จำได้เลยตอนนั้นคือเฉียดตายมาก
ตอนนั้นขึ้นลิฟท์ที่หอแล้วลิฟท์ค้าง(ระบบ error)
ซึ่งตอนนั้นเป็นช่วงเช้ามืดตี5 และพอที่ผมอยู่เป็นหอเก่ามาก ไม่ค่อยมีคนเช่าอยู่แล้ว และยิ่งเวลานั้นยิ่งไม่มีคนเดินผ่านแน่นอน
จะตะโกนให้คนช่วยก็ไม่มีใครได้ยิน
จะโทรเรียกคนดูแลหอ ในนั้นก็อาจจะอับสัญญาณหรือถ้ามีสัณญาณแต่เราก็อาจจะจำเบอร์ไม่ได้
จะโทรหาเพื่อน เพื่อนก็ยังไม่ตื่นหรืออยู่ไกล กว่าจะรับสายหรือกว่าติดต่อคนมาช่วยก็คงต้องใช้เวลานาน

แต่ตอนนั้นยังโชคดีที่โทรศัพท์มีสัญญาณและโทรหาช่างมางัดประตูลิฟท์ให้ออกมาได้
แต่ตอนนั้นคือ panic กับการขึ้นลิฟท์เลยครับ

เลี้ยวไม่เปิดไฟ มีเด็กแว๊นแซงมาชนข้างหลังมอไซค์ แสงขาววาปมาเลยรู้ตัวอีกที นอนบนถนน ดีไม่รีรถตามมา

หนักสุดคือขับรถ ถุงลมระเบิด รถด้านหน้าพังยับ แต่ตัวเองไม่เป็นอะไรเลย

นั่งรถตู้บริษัทไปทำงานต่างจังหวัด ตอนกลางคืน เส้นมิตรภาพ คนขับหลับในข้ามเกาะกลางไปถนนอีกฝั่ง
โชคดีที่ไม่มีรถสวนมา ไม่งั้นน่าจะมีตายยกคัน หลังจากนั้นผมเลิกนั่งรถตู้ไปตลอดชีวิตเลย

ตอนม ต้น ช่วงนั้นซ่าส์จัด ขี่มอไซค์เป็นใหม่ๆ บิดเต็มที่ผ่าไฟแดงแยกหนองประทีป กะว่ายังไงก็พ้น แต่ลืมไปแยกมันใหญ่มาก ปรากฏว่าอีกฝั่งเขียวพอดี รถคันหน้าก็ขับมาโคตรเร็ว กลายเป็นผมปาดหน้ารถคันนั้นไปแบบชนิดที่ถ้าหน่วงกันเพิ่มอีก 1 วิผมน่าจะกระเด็น ตายคาที่แน่ๆ หลังจากนั้นผมไม่กล้าผ่าไฟแดงอีกเลยจนทุกวันนี้

เมาขี่มอเตอร์ไซด์ประมาณงากับรถพ่วงข้างตรงเส้นกลางถนนพอดี พุ่งออกมากลิ้งตกถนน

แต่ไม่มีใครเป็นไรไม่โวยวาย แยกย้ายกันกลับเพราะเมาหนักทั้งคู่ ขี่กลับบ้านอีกประมาณโลกว่า

ตื่นมาตอนเช้ารถหน้าเละ ล้อเบี้ยวยางแตกกูขี่กลับมาได้ไงวะ

เล่นน้ำทะเลกับพี่ตอนคลื่นแรง ตอนลงไม่เห็นสัญลักษณ์ห้ามก็ว่าอยู่ทำไมอยู่ๆคนหายไปไหน ดีที่ไลฟ์การ์ดมาช่วยทัน ตอนว่ายเองโคตรตระหนกเลยว่ายเท่าไหร่ก็ไม่ถึงโดนคลื่นดันกลับ

ตอนหัดขี่มอเตอร์ไซด์ใหม่ๆ ขี่ออกมาเส้นถนนใหญ่ไป 3 เลน กลับ 3 เลน
กำลังแซงรถบรรทุกวิ่งช้าเลนซ้าย
เจอรถบรรทุกอีกคัน มาเร็วมากขนาบทางขวา
เหมือนจะโดนดูดลงไปใต้ล้อเลย มือเกร็งมาก
พอมันวิ่งผ่านไป ผมจอดข้างทาง มือสั่น ใจเต้นตุ้บๆเลย
หลังจากนั้นไม่กล้าขี่มอเตอร์ไซด์ออกถนนใหญ่หลายเลนอีกเลย
พอขับรถยนต์เป็น ก็ไม่ขี่มอเตอร์ไซด์อีกเลย
ทุกวันนี้ขับรถยนต์ ถ้าเจอรถบรรทุกแซงเร็วๆ รถยังเอียงเลย
ยังนึกว่าโชคดีที่รอดตายมาได้

สัก 20 ปีที่แล้วนั่งรถทัวร์กลับ กทม ถึงตรงลงเนินแถวกลางดงมีสิบล้อเบรคแตกมา หักไปหักมาสิบล้อกำลังพุ่งผ่านกระจกมาหาผม ตอนนั้นแบบคาตาเลยกำลังพุ่งมา ดีที่สิบล้อหักออกไปซัดกับคันอื่นต่อ ไปโดนรถปิ๊กอัพท้ายยุบไปเลย

หลุดโค้งแถวๆนายายอามครับ ตอนนั้นเช้ามืด ฝนตกหนักมาก ลมแรง ฟ้าแรง
รีบขับไปกะให้ถึงจุดชมวิวเนินนางพญาก่อนพระอาทิตย์ขึ้น
แต่ด้วยมันเป็นจังหวะที่เสาไฟแต่ละเสาค่อนข้างห่าง มันเลยทิ้งช่วงมืดยาว แต่พอสว่างอีกที แล้วปัดน้ำฝนมันขึ้นมาพอดี
แล้วไฟที่กระจกมันสะท้อนแว่นตาเป็นแฟลร์ เลยมองไม่เห็นว่าข้างหน้าเป็นโค้ง พุ่งลงไปเลยฮะ
ตอนแรกใจติดว่ากูตกน้ำทะเลแล้วมั้งเนี่ย โชคดีที่เป็นหลุมตื้นๆที่ชาวบ้านขุดไว้ทิ้งขยะ เลยไม่มีใครบาดเจ็บ
แต่ก็รถพังไป ทริปนั้นไม่มีรถใช้ โชคดีที่โฮมสเตย์ที่จองไว้เค้าขับรถพาเที่ยวให้

นั่งรถไปปาย จากเชียงใหม่ ไอ้เพื่อนเวรนี่มันค่อนข้างเป็นคนเนิร์ด+เข้าสังคมไม่เป็น(น่าจะนึกออก) มันเลยพยามจะทำตัวเจ๋งตลอดเวลาตั้งกะปี1

ตอนนั้นจะจบละหละ วันนั้นส่งทีสิสรอบแรก ไปเที่ยวห้วยน้ำดังแล้วอีกวันขึ้นปายต่อ ไอ้5นี่กะจะโชว์เก๋า มันขับรถทรงสปอร์ตแล้วพวกผมชอบแซวมันทำไมขับช้าเงอะงะ วันนั้นมันเลยโชว์แซงสวนเลนทางโค้ง แล้วมีรถสวนลงมาด้วยเกือบประสานงา

พวกผมนี่สบถแบบไอ้***ชิบผายเกือบทำพวกกรุตาย มันได้แต่ขำแหะๆ

จะตรงไปแต่อยู่ทางซ้ายรถใหญ่ เกือบไปเป็นผีละ ดีนะรถใหญ่เค้าเบรกทัน ไม่งั้นเหยียบเข้ากลางลำตัวแน่ๆ

ผมหวิดตายมาหลายรอบแล้ว ดวงยังแข็งอยู่มาได้ถึงป่านนี้

ตอนอนุบาล2 อุบัติเหตุรถกระบะ ชนรถเวสป้าที่พ่อขี่อยู่ ผมกระเด็นไปตกกลางถนน หัวแตก กระโหลกร้าว สลบไม่รู้สึกตัวอยู่7-8วัน ถึงจะฟื้นมาได้

ตอนป.4 เล่นกระโดดน้ำตรงบริเวณที่เขาขุดหน้าดินไปขาย กระโดดจากหน้าผาความสูงประมาณตึก2ชั้นลงน้ำที่สีขุ่น ๆ มองไม่เห็นก้น แข่งกับเพื่อน ใครกล้ากว่าให้โดดก่อน ผมก็กระโดดคนแรก พอกระโดดตูมลงน้ำไป ลืมตาในน้ำแล้วก็เจอว่ามีไม้ไผ่ปลายแหลมปักอยู่ใต้น้ำ เฉียดหน้าอกผมไปนิดเดียวเท่านั้น ถ้าวิถีโดดเบี่ยงหน่อย คงทะลุกลางอกตายห่านไปแล้วแน่นอน

ตอนทำงานที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งบนดอย ผมขับรถลงมาเยี่ยมพ่อแม่ที่เชียงใหม่ แล้วต้องขับรถกลับขึ้นไปเพื่อไปทำงาน จำได้ว่าฝนตกหนักมาก แต่ด้วยความที่ชินทาง เลยคิดว่าไม่เป็นไรค่อยๆไปก็ได้ แต่มีอยู่ช่วงหนึ่ง ที่รถผมต้องเร่งขึ้นทางชันและมีโค้งซ้าย อาจจะด้วยรถผมเบา และน้ำฝนที่ตกหนัก ทำให้รถผมแทนที่เลี้ยวซ้ายไปตามพวงมาลัย กลับลื่นเบี่ยงไปทางขวา ในขณะเดียวกัน รถบรรทุกคันหนึ่งก็สวนมาพอดี....วินาทีนั้น คิดว่าตายแน่ ๆ แต่เหมือนมีอะไรมาดลใจ ผมเหยียบคันเร่งจนมิด หักพวงมาลัยไปทางซ้าย ปรากฏว่ารู้สึกได้ถึงล้อที่แตะถนนแล้วพอดีครับ รถผมเลยมีแรงพุ่งเข้าข้างทางด้านซ้าย หวิดชนกับรถบรรทุกแค่ไม่กี่เซ็นติเมตร รถผมหัวปักใส่ทางระบายน้ำข้างทาง แล้วจอดสนิทอยู่ตรงนั้น ....ผมไม่มีบาดเจ็บอะไรเลย แค่คอเคล็ดนิดหน่อย แต่นั่นคือรู้สึกได้ถึงความตายเลยแบบชัดเจนครับ เฉียดตายจริง ๆ

จนน้ำที่แพเมืองกาญ เพื่อนท้าให้โดด ด้วยความเมาเลยกระโดดลง เท่านั้นแหละ มิดหัวดำดิ่ง
น้ำมืดสุดๆ จำไม่ได้แล้วขึ้นมาได้ยังไง เลยกลัวน้ำลึกๆไปเลยช่วงนึง

จริงๆ มีหลายเลย แต่เอาที่คิดว่าน้อยคนจะเคยเจอแน่ๆ

นั่งรถไฟไทย เส้นชานเมืองจาก กทม ไป ฉะเชิงเทรา ผมยืนอยู่ตรงทางเชื่อมระหว่างโบกี้
ระหว่างยืนๆอยู่ ก็มองหัวข้อต่อเชื่อมระหว่างโบกี้ ว่ามันดูเก่าๆ หลวมๆจะเป็นไงนะ ถ้าหลุดจะเกิดไรขึ้นนะ

ปรากฏมันหลุดจริงๆ ตรงที่ผมยืน ผมก็เห็นเหมือนเป็นภาพสโลว์อะ โบกี้มันค่อยๆแยกออกจากกัน แต่จริงๆมันเร็วมากนะ ผมเดินถอยไปอยู่ฝั่งขบวนที่หลุด
แต่นึกไงไม่รู้ ผมยังจะโดดข้ามรอยแยกไปอีกโบกี้ที่กำลังวิ่งออกไป
ในหัวตอนนั้นกลัวมันไม่จอด จะได้กลับบ้านช้า

ตอนแรกเหมือนจะชิว กลัาโดดข้ามมาได้ไงวะ แถมดูแบบชิวๆ ที่ไหนได้พอข้ามไปยืน ใจเต้นตุ้บๆ ขาสั่นแบบห้ามไม่ได้อะ เพิ่มเข้าใจคำว่าขาสั่นจริงๆก็ตอนนั่นแหละ คือมานั่งนึก ถ้าไม่มีสติถอยมาโบกี้อีกฝั่ง หรือตอนโดด พลาดตกลงไป โดดรถไฟเหยียบเละแน่ๆ