ถ้าเทียบกับมาตรฐานสังคมผมก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไร

อายุใกล้ 30
แต่งงานแล้วแต่ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ เช่าห้องอยู่
ทำงานราชการ + รายได้อื่นๆ รวมๆแล้ว 2-3 หมื่น

ก็ใช้ชีวิต ไม่อยากกดดันตัวเอง
แต่ถ้าถามว่าเคยคิดเปรียบเทียบคนที่ประสบความสำเร็จ มีบ้านหลังใหญ่ เงินเดือนสูงๆไหม ก็ต้องยอมรับว่าเคย พวกสื่อโซเชี่ยลมันทำให้เรายิ่งเปรียบเทียบ บางคนไปเที่ยว ตปท ได้พักที่พักดีๆ อาหารหรูๆ มันก็ทำให้อิจฉาอยู่บ้าง

สุดท้ายพอกลับมาทบทวนความคิดก็ตกผลึกได้ว่า โฟกัสแต่ตัวเองดีที่สุด
โชคดีที่ผมไม่มีภาระต้องดูแล พ่อแม่ เลี้ยงดูตัวเองได้ มีรายได้มั่นคง
ส่วนตัวผมทุกวันนี้ทำงานเสร็จก็หาความบันเทิงให้ชีวิตไปเรื่อย เล่นเกมส์ ฟังเพลง ดูหนัง เล่นกีต้าร์ร้องเพลง ออกกำลังกาย กำลังฝึกเล่น สเก็ทบอร์ด


ถ้ามองอนาคต ก็วางแผนซื้อรถ ซื้อบ้านซักหลัง มีลูก เลี้ยงหมา หรือแมว
แล้วก็ใช้ชีวิตต่อไปครับ

เทียบกับเพื่อนในกลุ่มนี่ผมก็ไอ้กระจอกคนนึงอะ

แต่ผมก็ยอมรับว่าผมมีความสุขดีนะ มีห้องรูหนูไว้ซุกหัวนอน แอร์เย็นๆ กินข้าวอิ่มทุกมื้อ

มีรถญปกระป๋องไว้สำหรับทำงาน

หนี้ล้านกว่าบาทก็ทยอยๆใช้มันไป วางแผนบ้าง ด้นสดเอาหน้างานบ้าง

ถึงชีวิตจะน่าเบื่อ ไม่ได้มีอะไรทำเหมือนคนอื่น (ดำน้ำ เข้ายิม วิ่ง ปั่นจักรยาน ชงกาแฟ เลี้ยงสัตว์ ฯลฯ) แต่ผมดันชอบความเลอะเทอะนี้

ผมมีความคิดส่วนตัวที่ว่า อยากลองดูว่า 1 สมอง 2 มือ ที่มีจะไปได้ไกลแค่นั้น

จากต้นทุนที่มีคือเรียนจบ ตรี

ตอนนี้ก็แต่งงานแล้ว แต่ยังไม่มีลูก มีบ้านผ่อนอยู่

ก็ยังคิดว่าไม่ประสบความสำเร็จนะ ถ้าสำเร็จก็คงไม่ต้องมานั่งทำงาน

เอาเวลาไปทำสิ่งที่อยากทำได้

อยากมีลูกแต่เมียยังไม่พร้อม

มีเมีย มีคอนโด มีรถ ก็ประสบความสำเร็จแล้ว

สู้เสี่ยคุ้กกี้ บ้านหลังละ 30 ล้านไม่ได้หรอกครับ

เราจะ 30 ปลายปีนี้ ปจบ.รู้สึกเหมือนอยู่ไปวันๆ ทำงานก็เบื่อ ไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิตการทำงาน ยังดีที่เรื่องเงินไม่มีปัญหา พออยู่พอกินไป แต่ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นของตัวเอง คงต้องรอสมบัติพ่อแม่ ซึ่งก็ไม่ได้เยอะ5555555555

ยังดีที่มีครอบครัว มีแฟน มีเพื่อนที่ดี พอจะทำให้มีความสุขได้มากขึ้น มองย้อนกลับไปแล้วเคยสดใสมากๆ มีความสุขกับเรื่องง่ายๆ ทุกวันนี้เหมือนซอมบี้ เพราะชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น มันเป็นความรู้สึกอยากเก่งอยากดีขึ้นอยากสวยขึ้นกว่านี้ แต่ก็ไม่รู้ต้องทำขนาดไหนจนจะพอใจ55555555 ถ้าแค่โฟกัสชีวิตตัวเอง ครอบครัว ไม่สนใจคนอื่นก็คงมีความสุขขึ้นมากแล้ว

ถ้ามีชีวิตเป็นอมตะก็คงจะเครียดอยู่ เพราะคงอยู่ไปอีกนานแบบแห้งๆ คงแปลกๆ

แต่ผมไม่ยึดติดกับชีวิต แต่ถึงพูดงี้ ผมก็ทำให้ดีที่สุดเสมอ วางแผนตลอดถึงแผนจะไม่ดี แต่ก็ค่อยๆไป

มีหมดแล้วแต่หนี้บาน ตอบได้ไหมครับ? (ฮา)

ท่านมองตัวเองว่า ล้มเหลวหรือ ผิดพลาด อะไรมั้ยครับ แล้วสภาพจิตใจเป็นยังไงบ้าง
- ไม่ได้เกิดมารวยก็ต้องสู้ต่อไป ล้มเหลวที่ไม่ตั้งใจเรียนแต่แรก รู้อะไรไม่สู้รู้งี้ สภาพจิตใจก็ห่อเหี่ยวนะ ชีวิตคือการวิ่งมาราธอน

เกิดคำถามนี้เพราะว่า เหมือนคนชอบเอาช่วงอายุนี้ว่าต้องมีบ้าน รถ เงิน นั่นนี่
- แรกๆ ผมแอนตี้นะ หลังๆ ผมเห็นด้วย... บางเรื่องัมนคือความสบายจริงๆ มีรถก็ไปไหนมาไหนสะดวก มีบ้านพ่อแม่เจ็บป่วยก็ดูแลได้ มีพื้นที่กิจกรรมครอบครัว เป็นความสุขที่มันมาพร้อมกัน

เอาจริงๆก็ดีที่ตั้งเป้าหมายให้ชีวิต แต่เหมือนว่า เอาเข้าจริงๆ ใครได้ก็ยินดี ใครไม่ได้ก็ปกติมั้ย ไม่ได้หมายถึงอะไรเลย ถ้าคนคนนั้นกำลังอยู่ดีมีสุข
- ถูกต้องครับ ความสุขอยู่ที่ตัวเรา

บางทีบางคนก็อยู่ดีๆแหละ พอมีคนมาถากถางก็กลายเป็นนอยด์ไปเลย ดูเหมือนจะปลูกฝังเป็นค่านิยมที่รากลึกพอตัวเลยว่า 30 แล้วควรสำเร็จในรูปแบบฐานะการเงิน สัก 40 ก็ได้นะผมว่า ถ้ายังมีความพยายามอยู่ รู้ว่ากำลังทำอะไร
- ผมว่าผู้ชายไม่สายนะที่อายุ 40 ค่อยมี 50 ก็ได้ มันแล้วแต่พื้นฐานแต่ละคน

ผมไม่มองตัวเองไม่สำเร็จ เพราะเป้าหมายผมไม่ใช่เงิน ดังนั้นตอนนี้ผมประสบความสำเร็จแล้ว ไปตามเป้าหมายแล้ว และกำลังไล่ตามเป้าหมายใหม่ต่อไป

คนมีครอบครัว มีลูก จะมีความคิดที่ต่างจากคนที่โสด
ลูกผมตอนนี้ 3.6ขวบ มีอะไรให้คิด ให้ทำเพียบเลย

ตอนนี้ชีวิตผมก็เหมือนท็อปเม้นต์ครับ พ่อแม่ น้องสบายหมดแล้ว เหลือแต่ตัวผม เช่าห้องพักอยู่ ทำงาน กินข้าว มีรถเก่า ๆ คันนึงไว้ขับ