สมัยเด็กๆ ใครเคยเล่นกีฬาสี (หรือกีฬาระดับที่สูงกว่า) แล้วไปเจอทีมสีอื่นในตำแหน่งเดียวกัน ที่บางคนเป็นตัวโรงเรียน เป็นตัวเขตการศึกษา แล้วรู้สึกฝ่อ รู้สึกเกรง รู้สึกประหม่า เล่นไม่เป็นตัวของตัวเอง แล้วก็โดนโค้ชเปลี่ยนออกบ้างมั้ยครับ?

อย่างพวกนักเตะอาชีพ นี่เค้าจะมีความรู้สึกแบบนี้บ้างมั้ยนะ ที่ล่าสุดพี่ใหญ่เกษมของน้องๆ ได้ติดทีม 11 คนยอดเยี่ยม ในตำแหน่งมิดฟิวล์ตัวรับ
พวกนักเตะในตำแหน่งเดียวกันเวลามาเจอผีแดง
นี่เค้าจะรู้สึกเกรง รู้สึกประหม่าบ้างมั้ยนะ?

หรือพวกตัวรุกทีมอื่นมาเจอ คือแบบเฮ้ย กรูเจอตัวเก่งในตำแหน่งนี้ว่ะ(ตัวรับ) กรูจะบุกไหวมั้ย(นักเตะคิดในใจ)

ยังไงยินดีกับพี่ใหญ่เกษมวิโรจน์ด้วยครับ

เป็นผมผมก็มีแต่จะต้องทำให้เหนือกว่าให้ได้ มองเป็นเป้าหมายที่จะเหนือกว่าอะ ตอนเจอกันถ้าอีกฝั่งเหนือกว่ามากอันนี้เกร็งแน่ๆ แต่ถ้าไม่มากอันนี้แหล่ะแรงกระตุ้นชั้นดีเลย

ผมชอบเจอนะ เหมือนมันมีแรงกระตุ้น วิ่งลืมตายอ่ะ

มีเกร็งๆบ้างนะ...อาจจะลนๆ หน่อยเวลาได้บอล

สมัยเด็กๆเล่นแบบไม่ได้คิดเยอะ ถ้ามีตัวพวกนี้อยู่อีกฝั่งจะยิ่งสนุกนะ

ไม่นะผมเป็นกองหลังด้วยต้องเจอกองหน้าสายแข็งสายสปีด เรายิ่งต้องเอาชนะให้ได้ ยิ่งเจอตัวที่เก่งๆแล้วเราเอาอยู่ ผมว่ามันโคตรสนุกเลยวันนั้น

สมัยบอลกีฬาสี บอลคณะมหาลัย ผมเล่นกลางรับ บอกได้คำเดียว เตะสิครับ หรือถ้าเราได้บอล ก็ออกบอลไวๆหน่อย เพราะพวกนี้เป็นนักกีฬาอาชีพเขาเก่งกว่าเรา ความคิดผมคือทำไงก็ได้ไม่ให้เสียบอล ส่งได้ก็ส่ง ทุกวันนี้เตะหญ้าเทียม 10 นาทีหอบ

ถ้าเป็นเกมแรกๆคงเกร็งบ้างละครับ อย่างเมื่อวานเล่นบาสตอนเย็นปกติ ฝั่งตรงข้ามมีตัวเดินสาย+ตัวลีค

ยกหลอกผมที ผมนี่พุ่งพรวดเลย คือ ส่วนตัวผมนะ ทีมตรงข้ามมีตัวเก่ง ยังไม่ประหม่าเท่ากับ ทีมเรามีตัวที่ขี้โวยวายขี้บ่นอ่ะ

ปล. แข่งบอลเคยแต่แบบแข่งกับทีมอันดับ 1 ของจังหวัด ละคือ ผมถูกดึงไปแข่งแบบไม่ได้ตั้งตัว เพราะ น้องมันเจ็บ(ซึ่งผมไม่ได้เล่นบอลเป็นหลัก เล่นสนุกๆ แต่เป็นนักบาส) จริงๆตอนนั้นก็ไม่ประหม่าเลยนะ ยืนหน้าด้วย แถมชนะด้วย

ปล2. ดีกรีสูงกว่านั้นก็มี แต่เป็นตอนเล่นฟุตซอลนะ ตอนมหาลัยละมี "รณชัย จูงวงษ์สุข" เก่งชิบ เก่งโคตรๆ หาบอลไม่เจอเลยตัวก็สูงยาว ละก็มีพวกฟุตบอลเยาวชนทีมชาติหลายๆคน มีตาหวานด้วย บอกได้คำเดียว หาบอลไม่เจอจริงๆครับ ขนาดแค่เจอพวกนี้ วิ่งตามเตะขามันยังไม่ทันเลยเหอะเอาจริงๆ

ผมเคยแตะลอดดากนักบอลยอดเยี่ยมทัวร์นาเมนต์จังหวัด

หลังจาดนั้นโดนล่อเละเลย เลี้ยงผ่านเป็นว่าเล่น

ผมไม่รู้นะว่าฝ่อไหม แต่ผมเคยเตะกับอดีตเยาวชนทีมชาติ คือ หาบอลไม่เจออ่ะ555

เคยเล่นกับเยาวชนทีมชาตินะ แม่งหลอกเราเหมือนหมาเลย หัวหมุนเลย

สมัยเด็กเคยเป็นครับ เจอตัวเก่งกว่าก็กลัวขี้หดแล้ว เผลอ ๆ ไม่แข่งไม่เล่นด้วย พอโตมาเดินสายแข่งบอล บอกเลยอยากเจอครับ มือตีนเท่ากัน แต่เราไม่มีโอกาส หรือไม่ไขว่คว้าเองแค่นั้นแหละ เจอตัวจังหวัด ตัวลีคโปร ได้ประสบการณ์อะไรเยอะแยะเลยครับ

เคยเล่นกับศักรินทร์ จันทร์โยธา แบบบอลหญ้าเทียม รู้สึกตื่นเต้นตอนเล่นก็ทึ่งในความเทพของเค้า

ชอบเจอนะ ดูเค้ามีทักษะที่เราไม่มี ดูเค้ากำลังหลอกตัวเราเองอยู่แล้วมันเพลินดี

ตอนวัยเด็กหรือวัยรุ่นมีแรงนี่ชอบเลย เอาจริงเรื่องอื่นผมไม่ชอบลองของหรือไรนะ แต่เรื่องบอลเป็นเรื่องที่เรามั่นใจอะ เคยมีคนเพิ่งรู้จักตอนเตะบอล เดินมาบอกเห็นสารรูปเราตอนแรกเค้าบอกตรงๆเลยว่าเราไม่น่าใช่คนเตะบอลเก่ง แต่ถ้าเจอแบบทีมเวิร์คดีดีก็เหนื่อยอะ หาบอลไม่เจอ เคยเจอพวกทีมเกาหลี หรือฝรั่งที่มาเล่นด้วย ทีมเวิร์คสุดจริงๆ อันนี้ยอม แต่ไทยนี่ ทีมไม่ได้เก่งทั้งหมดส่วนใหญ่นะ แต่จะมีตัวตึงตัวนึง ไอแบบเนี้ยแหละ ผมชอบไปวัดดู