแล้วจะหางานใหม่ได้มั้ย เพราะอายุเยอะแล้ว แต่มะที่มีแต่รับไม่เกิน 35 ปี
ที่รับเกิน 35 ก็ระดับบริหารทังนั้น ส่วนตัวผมทำระดับปฏิบัติการมาตลอด

หรือถ้าจะไม่ทำงานกินเงินเดือนแล้ว ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะทำอะไร เพราะทำงานกินเงินเดือนมาตลอด

ผมเข้าใจว่ายังมีคนที่ "ตัน" กว่าผมแน่นอน

ถอยตูดออกคับ ยากอยู่ จะลำบากก็ตอนถอยตูดออกจากซอยนี่ละคับ

ผมไม่รู้ว่าปัญหาของท่านคืออะไร ถ้าเป็นปัญหาเดียวกับผม ผมจะกลับมาอยู่บ้าน นั่งคิดทบทวนชีวิต ไม่โทษตัวเอง ไม่ด่าตัวเอง แต่มานั่งคิดว่า ที่ผ่านมาเราทำอะไรผิด แล้วจะแก้ไขอย่างไร อนาคตเราจะเริ่มจากอะไรก่อนดี โดยที่ไม่กดดันตัวเอง แต่เริ่มทำทีละอย่าง ไม่ต้องมองว่าเสียเวลา ดีว่าเราเดินไปแบบไร้ทิ้งทาง แบบเต็มไปด้วยความสับสน อย่างผม เริ่มจากหารายได้ที่ทำอยู่ที่บ้านได้ เพื่อจะได้มีเวลาคิดทบทวนตัวเอง ใช้เงินให้น้อยที่สุด แล้วรอเวลาประตูบานใหม่ที่เราตั้งใจไว้เปิด อยากบอกว่า ตอนนี้ของผมดีกว่าตอนนั้นมากจริงๆ สู้นะครับ เป็นกำลังใจให้

ทางตันในชีวิตผมคือตอน ม.6 น้องชายเสีย พ่อเสีย เหลือแม่กับน้องสาว ตอนนั้นจากเด็กไม่สนใจอะไร อยู่ ๆ ต้องกลายมาเป็นเสาหลักของครอบครัวเฉย เสียตอนกำลังจะยื่นแอดมิดชั่น นิติศาสตร์ 4 อันดับผม ธรรมศาสตร์ จุฬา เกษตร มอ. คะแนน 7 พันปลาย ๆ ไม่รู้ได้ที่ไหน สรุปตัดสินใจไม่ยื่นเลย เพราะแม่ไม่มีเงินส่งแกก็บอกตรง ๆ ตัดสินใจขึ้นมาเรียนรามที่ กทม. เพราะสามารถทำงานไปด้วยได้ ก็ต้องสู้ครับ เปลี่ยนจากนิติเป็นรัฐศาสตร์เพราะไม่ต้องอ่านหนังสือเยอะจะได้เอาเวลาเรียนไปทำงาน 3 ปีจบครับ แต่กว่าจะได้ทำงานจริง ๆ อายุ 23 แล้ว มัวแต่ทำงานฟรีแลนซ์อยู่ จนน้องเรียนต่อมหาวิทยาลัยด้วย เลยต้องหางานประจำทำเพื่อช่วยส่งน้องเรียนก็ส่งจนจบครับ (ลำบากกว่าตอนเรียนเองอีกเพราะน้องไม่เรียนราม) แล้วเปลี่ยนงานมาทำ hr จนถึงปัจจุบัน เล่าแบบสรุปครับ แต่กว่าจะมาเป็นผมในปัจจุบัน อยากจะบอกว่าครอบครัวสำคัญสุด ๆ ถึงผมจะไม่โอเคกับแม่มาก ๆ เพราะแต่ละอย่างที่แม่ผมทำ ผมอีหยังวะมาก ๆ ตั้งแต่พ่อเสีย แม่ให้ผมเซ็นเอกสารอะไรสักอย่างแล้วถอนเงินไปหมดธนาคาร ขายบ้าน ขายที่ดิน ไปแต่งงานใหม่ แต่สิ่งนึงคือแม่เป็นแม่ที่พยายามส่งผมกับน้องเรียนจนจบจนได้ และผมคืนดีกับแม่มาประมาณ 2 ปี ละครับ ตอนนี้กำลังเคลียร์หนี้ส่วนตัวเพื่อจะหาบ้านของตัวเองต่อครับ ผมโชคดีเรื่องนึงคือผมมีเพื่อนที่ดีมาก ๆ เข้าใจในสิ่งผมเจอ ไม่ดูถูก เหยียดหยามผมเลย เป็นเพื่อนมัธยม อนุบาล มหาลัย ที่ปัจจุบันยังคบกันอยู่

ปล. เขียนยาวมาก สรุป มองด้านที่ดีไว้ครับ เรื่องแย่มันก็เกิดขึ้นแหละ แต่เราสามารถโฟกัสไปที่เรื่องดี ๆ แทนได้ ไม่ใช่เป็นการหนีปัญหาครับ สู้ ๆ ครับท่าน

กลับไปหากำลังใจจากครอบครัวครับ สำหรับผมครอบครัวคือเซฟโซน ตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ พอถึงรุ่นลูก ผมก็จะพยายามให้ลูกได้มีเซฟโซนเหมือนผมบ้างเช่นกันครับ

ให้คิดยืนพื้นไว้ก่อนครับว่า ทุกอย่างไม่มีอะไรแน่นอน เราทำเท่าที่เราทำได้

ผมก็เหมือนหลายคนข้างบน ทำงานกินเงินเดือน อายุ 37 แล้ว
ก็ต้องค่อยๆ วางแผนเผื่อไว้บ้าง ทำใจไว้บ้าง

ถ้าโดนเลออฟ หรือบริษัทล้มไป จะไปทำอะไร
ตอนโควิดนี่คือทำใจไว้แล้วว่า บอล้มแน่ เพราะงานน้อยมาก
มีแพลนไปทำโน่นนี่ แม้ว่าเงินจะน้อยลงมาเหลือสัก 25-30% ก็ต้องยอมรับ

นี่ยังดีที่บอผ่านพ้นมาได้
ค่อยๆคิด แต่อย่าคิดเลยเถิดไปไกลเกินครับ เดี๋ยวเครียด
คิด+เขียนมาเป็นข้อๆ ค่อยแก้ปัญหาไป ยังไงต้องมีที่ไปแน่นอน

*ผมผ่านช่วงนั้นมาได้ก็เพราะมีภรรยา และครอบครัวที่ช่วยรับฟังและเป็นกำลังใจให้ครับ

มาขอแนวทางการแก้ไข กำลังจะเจอทางตันเหมือนกันครับ ทั้งหนี้ ทั้งปัญหาส่วนตัว
ไม่รู้จะผ่านมันได้มั้ย

ถ้าเอาชีวิตผม ชีวิตมันมีทางออกเสมอครับ แต่ต้องเปลี่ยนมุมมอง ทิ้งอีโก้แต่ห้ามทิ้งความพยายาม จะดันทุรังก็ได้นะแต่ถ้ามันไม่สำเร้จซะทีก็เปลี่ยนแผนเปลี่ยนมุมมองครับ

แต่ละคนเจอโจทย์ชีวิตไม่เหมือนกัน ผมคงแนะนำดีเทลมากไม่ได้

อันนี้ผมแชร์ของผม ช่วงที่ชีวิตเจอทางตันว่าจะเอาไงต่อกับตัวเองดี
ผมเครียดมากหลายเดือน จนคิดไม่ออกว่าต้องทำไง

สุดท้ายผมทำไงรู้ไหม ผมออกไปวิ่งแบบ ฟอเรสกั้ม
ณ ตอนนั้นคือช่างแม่มปัญหาทุกอย่าง หยุดคิด ปล่อยวาง

ผมวิ่งทุกเย็น ออกไปเจอแสงเช้า แสงเย็น ทำไงก็ได้ที่ไม่ให้ตัวเองอยู่แต่ห้องแคบๆ

วิ่งทุกวันจนตอนนี้ 5 เดือนติดละ

ผมว่ากระบวนการคิดผมมันเปลี่ยนไปมาก ระหว่างวิ่งมันได้ไอเดียอะไรใหม่ๆ เยอะมาก ผมคิดนู้น คิดนี้

จนตอนนี้ผมเจอแล้วว่าต้องทำไงต่อกับชีวิตตัวเอง :)

ปล มันมีผลงานวิจัยด้วยนะครับ เรื่องการพาตัวเองไปเจอแสงเช้า แสงเย็น ลองหาฟังตาม youtube ดูครับ

ตอนนี้วิ่งจนติดเป็นนิสัยตั้งใจว่าปีนี้จะวิ่งให้ได้ 1000 โล