คุณแค่พยายามจะจูนทุกอย่างเข้ามาเป็นความผิดของตัวเอง
กอบทราย กอบขี้ฝุ่นทุกอย่างข้างหน้า เข้ามาสาดใส่ตัวเอง

ยกตัวอย่างง่าย
"เค้าเรียนจบ สอบติดครู เริ่มขับรถเป็น จนออกรถคันแรกได้เอง"

สิ่งเหล่านี้ มันเป็นเรื่องที่มีระยะเวลาของชีวิตสำหรับการพัฒนาตัวเองอยู่แล้ว
เค้าจะมีคุณหรือไม่มีคุณ มันก็เป็นสิ่งที่เค้าต้อง follow up ตามความต้องการของตัวเอง

คุณจะบอกว่า ถ้าเค้ายังคบกับคุณ เค้าจะเรียนไม่จบ ไม่ได้สอบ หรือไม่มีปัญญาออกรถเองได้เหรอครับ
ไม่เกี่ยวเลย

คุณควรจะดีใจที่เค้าก็ยังคงรักษาแนวทางของชีวิต ทำสิ่งที่ต้องการได้โดยไม่มีคุณ

ในขณะที่คุณมาซึมเศร้าแบบนี้ ถ้าเค้ามีน้ำใจ เค้าก็คงโทษตัวเองว่า เป็นเพราะที่เค้าเลิกกับคุณไป คุณเลยตกต่ำแบบนี้ งั้นสิ

เปล่าเลย

ไม่ว่าเค้าจะดีขึ้น พัฒนาขึ้น หรือตกต่ำลง ได้เจอคนเลว ๆ
สุดท้ายคุณก็จะยกมาเป้นข้ออ้างในการเก็บความผิดไว้ที่ตัวเองอยู่ดี

ไม่ยอมปรับตัวเอง ให้แต่คนอื่นยอมรับตัวคุณเอง

ยากครับ

ถ้า คหสต ผมว่าถ้าพร้อมเลิกแบบนี้มันไม่น่าจะเรียกว่ารักอ่ะนะ ยกเว้นจะเจอคนที่เค้ารักคุณมากจริงๆ
หรือพื้นฐานอาจจะไม่ดีเท่าคุณ ที่เค้าพร้อมจะปรับตัว ทำเพื่อคุณทุกอย่าง โดยที่คุณไม่ต้องปรับอะไรเลย
เป็นไปได้ว่าคุณไม่พร้อมปรับอะไรเลย หรืออีกทางก็คุณยังไม่เจอคนที่รักจริงๆ ตอนนี้เหมือนแค่เบื่อๆก็ปล่อย

มีผู้หญิงที่ไหนบ้าง จะมาเอาเข้าใจหัวอกผู้ชายได้ดีพอเท่าเทียมชายแท้ด้วยกันพี่

เปิดใจ ปิดประตู คุยกันตรงๆแมนๆไปเลยพี่

แยกเรื่องนะครับ การมองความรักของคุณนั่นเรื่องนึง คุณจะคิดแบบที่คุณคิดมันก็ไม่ผิด มันเป็นวิธีการคบคนของแต่ละคนอาจจะไม่เหมือนกัน แต่ที่บอกแฟนที่เลิกไปได้ดีทุกคน อันนี้ผมเห็นต่างนะ ผมว่าจังหวะชีวิตของคนทั่วไป ที่ไม่ใช่คนเหลวใหล ยังงัยโตขึ้น ความคิด วุฒิภาวะ ประสบการณ์ในทุกๆด้านมันก็ดีขึ้นกันหมดนั่นแหละ ไม่แปลกที่แฟนคนก่อนๆของคุณจะดีขึ้น

ผมว่าคุณรักคนง่ายไปครับ คุณอาจจะให้เวลาในการศึกษา ดูใจน้อยเกินไป พอคุณพบข้อเสีย คุณก็พร้อมจะเลิกกับเค้า จริงๆ แล้วก็ไม่ผิด ก็เป็นเรื่องทั่วไปในปัจจุบัน แต่ถ้าเมื่อไหร่คุณจะจริงจังกับใคร คุณอาจต้องศึกษาและปรับตัวเข้าหากันให้ดีกว่านี้ครับ และจะว่าไป ปัจจุบันถ้าคนมันใช่ แล้วมีความพร้อม คบแปบเดียวก็แต่งงานกันแล้วครับ แต่จะคบกันยาวนานไหมนี่อีกเรื่อง ส่วนคนที่คบกันไปนานๆ พอคุยเรื่องจะแต่ง จะจริงจัง เลิกกันก็มีเยอะมากๆ แล้วก็กลายเป็นคนโสดตอนอายุมาก อยู่คนเดียวไป แบบนี้ก็มีเยอะ ถ้ายิ่งคุณตั้งเงื่อนไขให้ตัวเองเยอะ คุณก็จะจริงจังกับคนได้ยาก ตั้งโจทย์ชีวิตง่ายๆ ชีวิตก็จะง่ายไปด้วย ถ้าตั้งโจทย์ยากชีวิตคุณก็จะยาก ถ้าอยากรู้ว่าคุณตั้งโจทน์ยากไหม วิธีง่ายๆ ก็ลองเทียบกับเพื่อนๆดู ถ้าดูเหมือนคุณจะเยอะกว่าเพื่อนๆ นั้นก็คือคุณทำให้ชีวิตคุณยากแล้ว เวลามันเดินผ่านไปเร็ว รู้ตัวอีกที ก็อาจจะไม่มีใครเลยก็ได้ วันนี้คุณอาจจะยังไม่รู้ตัว ผมพูดจากประสบการณ์คนอายุ 40+ ที่เห็นเพื่อนๆ ที่มีลักษณะอย่างนี้ สมัยหนุ่มๆ รูปหล่อ หน้าตาดี จริงๆ แล้วกลวง เปลี่ยนแฟนบ่อย คบๆเลิกๆ ทุกวันนี้พออายุมาก หญิงก็หายหมด ก็อยู่อย่างเหงาๆ ไป

ถ้าเป็นผู้หญิง ตามหาคนที่ใช่ ทัศนคติตรงกันทุกด้าน ทุกมิติ คงได้หากันจนพรุน

ถ้าจริง หาคนที่ใช่ คนที่ทัศนคติตรงกับทุกด้าน มันเป็นไปได้หรอ ในเมื่อการเติบโต พื้นฐานครอบครัว การเลี้ยงดู สิ่งแวดล้อม สังคมที่อยู่ การใช้ชีวิต มันเหมือนกันการมาตั้งแต่เริ่มซะที่ไหน

เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล
ผญ ที่ไหนจะอยากฝากอนาคตไว้กับคนที่พร้อมเดินจากไปตลอด
ระเบิดเวลาชัดๆ อยู่เหงาๆไปคนเดียว ดีแล้วครับ

ในขณะที่คุณพร้อมเลิก แต่คนอื่นๆที่สามารถประคองความรัก มี่ความรักที่ดีมักต่างจากคุณตรงที่เขา "พร้อมจะพูดคุยและปรับความเข้าใจ"

ผมตั้งคำถามเล่นๆนะครับไม่ได้จะตัดสิน

เคยคิดไหมว่าที่การงานเราเองก็ดูจะไม่ก้าวหน้าหรือมั่นคงเช่นเดียวกับความรักก็เพราะนิสัยเราด้วยรึเปล่าที่ฉุดเราอยู่ สมมติว่าคุณเองไม่อยากย้านงานที่ๆมั่นคงกว่าเพราะกลัวที่ทำงานใหม่จะไม่ถูกใจตัวเองหรืออย่างเช่นได้รับหน้าที่ใหม่แต่รู้สึกไม่ถูกใจ เลยทำให้ตัวเองไม่พัฒนา แบบนี้ด้วยรึเปล่า เผื่อจะดีขึ้นครับ อย่างน้อยการงานอาชีพควรจะดีขึ้นครับ เรื่องรักช่างมัน

อ่านจบแล้ว อยากรู้จังครับว่าพรี่เพอร์เฟคขนาดไหนกันน้า

รักมันคือทักษะ มันคือสกิลล

เพราะชีวิตคือการเรียนรู้ไงครับ ทุกคนต้องปรับหมดไม่มีใครเพอร์เฟคไปซะทั้งหมดแม้กระทั่งตัวเราเอง

มันก้เปนเรื่องของคนสองคนลองมาใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่ใช่ก้แยกย้าย เค้าเสียเวลา ท่านก้เสียเวลาด้วย ไม่ได้มีมือที่สาม หรือ เรื่องไม่ดีนี่ครับ

ผมไม่โทษท่านนะ ท่านรักตัวเองอ่ะถูกแล้ว คนเราจะเลือกใครสักคนมาในชีวิต ผมว่าทำแบบท่านยังดีกว่าพวกที่ยอมให้คนอื่นมาทำร้ายแล้วยังยอมเจ็บยอมทน

แต่ท่านต้องยอมรับนะ ว่าท่านก็มีโอกาสจะต้องอยู่คนเดียว แต่ผมก้เผ็นคล้ายท่านล่ะ คิดว่าถ้ามีแล้วไม่ดีพอ ก้อยู่คนเดียวดีกว่า