สุนัขผมก่อนตายอายุ16ปีอยู่กับผมมาครึ่งชีวิต ยังนึกถึงมันอยู่บ่อยๆครับได้แต่คิดว่ามันไปสบายแล้วไม่ต้องทนมรมาณแล้ว

แมวผมมีพฤติกรรมแปลก ๆ แล้วก็ตาย ตอนช่วง ม.ต้น จำได้ความรู้สึกได้ลาง ๆ ว่าเศร้าไป 2-3 วัน

แต่พอโต เริ่มมีความรู้แล้ว ก็เลยรู้ว่า พฤติกรรมแปลก ๆ นั้น คือแมวป่วย ผมนั่งร้องไห้ เหมือนถ้าพาไปหาหมอก็น่าจะรอดแต่ไม่ได้พาไป สรุปเศร้าหนักกว่าตอนเหตุเกิดอีก

ดาวน์ทั้งก่อนน้องจะเสีย และหลังเสียเลยครับ จนตอนนี้ก็ยังคิดถึงอยู่ครับ

คือคลำท้องน้องไปเจอก้อนซึ่งใหญ่มาก ปกติน้องจะหุ่นจ้ำม่ำน่ากอดเลยแหละ แต่พอเริ่มๆรู้ว่าน้องไม่สบายน้องก็ผอมลงเรื่อยๆ เพราะน้องกินอะไรก็อ้วกออกหมด พาไปฉีดน้ำเกลือ ให้ยาทุกวันกลับมาก็อ้วก คือไม่อยากผ่าน้องเพราะน้องก็อายุเยอะแล้ว และค่าใช้จ่ายหน้าจะแพงก็เลยคุยๆบอกๆน้องไว้ว่า จะไม่พาไปผ่านะ จะรักษาเท่าที่พาไปไหว

วันสุดท้ายก่อนน้องเสีย คือผมพาแฟนไปทำธุระทั้งวันจนดึก ทีนี้แม่โทรมาว่าน้องไม่ไหวแล้วมาดูน้องหน่อย ผมนี้รีบขับกลับบ้านเลย พอมาถึงน้องจากนอนๆคอพับ อยู่ๆมีแรงลุกมาให้ผมกอดแล้วยิ้มให้ก่อนจะล้มพับลิ้นห้อยลงไปอีกที และหลังจากนั้นไม่นานน้องก็ไป ต้องยอมรับเลยว่าน้องรอผมนานเหมือนกันเพราะหลังจากแม่โทรมาจนผมถึงบ้านก็เป็นชั่วโมงเลย ทำให้ผมรู้สึกผิดกับน้องที่ไม่รีบกลับมา เพราะเหมือนน้องจะรอเจอครั้งสุดท้ายแบบนั้นเลย

สุดๆคับช่วงแรกๆ ตอนนี้ก็ผ่านมาหกเดือนแล้วโอเคแล้วคับ สวดมนต์แผ่เมตตาให้อาทิตละครั้งทำให้รู้สึกสบายใจดีคับเหมือนว่าเรายังไม่ลืมนะยังไม่ได้ทิ้งไปไหน

ตอนมปลายครับ แมวเปอร์เซีย
ตอนแมวเสียซึมกันทั้งบ้านเลยเป็นเดือน
ตั้งแต่นั้นก็ไม่เลี้ยงสัตว์อีกเลย
ผ่านมา 12 ปีได้ละมั้ง

ไม่อยากนึกถึงวันนั้นเลยตอนนี้มีกัน3ตัว ตัวนึงนอกบ้านน่าจะแก่สุดละ

เป็นครับ เลี้ยงเกือบ 10 ปี อยู่ร่วมกันมาเกือบครึ่งชีวิต
พอมันตาย รู้สึกดาวน์ไปหลายอาทิตย์
จนไม่กล้า ไม่อยากเลี้ยงสัตว์อีกเลย
เพราะกลัวความรู้สึกแบบนี้

เข้าใจแบบสุดๆผมก็เพิ่งพลัดพรากแมวน้อยที่เลี้ยงเหมือนลูกสาวไป ทรมานขาดสติจนอยากตามไปอยุ่ด้วย แต่ก้ตระหนักได้ว่าเขาแค่เจ็บและตายล่วงหน้าไปก่อนเราสักวันเราก็เจ็บและตายตามไปอยุ่ดี บทเรียนเรื่องนี้ทำให้ผมมีสติไม่เอาจิตไปผูกกับสัตว์เลี้ยงอีก ทุกวินาทีเวลาจ้องไอ้ตัวเล็กในบ้าน จะซ้อมพิจารณาถึงความตายพวกเขาตลอดเพื่อพร้อมพลัดพรากอีกครั้ง

ระยะเวลาก่อให้เกิดความผูกพัน ของผมนี่ชนิดไหนที่เลี้ยงแปปๆละไม่รอดจะไม่ค่อยเท่าไหร่ นก ปลา เต่า กระต่าย กุ้ง แต่ถ้าแบบสุนัขเลี้ยงมาสิบกว่าปีอันนี้เสียใจมาก ละปัจจุบันแมว 5 ตัวยังคิดอยุ่ว่าถ้ามันตายคงจะฟูมฟายน่าดู

หมาที่ผมเคยเลี้ยงตายไปหลายตัวแล้ว ส่วนใหญ่อายุค่อนข้างยืน คืออายุเกิน 15 ปี++แทบทุกตัว

ไอ้ระยะเวลาเกือบครึ่งค่อนชีวิตที่อยู่ด้วยกันมานี่แหละที่มันสร้างความผูกพันลึกซึ้งมากๆ

ชนิดที่คนที่ไม่เคยเลี้ยงสัตว์แบบดูแลกันมานานแสนนานไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ได้

ถึงเค้าจะเป็นสัตว์เลี้ยงแต่ผมให้ความสำคัญเหมือนกับเค้าเป็นสมาชิกส่วนหนึ่งของครอบครัว

วันที่น้องหมาน้องแมวที่อยู่ด้วยกันมานานลาจากไป ไม่ต้องบรรยายเลยครับว่ารู้สึกยังไง ภาพตั้งแต่สมัยที่

รับเค้ามาอยู่ด้วย ตัวเล็กกว่าฝ่ามืออีก น้องหมาน้องแมวบางตัวผมไปช่วยแม่มันตอนคลอดลูกด้วยซ้ำ

เห็นวัฎจักรชีวิต การเกิด แก่ เจ็บ ตาย จากตัวอ่อนสู่วัยชราภาพไม่ต่างอะไรจากคนเลย

สูญเสียหมาตัวแรกๆประมาณ 11-12 ปีก่อนจำได้ตัวแรกน้องพุดเดิ้ลตัวโปรดที่โดนรถชนตาย

ผมนี่เศร้าใจจนนอนไม่หลับติดกันเกือบอาทิตย์เลย จากวันนั้นผ่านมา 10 กว่าปีก็หมาแมวทยอยจากไป 10 กว่าตัวแล้ว

เศร้าทุกตัว โดยเฉพาะตัวที่ผูกพันมากๆนี่คอนเค้าตายหัวใจมันโหวงไปหมด 10 ปีที่ผ่านมา เรียนรู้เรื่องการสูญเสีย

และการจากลาอยู่ตลอดเวลาว่าทุกชีวิตเกิดมาย่อมมีเวลาในชีวิตอยู่อย่างจำกัด สัตว์เลี้ยงอยู่กับเราได้เต็มที่ก็แค่หลัก 10-20 ปี

ผมชอบประโยคนึงที่ได้ยินมาตั้งแต่สมัยประถมแล้วล่ะ ที่ว่าการได้รู้จักใครสักคนหรือสิ่งบางสิ่งมันคือ

การเริ่มต้นนับหนึ่งของการลาจากกันเสมอ รักนะน้องหมาน้องแมว รวมถึงสัตว์ทุกชนิดที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของผม

ทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงพวกน้องๆทุกตัวที่พากันไปวิ่งบนดาวหมาดาวแมวกันหมดแล้ว ตอนนี้เหลือหมาแก่หง่อมอายุ 15ปี+ อยู่ 2 ตัว

แมว 5-7 ขวบ 3 ตัว หมา 7 ขวบ 1 ตัวทำใจแล้วครับ ไม่เกิน 1-2 ปีนี้น่าจะมีทยอยจากไปอีกเรื่อยๆ

หมาตายดีกว่าหมาหายครับสำหรับผม

หมาผมสะดุ้งประทัดแล้วหายไปตั้งแต่ พ.ย. (ลอยกระทง)

ไม่รู้ว่าอยู่หรือตาย คิดถึงมันทุกวัน ตามหาก็แล้ว โพสลงเน็ทก็แล้ว อายุมันก็ปีกว่าๆเอง

พูดแล้วก็คิดถึงมันมากๆ

ดาวนิดหน่อยครับ
แมวผมหายไป ช่วงแรกๆคิดถึงมัน มันจะมีช่วงเวลาที่เราเปิดรูปดู แล้วจะคิดถึงมันมาก

เคยครับ น้องชายผม(น้องหมา)อยู่กับผมตั้งแต่ ป.2
น้องเสีย(แก่)ตอนผมไปเรียนมหาลัยเลยไม่ได้มาลา
ช่วงนั้นกลับมาบ้านไม่เจอน้องมันรู้สึกโหวๆแปลกๆ
หลังจากนั้นไม่เคยเลี้ยงอีกเลย

ผมก็เคยหายครับ สุดท้ายก็ไปเจออยู่ห่างจากบ้านประมาณ1กิโลมีคนเก็บไปเลี้ยง แถวบ้านคนรู้จักผมเยอะก็เลยโชคดีมีคนช่วยตาม หวังว่าหมาของคุณก็จะเป็นเหมือนกันนะครับ

สู้ๆ ครับ

เป็นกำลังใจให้ เวลาไม่สามารถช่วยให้ลืมได้

แต่สามารถบรรเทาความเศร้าลงได้บ้าง

เก็บความทรงจำดีๆ ของมันไว้ในใจของเราครับ