เหมือนเราไปแล้วต้องเลี้ยง จะออกตัวว่าหารกันก็พูดไม่เป็น

ผู้หญิงชวนไปไหนก็ไม่ได้ไป ไม่ว่าจะรูปแบบสาวโสด น้อง เพื่อน

อีกอย่างบุคลิกผมมันเหมือนเสี่ย

คนในจังหวัดเรียกเสี่ย90%

เราก็มีเลี้ยงบ่อยๆถ้าจังหวะมันได้ (หาแชร์กันน้อยมาก)

ใจก็ไม่อยากเลี้ยงซะทุกครั้งที่เค้าชวน

อย่าว่าแต่ผู้หญิง เพื่อนผู้ชายบางคนก็ให้ออกก่อน

วันถัดมาผมก็ไม่ค่อยอยากทวง กลายเป็นเนียนลืมๆไป

บ่นๆเนี้ยคือ ก็อยากไปกินด้วยนะ แต่ก็อยากแชร์กัน

แต่ก็พูดไม่เป็นโดยเฉพาะกับผู้หญิง

ไหนๆไม่กล้าพูดว่าหารกัน ลองพูดว่า งั้นเธอออกนะดูครับ

เราออกค่าข้าว เธอออกตั๋วหนังนะ
ถ้าเธอไปกับเราแค่ครั้งเดียว ก็ถือซะว่าได้ซื้อใจคนฮะ ถูกด้วย
แต่ถ้ามีรอบต่อไปเรื่อยๆ แสดงว่าถึงไหนถึงกัน คุณยิ่งกว่าถูกหวยอีก

ค่าข้าวไม่อยากจ่าย แต่ถ้าออกค่าห้องล่ะ

ยากตรงไหน บอกไปตรง ๆ ก็จบ

ท่านทำแบบที่ว่าเรื่อย ๆ ทั้งประเทศก็เรียกท่านว่าเสี่ยแน่

ผมก็ปฏิเสธการหารจากผู้หญิงตลอด ที่คุยหรือคบกัน

คนปกติเวลาไปกินข้าวด้วยกันเค้าหารกันอยู่แล้วนะ คงไม่กินเสร็จนั่งยิ้มรอคุณควักหรอก

ถ้าเค้ามาชวนคุณกินแล้วนั่งเนียนนิ่งๆ ก็ไม่ต้องไปกับคนนั้นอีก

เริ่มจากเฟดจากเพื่อนก่อนเลย คนแบบนี้ไม่นับเป็นเพื่อนครับ ส่วนผู้หญิงก็เฟดไป ไม่ใช่แฟน สายอ่อย อย่าไปยุ่ง เสียเวลาเปล่าๆ กินคนเดียวไม่ตายครับ
เวลาเขาชวนก็บอกไม่สะดวก เดี๋ยวมีธุระ รีบก็ว่าำป พอชวนซ้ำเราไม่ไแ เขาจะไม่ชวนเอง เวลาเขาชวนบอกเขาไปก่อนเลย