ของผมพ่อแม่อยู่ในวัยใกล้เกษียณละ แต่ยังตั้งตัวไม่ได้ แถมยังต้องมาหาเงินเลี้ยงหลานอีก เพราะน้องกับเมียมีลูกละทิ้ง ไม่ส่งเสียเลี้ยงดู หลายครั้งเวลามีปัญหาเรื่องเงินหรือปัญหาของน้อง ก็ลามมาถึงเราโดยอัตโนมัติ

อีกเรื่องคือความสัมพันธ์ในครอบครัว มันเหมือนคนไม่รู้จักกัน ไม่สนิทกัน แต่เกิดมาอยู่ด้วยกันเฉยๆ ตอนนี้ภาวนาขออย่าให้พ่อแม่ล้มป่วย ไม่งั้นทุกอย่างจะแย่ไปกว่านี้ และภาระคงตกมาอยู่ที่เราหมดเลย

พ่อแม่ผมไม่เคยสร้างปัญหาหนักใจอะไรให้ผม กลับกันพ่อแม่น่าจะหนักใจ

กับผมมากกว่าเพราะอนาคตผมยังลุ่มๆดอนๆ ทำไรก็ไม่สุดสักอย่างเหมือนรถขายโอ่ง

พ่อผมเกษียณแล้ว เรื่องเงินไม่ได้มีปัญหา แต่ก็ดูซึมๆคนทำงานมานาน35ปี ไม่ได้หาทางแลนนดิ้งตัวเอง ผมว่ายังอยากทำงานอยู่ แกดูน้อยใจมากๆ ที่ผมไม่ค่อยได้ไปเยี่ยม (ผมติดงาน และวันหยุดก็อยากพักผ่อนบ้าง) แต่พยายามจะไปหาตลอด แต่ยอมรับว่าบางทีแกก็ทำตัวเหมือนเด็กอยากให้ลูกๆ มาอยู่ใกล้ๆ

ของผมแม่งสลับกันเลย

พ่อแม่ สร้างหนี้ ไว้ให้ลูกแบบเยอะมากๆ บ้านที่พ่อแม่อยู่ ตอนนี้ก็ติดหนี้ธนาคาร แล้วดอกแม่งโคตรแพง

ตอนนี้ต้องผ่อนบ้านแม่เดือนละ 55,000 บาท คือขั้นต่ำดอกต่อเดือนโดนไป หมื่นกว่าๆ เพราะแม่งดันกู้แบบธุรกิจมา แล้วดันไม่ผ่อน ปี 2 ปี

จนธนาคารเร่งรัดหนี้สินละ ผมกับพี่คนโต แม่งแบกกันอยู่ 2 คน คือถ้าไม่ช่วยพ่อแม่ แล้วเอาเงินนั้นมาช่วยเหลือตัวเอง ผมกับพี่สบายไปละ

เข้าบ้านทีก็โคตรเหนื่อยใจ แทนที่จะเลิกงานได้พักผ่อน เจอพ่อเมาเกือบทุกวัน แล้วพอเมาแม่งชอบ อาละวาด
โคตรเบื่อเลยชีวิต


หลายคนชอบบอก ช่วยเหลือพ่อแม่ ได้บุญนะ สำหรับผมบุญมันกินไม่ได้โว้ยยย

อนาคตไม่รู้จะเป็นยังไงอยู่เนี่ย

เมื่อก่อน - แม่เป็นน้องเกือบสุดท้อง (มีน้องสาวคนเดียว ที่เหลือพรี่ๆ) แต่เป็นเสาหลักครอบครัว ใครมีปัญหาอะไรแม่ผมจัดการหมด ละไม่มีตังกินเองไปช่วยเค้าหมด ปัจจุบันตาย5ไปเกือบหมดละพวกญาติๆ

ปัจจุบัน - บ้านตกลงจะผ่อนร่วมกัน แต่มีคนนึงไม่หือไม่อือ ผมนี่เงินเดือนเข้าคือหมดบัญชีทุกเดือน

พ่อผมมีเรื่องกินเหล้าเบียร์นี่แหละ หนัก และบ่อย
แต่เรื่องเงินนี่หมดห่วง จะเกษียนละ ได้บำนาญยาวไป
แต่แกก็ออกกำลังกายทุกวันนะ ร่างกายแข็งแรงเลย

แม่ผมน่าจะเป็นโรคประสาท เพราะขี้น้อยใจแบบไร้สาระหลายรอบมาก
น้อยใจทุกคนที่ใกล้ตัว เมื่อก่อนไม่เป็น มาเป็นเอาช่วง 3-4 ปีนี้
เงินก็หมดห่วง จะเกษียนแล้วได้บำนาญยาวไปเหมือนกัน
น่าเป็นห่วงสุขภาพตรงที่ไม่ออกกำลังกายเลย แล้วทำงานบ้านอย่างหนักหน่วง
เข่าเสื่อมเดินทีแม่งน่ามืดเลย

พ่อผมกินเบียร์ค่อนข้างหนัก เอาง่ายๆกินแทนน้ำตื่นมา7โมงก็เอาแล้ว มีปัญาเรื่องมีเรื่องทีแกจะรับมือกับปัญหาไม่ค่อยโอเคอารมเป็นคนแพนิคหน่อยๆ เวลาอาละวาดก็จะทำตัวเป็นมลพิษทางเสียงใส่คนในบ้านซึ่งตรงนี้ละน่าเบื่อ

พ่อผมชอบสร้างหนี้สินให้คนอื่นจ่าย

บ้านมีเงินแต่แกไม่มี เพราะไม่ทำงาน ไม่รับมรดก อยากได้อะไรไม่ขอลูก ไม่ขอญาติ แล้วเคยลั่นไว้ว่าไม่อยากยุ่งกับใคร ไม่เอาเงินพวกมึงสักบาท

เคยกู้มาหลายครั้งเป็นแสนเป็นล้าน แล้วก็ให้เจ้าหนี้มาทวงกับลูก

มีผมกับน้องชายครับ ทะเลาะไม่คุยกันมา 4-5 ปี ละ

ทุกวันนี้ไม่สนใจแล้ว

ติดอย่างเดียวคือเรื่องนี้ทำให้พ่อแม่เสียใจแค่นั้น

อ่านแล้วเหนื่อยใจแทนเลยครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ ของผมก็ไม่รู้น้องจะก่อเรื่องอะไรอีก เจอแต่ละอย่างหมดเงินหมดทอง สร้างปัญหาให้ครอบครัวญาติพี่น้องต้องตามแก้กันเป็นขบวนเลย

พ่อแม่ ไม่หยุดทำงานครับ ยังไม่ยอมเอา สมบัติที่หามาใช้ ทั้งๆที่ คุณพ่อเป็นมะเร็งอยู่ ยังอยากสร้างนู่นนี่ไว้ให้ พระเก่า ที่ดิน ไม่ขายเอาเงินมา ใช้ในบั้นปลายเลย มันเหมือนจะดีนะครับ แต่ มันทุกข์ ตรง เหมือนเค้ายังเห็นเราเป็นเด็ก จะช่วยผมผ่อนบ้าน ทั้งๆที่ผมก็บอกว่าผม คนเดียวสบายๆ ไม่มีภาระอื่น

เอาของที่สะสมไว้ ไปขายเอาเงินมากินเที่ยวไม่ต้องงานแล้ว แค่นี้ก็มีใช้ ไปจนตายแล้ว แต่ไม่ฟังเลยครับ หาช่องทางลงทุน ลงแรงไปอีก

พ่อผมข้าราชการเก่า ตอนนี้เกษียณกินบำนาญ มีสวนปาล์ม ทุเรียน ใครเห็นก็ว่าสบาย เป็นเสือนอนกิน ที่ไหนได้ … โดนจูงจมูก ไปทำขายตรง มีเงินเท่าไหร่ก็เอาไปลงจนหมดไม่มีเหลือ กาแฟสุขภาพ คอลลาเจ้น ไฟเบอร์ ซื้อมาจนเต็มบ้านไปหมด พูดเตือนอะไรก็ไม่ฟัง อีโก้เยอะตามประสาเจนเบบี้บูมเมอร์ ตอนนี้ภาระค่าใช้จ่ายในบ้านผมต้องดูแลเองหมด เพราะพ่อผมไม่เอาไรแล้ว กูจะเอาขายตรงอย่างเดียว

ที่เจ็บใจก็คือ สมัยก่อน บ้านผมเคยล้มเพราะธุรกิจขายตรงของพ่อนี่แหละ ตอนนั้นถึงขั้นเกือบจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ผมกับพี่สาวกัดฟันทำมาหากินเลือดตาแทบกระเด็น ถึงกลับมาอยู่กันเป็นครอบครัวปกติได้ ตอนนี้แกกลับไปเดินสายนั้นอีกแล้ว ไม่รู้ทำไมถึงเจ็บแล้วไม่จำ ทั้งๆที่ตอนนี้รายได้จากบำนาญ+สวน มันอยู่ได้แบบเหลือกินเหลือใช้แล้วแท้ๆ ไม่จำเป็นต้องเอาเงินไปละลายแบบนั้นเลย

ถ้าคราวนี้ล้มอีก ผมก็ไม่เอาแล้วอะบอกตรงๆ เพราะผมเสียเวลาชีวิตไปเยอะมากแล้วในการดูแลความเสียหายที่พ่อแกทำไว้ ตอนนี้ผมใกล้จะสามสิบละ ยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลยสักอย่าง พี่สาวผมต้องสละวัยสาว ทิ้งชีวิตของตัวเองเพื่อกลับมาทำให้บ้านไม่แตก ถ้ามันจะล้มอีก ผมบอกเลย ตัวใครตัวมันของแท้ละ

เรื่องเงินนี่เรื่องใหญ่จริงๆ ครับ มันพ่วงกับอะไรหลายอย่างมาก ที่บ้านผมก็เคยขอเงินก้อน แล้วผมก็เคยกัดฟันใจแข็งปฏิเสธไปหลายครั้งเหมือนกัน มันไม่ใช่ปัญหาที่เราก่ออ่ะ จู่ๆ มาให้ช่วยรับผิดชอบก็ไม่ไหว เก็บเงินมาตั้งหลายปี จะมาหายวับไปกับตานี่ไม่โอเคจริงๆ

ผมรู้สึกโดดเดี่ยวทางครอบครัวมาก พ่อกับแม่แยกกันอยู่ตั้งแต่10ขวบ ไปอยู่กับพ่อ แทบไม่มีความสนิทกัน พ่อมีเมียน้อยเปลี่ยนบ่อยมาก ไม่เคยได้รับความอบอุ่น สิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวตอนเด็กคือเพื่อน พอโตมาทำงานก็ยังโชคดีที่มีแฟนที่เป็นกำลังใจให้เรา

อ่านของแต่ละคน ความทุกข์แต่ละบ้านสารพันปัญหาสุดๆ