แบบพวกลอตเตอรี่ ดอกไม้ ลูกอม หรือขนมต่างๆ

แรกๆก็เฉยๆนะ หลังๆมาเจอพวกชอบตื๊อ แบบเป็นเด็กๆบอกไม่เอาก็ไม่ไป จนต้องนั่งไม่สนใจให้เดินไปเอง

ล่าสุดมาเจอคนขายลอตเตอรี่ คือไปทานมื้อเที่ยงกับที่ทำงาน นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ สักพักคนขายมาขัดจังหวะ คนแรกผ่านไปไม่นาน คน 2 3 4 5 มาเรื่อยๆ สรุปวันนั้นแค่ช่วงกินข้าวตอนพักเที่ยง มีคนขายลอตเตอรี่มา 5-6 คน แบบค่อนข้างเสียอารมณ์นะ บางทีคุยกันกำลังสนุก มีคนมาขัดอีกแล้ว

ไม่รู้ผมขี้หงุดหงิดไปไหม แต่ไม่ชอบคนมาขัดจังหวะเวลากินข้าวหรือคุยกัน มันรู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่เลย

ผมเฉยๆนะตอบเขาดีๆตลอด ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ ไม่เอาค้าบ ยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า

ผมงงพ่อแม่ผมมากกว่าแม่งไล่เป็นหมูเป็นหมาเลย เพื่อ

ผมเฉยๆนะตอบเขาดีๆตลอด ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ ไม่เอาค้าบ ยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า

ผมงงพ่อแม่ผมมากกว่าแม่งไล่เป็นหมูเป็นหมาเลย เพื่อ

รำคาญมาก

ผมเซ็งจริงๆนะ ถ้าเจอผมก็จะยิ้มแล้วส่ายหัวปกติเลย

แต่เซ็งตรงที่บางคนก็ชักสีหน้าใส่ซะงั้น

ชักสีหน้านะครับอ่านดีๆไม่ได้ชักใส่หน้านะ

ผมว่าเขาก็ไม่ได้อยากทำแบบนั้นหรอก แต่เขาก็ต้องดิ้นรนในการหาเงินเพื่อมีชีวิตรอดแหละครับ
คือเห็นใจพวกเขานะ ถ้าเข้ามาเพื่อให้เรารู้ก็โอเค แค่อย่าเข้ามาแบบจู่โจมก็พอแล้ว

แต่บางคนก็ไล่เหมือนเป็นหมาจรเลย

ใช้วิจารณญาณเอาครับ ผมว่าเราแยกออกว่าคนไหนเขาจนตรอกจนต้องมาขายของจริง

หรือใครแค่มาหาคนซื้อของในร้านอาหาร

ส่วนมากที่เจอ จะไม่รำคาญ เพราะจะมีมารยาทมาก
คือถ้าเราคุย เค้าก็ยืนมองซักพัก ถ้าเราไม่สนใจก็จะเดินออก
หรือถ้าเราบอกไม่เอา ก็ยิ้มให้ ก้มหัว แล้วเดินออก

แต่จะมีบ้างนานๆทีคือ ส่วนมากจะเป็นเด็ก
คือยืนมองอาหารที่เรากินอ่ะ บางคนก็แบบจะขึ้นมานั่งด้วย

ส่วนมากถ้ามาแบบปกติผมก็จะปฏิเสธแบบสุภาพไปฮะ

แต่บางคนน่ารำคาญจริง ตื้อเกิน ไร้มารยาทเกิน ก็จะมีบ่น ๆ บ้าง

ก็คุยดีดี ปฏิเสธดีดี คิดซะว่าเขาก็ทำมาหากิน หาเลี้ยงชีวิตเหมือนกัน อย่างน้อยงานที่เขาทำมันก็ไม่ได้ไปโกงกินใคร

ผมจะคุยดี ปฏิเสธดีดี ถ้าตื้อก็คือผมก็จะไม่สนใจ เดี๋ยวเขาก็จะไปเอง แต่ส่วนมากก็จะไม่ตื้อนะ ยกเว้นพวกเด็กๆ

มาระหว่างกินไม่ซื้อเลย เพราะถือว่ากินกันอยู่ ให้ความสำคัญเรื่องนี้มาก แต่ถ้ากินเสร็จแล้วมาได้เลย ช่วยซื้อหมดอะ

รำคาญครับ ถ้าบอกไม่เอาก็คือควรไปเลยไม่ใช่มาตื๊อ

เจอกับตัวเลย เมื่อวานนั่งกินราเม็งร้านดังในห้าง

มี ชาวต่างชาติ (น่าจะคนทางฝั่งยุโรป) เอาพวกกุญเเจมาวางที่โต๊ะ 4 อัน พร้อมกับ การ์ดเล็กๆ ขนาดนามบัตร ข้อความ ไทย - Eng ปริ้นมาอย่างดี ประมาณว่า " สวัสดีครับ ผมเป็นคนพิการทางการได้ยิน ถ้าคุณยินดัีพอจะซื้อพวงกุญเเจ อันละ 100 บาท เป็นกำลังใจให้เเก่ผม ...." ประมาณนี้ แต่เขาไม่ได้เซ้าซี้อะไรนะครับ คือ วางไว้ เเล้วเดินไปอีกโต๊ะ เเปบนึงเดินมาหยิบกลับ เเต่ผมไม่ได้ซื้อนะครับ เพราะเเวบเเรกคือตกใจ เเวบ 2 คือโกรธความ Hard sell ในร้านอาหาร
แต่ผมมีความรู้สึกที่ตีกันอยู่ 2 ทางหลังจากนั้น กลับมาบ้านก็ยังคิดเรื่องนี้อยู่ เพราะผมเป็นคนขี้สงสาร
1. ผมสงสารเขาที่เป็นต่างชาติ หูหนวก (ซึ่งก็ไม่รู้จริงไหม) ผมก็คิดว่าหากเขาไม่มาขายของในรูปแบบนี้จะทำมาหากินยังไง หรือเราควรจะช่วยเหลือเขา (ปกติ เจอเด็ก ๆ มาขายของตามร้านอาหาร ก็ซื้อบ้างตามโอกาสครับ แต่ใจจริงๆ ไม่สนับสนุนที่ ใช้เด็กเป็นเครื่องมือในการทำมาหากินของพ่อเเม่ เเต่ถ้าเด็กไม่ทำ เด็กก็คงไม่มีกิน) ซึ่งผมเห็นว่าเป็นความผิดของรัฐส่วนหนึ่งที่ไม่ได้สนับสนุนในการจัดหางานให้คนพิการ

2. ไม่ควรอุดหนุนเขา เขาน่าจะหาอาชีพอื่นไม่ใช่การ เข้ามาเสนอขาย Hard sell ด้วยความสงสารแบบนี้ตามร้านอาหาร ไม่ว่าทั้งเด็ก หรือคนพิการก็ตาม เนื่องจากในกรณีเด็กจะเป็นการตัดโอกาสในการที่จะใช้เด็กเป็นเครื่องมือในการหาเงิน ในคนพิการก็เช่นกัน ซึ่งผมก็มีมุมมองอีกว่า คนพิการ ก็คนนี่เเหละ เเต่เกิดความบกพร่องทางร่างกาย แต่ผมเชื่อว่าเขายังสามารถทำงานได้อย่างคนทั่วไป เเค่คนในที่ทำงานเข้าใจเเละให้โอกาส อย่างเคยเจอคนส่งอาหารหูหนวกครับ สื่อสารกันยาก เเต่ก็ใช่ว่าจะสื่อสารกันไม่ได้

ณ ตอนนี้ ความเห็นผมก็ยังคงตีกันอยู่ เเต่เอนไปทางความเห็นที่ 2 เสียมากกว่า

ถ้าไม่เอา ผมก็ยิ้ม แล้วปฏิเสธไปแบบดีๆ

ผมยังไม่เคยเจอพวกที่ปฏิเสธแล้วยังยืนตื้อนะ

ปกติไม่ถือเป็นเรื่องน่ารำคาญ แค่แรนด้อมอีเวนต์ธรรมดา ๆ ผมจะตอบปฏิเสธไปตรง ๆ อย่างสุภาพ ยิ้มให้ด้วย บางครั้งก็ช่วยซื้อถ้าของมันตรงใจ

แต่ถ้าเกิดตื้อเกินไปไม่ยอมหยุด จะเริ่มรำคาญละ แต่ไม่ด่าไรนะ แค่บอกให้ไปไกล ๆ คนจะกินข้าว

ถ้าบอกว่าไม่เอาแล้วเขาก็ไปเลย ผมก็โอเคนะ เขาก็หากินสุจริต

แต่ถ้าบอกว่าไม่เอาแล้วตื้๊อ นี่ไม่ OK น่ะครับ