ไม่เคยอิจฉาเลย ทุกอย่างมีดีมีเสียเหมือนกันหมด เพราะผมหาทุกอย่างด้วยกำลังตัวเอง พ่อแม่เลยไม่ค่อยเข้ามาก้าวก่ายในชีวิตเท่าไหร่ มีอำนาจตัดสินใจในชีวิตตัวเองเต็มที่

ผมอิจฉาคนซื้อของเองได้มากกว่าอีก

อิจ อยากเริ่มต้นแล้วมีติดตัว 2-3M งี้ ในอีกมุมคือผู้ใหญ่ก็จะดูแลตัวเองได้

ทุกวันนี้มีก้อนนั้นที่หาเองแล้ว แต่ก็อิจ เพราะแบกภาระทุกอย่าง
และถ้าได้จริง ตอนนี้ก็เกือบสบายไปแล้ว

ถ้าให้ก็แค่รับไว้ไม่ได้รู้สึกดีใจอะไร ผมชอบหาเองมากกว่า
อย่าไปอิจฉาเขาเลยชมเขาดีกว่าที่โชคดีที่มีครอบครัวดีๆคอยซัพพอทกัน

เมื่อก่อนอิจฉาครับ แต่ตอนนี้ไม่อิจฉาเลย

ผมอยากได้อะไรต้องเก็บเงินเองตั้งแต่ม.1 โทสับเครื่องแรกก็รับต่อมาจากพี่ คอมเครื่องแรกก็รับต่อมาจากพี่ชายเช่นกัน ที่บ้านตอนนั้นก็ถือว่ารวยแล้วแต่พ่อแม่ไม่เคยซื้อให้ ต้องไปช่วยงานวันเสาร์-อาทิตย์เก็บเงินแลกของ ถึงจะดูสบายกว่าคนอื่นๆเพราะงานสบายได้เงินเยอะ แต่ตอนเด็กๆมันน้อยใจมากๆเลยนะ เพื่อนบางคนจนกว่าเราแต่ได้มือถือได้คอม เสาร์อาทิตย์มันก็นัดกันไปเล่นบ้านเพื่อนสบายๆ จนโตมานี่แหล่ะโคตรดีใจเลยที่พ่อแม่เลี้ยงผมมาแบบนั้น มันเลยเรียนรู้เรื่องค่าของเงินกับเรื่องถ้าอยากใช้เยอะก็ต้องหาให้เยอะมากพอ

อิจฉาเพื่อนร่วมงานครับ
แม่เป็นใหญ่ในสายราชการ สามารถเข้านอกออกในวังได้

ลูกชายแกอยู่แบบสบาย เริ่มเรียนปริญญาตรีกฎหมายตอนอายุ 28 เรียนจบตอนอายุ 31
พอเรียนจบแม่ก็เอามาฝากเป็นพนักงานราชการในสาย ศูนย์การศึกษาพิเศษ เข้ามาได้โดยที่ไม่ต้องสอบ
พอทำงานแล้วจะเปลี่ยนสายมันต้องไปเรียน ป.บัณฑิตเพิ่ม แกเรียนจบมาได้ 2 ปีกว่าแล้ว สอบใบครูมา 3 ครั้งตกทั้ง 3 ครั้งในวิชาภาษาอังกฤษ
ใครที่สอบใบวิชาชีพครูตกในวิชาภาษาอังกฤษในครั้งนี้ ถือว่าได้ บารมีแม่แกนะครับในการยกผลประโยชน์ให้จำเลยใครที่ตกวิชาภาษาอังกฤษรอบนี้ปัดให้ผ่านทุกคน

อำนาจทางการเงินและราชการ น่าอิจฉาไหมล่ะครับ

ทุกวันนี้ผมอิจฉา พวกมี Priority ในสังคมมากกว่า สบายจัดๆ

ผม 30 กว่าแล้วเวลากลับบ้านจะได้พวกข้าวสาร ปลาหมึก มาม่า กาแฟ ปลากระป๋อง ทำกับข้าวไว้ให้เอากลับ
ปัญหาคือบ้านผมอยู่แพร่นอกตัวเมือง แล้วปัจจุบันผมทำงาน+อาศัยในตัวเมืองเชียงใหม่
ให้ของมาซะเหมือนทำงานอยู่ที่กันดานเลย
ข้าวสารไม่เท่าไหร่เพราะมาจากนาที่บ้าน แต่ มาม่า กาแฟ ปลากระป๋อง เดินไป 7 ผมก็หาซื้อได้ละ ส่วนที่บ้านจะซื้อทีต้องขับรถไปในเมือง

เห็นคนที่บ้านเค้ารวยก็อิจฉาเหมือนกันครับ แต่ไม่ได้อยากไปเป็นลูกเค้าอะไรแบบนั้น เพราะพ่อแม่ที่บ้านเค้าก็ทำเต็มที่ตามที่เค้าพอจะให้เราได้แล้ว

เรื่องของวาสนาล้วนๆ

เหมือนกัน คนรอบตัวทรงนี้หมดเลย ยกเว้นผม

บ้าน รถ เงินทำธุรกิจ

แต่สิ่งหนึ่งที่คนพวกนี้คล้ายๆกัน คือเอาแต่ใจตัวเองแทบทุกคนเลยครับ ทุกคนเลยดีกว่า

อารมณ์ร้อน ด่าพ่อแม่ เพื่อนร่วมงาน 50-50 เลยที่เจอมา

บางคนก็อิจฉาท่านที่พ่อแม่ส่งเรียนครับ

โห แล้วได้ติดต่อที่บ้านบ้างมั้ยครับ

ช่วงสองสามปีแรกที่ออกมาก็ตัดขาดกันเลยครับเพราะพ่อโกรธผมมาก คือก่อนที่ผมจะออกมาจากบ้านผมอยู่กับพ่อและน้องชาย แม่ไปมีครอบครัวใหม่ก่อนหน้านั้นสองปี


พอหลังจากออกมาได้สักสามปีถึงได้กลับมาคุยติดต่อกับพ่อบ้างครับ จนปัจจุบันนี้ก็มีติดต่อคุย ไปมาหาสู่กับพ่อบ้างเป็นระยะ

แต่กับแม่ผมตัดขาดกันไปเลยไม่คุยไม่ติดต่อจนถึงปัจจุบันนี้ครับ

แม่ผมก็ซื้อพวกเสื้อผ้า-ของใช้ให้นะ

คือผมเป็นพวกไม่ชอบซื้อเสื้อผ้า ต้องใส่จนขาดค่อยซื้อใหม่

ส่วนแม่ผมอายุเยอะแล้วชอบซื้อของสนองความสุขตัวเอง

ถ้าไม่ซื้อให้ผมก็ซื้อแจกลูกน้อง แบบไปเที่ยวเจอของที่น่าจะเหมาะกับใครแกก็ซื้อให้เลย