ความรู้สึกคนฟังมันต่างกันนะ มีหางเสียงกับไม่มีหางเสียง ยกตัวอย่างถ้าไปมีอุบัติเหตุทำของหรือรถเขาเสียหาย การพูดมีหางเสียงอาจจะประนีประนอมง่ายกว่าไหม

สอนแบบไหนก็ได้แบบนั้น

ไม่ซีเรียสครับ ... แต่แม่เค้าไม่ยอม
เวลาคุยกับผมก็ไม่ได้ว่า.. แต่คุยกับคนอื่นแม่ไม่ยอม เพราะลูกเรายังต้องอยู่ในสังคมกับคนอื่นๆ

ผมซีเรียส
เพราะประถมมันซึบซับมาจากรอบตัว
คงต้องมามองว่าเราพูด/สอนกับน้องแบบไหน
รร ครู เพื่อนที่รร พูดกับน้องแบบไหน

ยิ่งมาจากเพื่อนจะได้รู้ว่าสังคมเพื่อนน้องเป็นแบบไหน

เด็กแบบนี้ก็จะโดนแบ่งสังคมไปเอง ตอนเข้ากลุ่มเพื่อนมักจะเป็นกลุ่มเกเรหน่อย หรือกลุ่มประเภทพ่อแม่ไม่ได้สอนมารยาทมาก หรือกลุ่มที่ที่บ้านเป็นกิจการส่วนตัวที่ไม่ต้องพึ่งพาการติดต่อมาก ถ้ารับได้กับสังคมลูกในอนาคคหรือว่าโตมาจะเป็นคนแบบไหนก็ตามนั้น

ฝรั่ง ยังซีเรียสเลยเรื่องพวกนี้

คำพวก please and thank you

ขนาดเมียพูดไม่มีหางเสียงผมยังไม่ชอบเลย

พ่อแม่ไม่ได้สอน แต่เดี๋ยวโตไปทำงานพบเจอลูกค้ามันก็จะสอนเอง

อยู่ในประเทศนี้ต้องมีครับ

ไปอยู่ในสังคมไม่มีหางเสียงโดนมองลบตั้งแต่แรกแล้วครับ

หนังสือเจอปกเยินคนก็ไม่อ่านแล้วครับ

ถ้ามีลูกคงซีเรียสครับ เชื่อเถอะการมีหางเสียงพวกนี้การคุยกันสร้างความสัมพันธ์ต่างกันเยอะกับการไม่มี 555

ลูกสาวผม พยายามกำชับให้พูดมีหางเสียงทุกครั้งที่สนทนากับผู้ใหญ่ ไม่ว่าจะเป็น เด็กที่โตกว่า หรือ ผู้ใหญ่
ซึ่งผมมองว่า การพูดมีหางเสียงสำคัญมากนะ

เท่าที่เจอมา หายากมากเลย เด็กที่มีหางเสียง

เด็กน้อยถ้าพูดไม่มีหางเสียง ก็แสดงถึงพ่อแม่มันเลี้ยงชุ่ยๆนั่นแหละ

ผมไม่มีลูกนะ ถ้ามีลูก ก็ไม่ซีเรียส ขอแค่พูดแล้วดูไม่กระแทกเสียง แค่คำพูดและท่าทางที่อ่อนน้อมก็พอแล้ว
ผมมีหลานหลายคน ตอนเห็นหลานพูดกับพ่อแม่ ก็ไม่ได้มีหางเสียงนะ
แต่เวลาพ่อแม่เรียก ก็ตอบรับ ครับ ค่า ค่ะ

ตอนเวลาอยู่นอกบ้านก็พูด ครับ ค่ะ ตลอด ตามมารยาท ไม่ว่ากับรุ่นพี่ อาจารย์ หรือ ผู้ใหญ่

ซีเรียส มันคือมารยาททางสังคมอย่างนึง ระดับภาษาอะ ฝรั่งยังมีเลยเรื่องพวกนี้

ถ้าคุยกับเพื่อนจะหยาบยังไงก็ได้แหละ แต่กับคนอื่นเราต้องมีมารยาทอะ