ตระกูลผม ถ้าให้นับรวมทั้งกงสีก็ถือว่าธุรกิจใหญ่​เอาเรื่อง​นะ แต่เขาไม่ให้เงินคนที่ไม่ทำงาน ยกเว้นปันผลตามกำไร ผมนี่หางานทำเองตั้งแต่ม.6 จนมามีธุรกิจของตัวเอง แต่ก็ยังมีทำด้วยบ้างเป็นกรณีไป แต่ไม่เคยคิดจะทำประจำกับ​ธุรกิจ​ของครอบครัวเลย รำคาญ​

ข้าราชการการเมืองนับไหม ถ้านับเยอะเลยนะ เพราะก็ทำงานประจำกินเงินเดือนเหมือนกัน

มี ถ้าร้อยล้าน

ถ้าพันล้านไม่มี

ร้อยล้าน ผมนี้เจอทำงานประจำหลายคนอยู่ แต่ส่วนน้อย

ส่วนพันล้าน เอาจริงๆ ก็ไม่มีเพื่อนระดับนี้ 555 (ถ้าเป็นคนที่รู้จัก ส่วนใหญ่เป็นเจ้าของ หรือสานต่อที่บ้านหมดทุกคน)

ในปตทเพียบ โดยเฉพาะ or

เคยทำงานด้วยสองคน หลักพันล้านคงไม่ถึง แต่มีร้อยแน่ๆฮะ เรียนนานาชาติ ไปต่อเมืองนอกทุนตัวเองทั้งคู่ เค้าก็ตั้งใจทำงานเหมือนคนทั่วไปนะฮะ

หลายๆคนที่ผมรู้จักเอาลูกตัวเองไปฝากบ.อื่นสัก 4-5 ปีแล้วค่อยกลับมาทำบ.ตัวเอง

ทำไปทำไมงง เสียเวลาชีวิต

ตอนอยู่บริษัทในตลาด งูกเจ้าของเค้าไปทำงานโนมูระ สิงค์โปร์ ตอนกลับมาก็35up แต่ดูทรงแล้วยังห่างจาก md ที่บริษัทจ้างมาเยอะ ลูกอีกคนเค้าไปทำ baker อยู่ถึง30กว่าๆ

มีเพื่อนที่โรงเรียนบ้านเป็นกงสีหลักพันล้านก็เห็นอยู่เบเคอร์คงอยู่ยาวจนเป็นพารธ์เนอร์

เคยเจอพี่ที่ออฟฟิศเดียวกันคนนึงรวยมาก ไม่รู้ว่าถึงพันล้านไหม
ทุกวันจะมีคนขับรถรับส่งมาทำงาน บางวันก็benz บางวันก็ rolls royce

เคยมีคนไปถามเขาว่ามาทำงานทำไม
เขาบอกว่าอยู่บ้านจนเบื่อ ไปเที่ยวก็ไปมาหมดแล้ว ไม่รู้จะไปไหน
อยู่บ้านนานๆก็ไม่มีไรทำ ไม่มีเพื่อน เลยออกมาหางานทำดีกว่า
ได้เจอคน มีเพื่อนใหม่ๆ

แต่งานที่เขาทำเป็นงานสบายๆ routine ไม่เครียด ไม่กดดัน
เป็นไอดอลผมเลย ถ้าต่อไปรวยมากๆ
แล้วเบื่อคงหางานแนวๆนี้ ไว้ทำแก้เบื่อ

จริงๆถ้าเงินขนาดนั้น แค่กระดิกตีนลงทุนอยู่บ้านโง่ๆก็รวยกว่าทำงานหลายเท่าละ ไปทำงานเท่ากับเป็นค่าเสียโอกาสเลย ต้องรักงานจริงๆ

ยังไม่มีเพื่อนระดับพันล้าน แต่ระดับร้อยล้านหลายคนอยู่

ทำงานประจำกันทั้งนั้นครับ

จากที่เจอมาคือ เพื่อนผมพวกนี้คือติดหล่ม การข้ามชนชั้นจาก หลัก ร้อยล้าน ต้นๆไปเป็นระดับพันล้าน

เคยคุยกับเรื่องชนชั้น ที่คนชนชั้นล่างไต่มาเป็นชนชั้นกลาง และคนชนชั้นกลาง ใต่มาเป็นคนชนชั้น ELITE

แต่เพื่อนผมบอกว่ามันจะมีเด็กชนชั้น ELITE ที่จะต้องใต่ตัวเองเป็น Super Elite

คือไอช่วงการไต่ rank ช่วง 10-100 ล้าน ไปเป็น 1000 ล้าน ยากมาก และส่วนมาก มันไม่ใช่แค่ทำธุรกิจของตัวเองง่อยๆได้แล้ว มันต้องทำในระดับยูนิคอร์น ไปแล้วเท่านั้น

แถมถูกปลูกฝังให้เรียนเพื่อมาดูแลกิจการของพ่อแม่ต่อ

คือการตัดสินใจชิวิตเพื่อนผมจะไม่ค่อยอิสระ คือเหมือนจะฟรี แต่ไม่ฟรี เพราะติดหล่มคอมฟอร์ทโซนที่พ่อแม่สร้างไว้ รวมถึงความคาดหวังที่ลูกจะต้องจัดการกับธุรกิจตัวเอง เพื่อนผมแม่งเลยมาทำงานประจำกันเพื่อไม่ให้ตัวเองดูไม่เป็นคนไม่มีค่า สามารถไปไหนหาความสุขกับคนชนชั้นกลางได้ เที่ยวเล่นทำงานได้ไม่เครียด
รับเงินเดือนหลักไม่ถึงแสน แล้วใช้ได้เต็มๆไม่ต้องเก็บ ประกันก็ไม่ต้องทำเพราะมีหมดแล้ว

ชีวิตก็มีความสุขดี ดีกว่าที่จะต้องไปแบกรับสิ่งที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้

พี่ที่ผมรู้จักบ้านรวยระดับท็อปๆแกก็ยังมารับงานประจำนะครับ

แต่ก็ทำของที่บ้านควบไปด้วย เหมือนที่ทำประจำจะไปเป็นแบบแนวๆที่ปรึกษาหรือจัดระเบียบหลังบ้านของบริษัทไรงี้เฉยๆ

ที่เห็นๆ หลายคนรวยสมบัติพ่อแม่ รวยจากขายที่ขายสมบัติเก่า หลักสิบหลักร้อยล้าน ก็ใช้ชีวิตแบบคนทั่วไปนี่แหละ

เพราะไม่ได้เป็นผู้ดีมีเชื้อ นามสกุลไฮโซ ที่ต้องเข้าสังคมหรูหรา ใช้ชีวิตไฮโซ

ที่มาทำงานประจำ ก็แค่ให้มีอะไรทำในชีวิตเฉยๆ ดีกว่าใช้ชีวิตไปวันๆ

พวกนี้ก็ความเป็นอยู่ส่วนตัวดี เช่า/ซื้อคอนโดราคาสูงๆ ได้ อาจจะขับรถดีกว่าคนอื่นแต่ก็ไม่ได้เวอร์ขนาดซุปเปอร์คาร์ไรงี้ ของใช้ส่วนตัวก็จะดีกว่าคนอื่นหน่อย ตามเงินที่เค้ามีแหละ

ไม่ได้สนใจตัวเลขเงินเดือนมาก ได้มาเท่าไหร่ก็ใช้หมดไปกับกินใช้ ไม่ต่างอะไรกับเราๆ

แต่เค้าไม่จำเป็นต้องแบ่งเงิน จ่ายหนี้ แบ่งเก็บ เหมือนคนอื่นๆ ที่ไม่ได้รวยเท่านั้นเอง เพราะมีเงินในบัญชีใช้สบายไปทั้งชีวิตอยู่แล้ว

ก็มักหางานที่ตัวเองทำแล้วสนุก สังคมเข้ากับนิสัยตัวเอง ทำไปเรื่อยๆ มากกว่า

มีเพื่อนที่ทำงานเก่า ระดับหมื่นล้าน แต่ก็ทำงานประจำ แต่ตอนนี้ก็เติบโตไปมากๆในสายงานล่ะ