ก็เข้าสังคมได้ปกติ ถ้าจำเป็น แต่ถ้าเลือกได้ อยากอยู่คนเดียว ไม่ต้องมีภาระ ไม่มีหนี้ มีเงินประมานนึง ไม่ซื้อบ้าน เช่าห้องถูกๆพออยู่ได้สบายใจ จะตื่นจะนอนจะเที่ยวตอนไหนก็ตามใจ แล้วก็ไม่ได้รู้สึกขาดอะไร มีความสุขอย่างแท้จริง ไม่ใช่หลอกตัวเอง วางแผนตอนแก่ บริจาคร่างกายที่ รพ ไว้ และก็แค่หาที่สงบๆตายแบบเงียบๆ ไม่ต้องมีงานศพก็ได้

แค่ความคิดครับ ชีวิตจริงมันก็มีผู้คนมากมายรอบกายให้ห่วงอยู่ดี ไม่รู้มีใครอยากเป็นแบบนี้มั้ย ผมรู้สึกอยากมากเลย ผมชิวๆกับการอยู่คนเดียว แต่ก็เข้าสังคมได้ดีตามหน้าที่การงาน จึงไม่ได้ยากกับ ที่ว่าคนน้อยหรือคนเยอะ แต่ชอบแบบคนเดียวมากกว่า

ผมอยากได้ DINK double income no kid. หาคนที่นิสัยเหมือนๆกันชอบทำอะไรเหมือนๆกัน ทำอะไรสนุกๆด้วยกันที่ทั้ง 2 คนชอบ แต่ไม่ต้องมีลูก

เคยคิดแบบนี้นะ แต่ตอนหลังๆ เริ่มเปิดใจกันคนอื่นมากขึ้น ช่วยเหลือแบ่งบันคนอื่น รู้สึกชีวิตมีอะไรให้จดจำ ไม่เหงาดี ถ้ามีโอกาศก็จะ ช่วยเหลือแบ่งบันคนอื่นตลอด

เคยคิดสมัยมหาลัยถึงขั้นว่าไปตอนนั้นเลยก็ไม่มีห่วง

ผมใช้อยู่เลยตอนนี้ สบายมาก เห็นชีวิตคนที่มีลูก เห็นชีวิตคนที่ขยัน

ทำงานหลายอย่างละเหนื่อยแทน ขอไปตลาดซื้อของมาทำกับแกล้ม

จิบเบียร์ เล่นเกม ดูหนัง เล่นกีต้าร์ เบื่อๆก็พาญไปเที่ยว ริมสระ ชิวกว่า

.

ตอนไม่เคยมีแฟนอะคิด พอเคยมีแล้ว ตอนนี้โสดก็ไม่คิดอีกเลย

สำหรับผม ยังไงก็ต้องมีคู่ชีวิต


แต่ไม่ต้องการมีทายาท แพลนชีวิตเรียบง่าย


สร้างรายได้ โดยไม่ต้องทำงานหลักงานประจำ


ใช้ชีวิตในแบบที่ต้องการกับคู่ชีวิต ดูแลสุขภาพ


และมีเงินสำหรับแพ็คเกจบ้านพักคนชรา


ปลายทางก็คงบริจาคร่าง และส่งต่อความมั่งคั่งสู่หลาน

ส่วนตัวคิดเหมือนกันเลยครับ แต่ยังกำกึ่งกับอยากมีเซ็กส์ในชีวิตอยู่

ผมวางแผนไว้แบบนั้นนะ และกำลังจะได้เริ่มใช้ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า...หลังจากส่งลิงๆถึงฝั่ง

หลังจากนั้นชีวิตผมคงมีแค่
- ไม่ขวนขวายกับชีวิตแล้ว แต่ถ้ายังมีคนจ้างให้ทำในระดับสูง ก็โยนๆเงินให้ไว้เป็นทุนชีวิตของลิงๆทั้งหลาย เพราะส่วนตัวใช้ชีวิต เอาว่ารวมค่าเช่าห้อง กินอยู่เสร็จสรรพแล้ว 15Kก็เหลือล่ะ
- เช่าห้องเล็กๆถูกๆอยู่เงียบๆ ทรัพย์สินไม่ได้อยากมีอยากได้อะไร
- ในส่วนของสังคม ผมถอยจากการพบปะสังสรรค์มาจะสิบปีแล้ว ไม่มีปัญหา
- ในส่วนของหลังเสียชีวิต ผมมีเงินก้อนค่างานศพ/เผาทิ้งไว้ให้แล้ว แต่ไม่ต้องการงานใหญ่โตอะไร ผมคาดหวังไว้ลักษณะเดียวกับผู้เสียชีวิตจากโควิดเลย คือขึ้นเมรุเผาเลย เพราะไม่ได้ศรัทธาศาสนาอะไรขนาดนั้น

คร่าวๆก็วางชีวิตไว้แบบนี้ และเป็นโชคดีของผม ที่กำหนดใกล้เข้ามาแล้ว คงอีกไม่เกิน 6-7 ปี ก็ได้ใช้ชีวิตตามที่วางไว้

ทุกความคิด แปรเปลี่ยนไปตามอายุครับ

ผม เมื่อก่อน คิดว่าอยู่คนเดียวได้

แต่พอมาถึงวันนี้ เริ่มแก่ขึ้น

เริ่มเหงา เริ่มคิดเยอะ

* ถ้าเจอคนที่เข้าใจ รับได้ทุกเรื่อง อันนี้จบเลยนะ ทุกคำตอบมันจะถูกคลี่คลายกันที


แบบเราอยากทำไรก็ทำ อยากไปไหนก็ไป ไม่มีมาออกกฎเกณฑ์ ไม่มีมาห้ามมาปรามอะไร ขอให้อยู่ในขอบเขตพอ


เราเองก็เช่นกัน ผมว่าเงื่อนไขแบบนี้ละ ที่มันยาก

ผมอายุเยอะแล้ว เสียดายที่คิดแบบนี้ช้าไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะไม่ซื้อทาวน์เฮาส์ บ้านเดี่ยว ตึกแถว คอนโด และจะไม่สร้างบ้านด้วย ที่พูดมาทุกอย่างซื้อมาหมดและไม่ได้ขายทิ้งเลยสักอย่าง มันคือภาระที่ทำให้เราไปไหนไม่ได้
ถ้าย้อนเวลาได้ผมจะไม่ซื้อทรัพย์สินที่เป็นอาคาร อย่างมากก็ซื้อที่ดินเพราะเป็นทรัพย์สินที่มีมูลค่าเพิ่มสูงที่สุด ส่วนอาคารหรือที่อยู่ใช้วิธีเช่า ปีนี้อยากอยู่กับป่าเขาผมจะไปเช่าบ้านอยู่ที่แม่ฮ่องสอน ปีนี้อยากได้บรรยากาศทะเลก็จะไปเช่าบ้านแถวสุราษฎร์หรือชุมพร อยากอยู่กับวัฒนธรรมก็ไปเช่าอยู่เชียงใหม่ บางทีก็เคยคิดว่าเรามีความรู้น่าจะไปช่วยชาวบ้านในป่าหรือบนเขาบ้าง แต่ไปไม่ได้เพราะเป็นห่วงทรัพย์สมบัตินี่แหล่ะ ถ้าไม่มีห่วงตัวเราจะเบาทำอะไรง่ายกว่านี้

ทรัพย์สมบัติเอาแค่พอมีพอกิน หาอะไรทำที่เป็นประโยชน์กับเพื่อนมนุษย์บ้างดีกว่า

เคยคิดแบบท่านนะ ตอนสบายก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ตอนป่วยอยู่คนเดียวนี่ทรมานอยู่นะ มันเศร้าๆ ฟุ้งๆ จะตายก็ไม่ได้ตายง่ายๆ ต่อให้มีเงินถ้าไม่มีคนดูแลก็ไม่มีความหมาย

ตอบดีครับ
ปัจจุบัน ลูกผม3.6ขวบ มันมีแรงผลักดันในชีวิตเยอะมาก ที่จะทำอะไรดีๆเพื่อลูก