ผมเป็นมนุษย์ Gen Y รุ่นพ่อแม่ก็ Baby Boomer ซึ่งความคิดเค้าคือมีลูก เพื่อจะให้ลูกดูแลยามชรา แก่เฒ่า ต้องกตัญญูรู้บุญคุณพ่อแม่

ที่นี้คน Gen Y แบบผมตอนนี้มันปากกัดตีนถีบเต็มที่เลยนะ ความคิดอีกแบบเลยคือมีลูกเมื่อพร้อม ถ้ามีลูกก็จะปล่อยให้ลูกได้ใช้ชีวิตได้เต็มที่ อยากทำอะไรทำ พ่อแม่ต้องหาเงินเพื่อส่งเสียลูก และจะต้องเตรียมความพร้อมหลังเกษียณด้วย ไม่ได้อยากให้ลูกมาดูแล กลายเป็น Gen Y เหมือนจะเหนื่อยที่สุดรึป่าว

1. ต้องดูแลพ่อแม่ที่บางคนเกษียณแบบไม่มีอะไรเลย หวังให้ลูกมาดูแล

2. ต้องเตรียมความพร้อมเพื่อการเกษียณของตัวเอง เพราะไม่ได้หวังจะให้ลูกมาดูแลหรือบางคนไม่มีลูก ต้องดูแลตัวเองให้ได้

3. ถ้ามีลูก ต้องซัพพอร์ตลูกได้เต็มที่ เค้าไม่ได้อยากเกิดมา เราเป็นคนทำให้เค้าเกิดมา ต้องดูแล ให้การศึกษา และให้เค้าใช้ชีวิตตามที่เค้าอยากจะเป็น อยากจะทำ และเราต้องไม่ถ่วงเค้า

ไม่แปลกใจที่ตอนนี้อัตราการเกิดน้อย แค่ดูแลตัวเองให้รอดยังลำบาก บ้านไหนต้องดูแลพ่อแม่อีก ยิ่งเหนื่อย

แต่บ้านผมดีหน่อย แม่มีเงินเก็บ แต่จะไม่ค่อยใช้ เค้าประหยัดมาก ผมมีให้บ้างนิดหน่อย

ผมคน Gen Y ก็จะมองมุมตัวเองว่าเหนื่อย ใครคนไหน Gen อะไร มาแชร์กันดูครับ ชีวิตท่านอื่นๆตอนนี้เป็นไงบ้างครับ

ผมก็ gen y เหนื่อยไหมก็รู้สึกเหนื่อย พ่อแม่เหมือนท่านไม่ได้ทำงาน ให้ลูกดูแล จริงๆผมก็ไม่ค่อยดูแลหรอก พ่อแม่อยู่ ตจว แต่ส่งเงินให้เดือน 10k ตอนแรกไม่มีภาระอะไร 2-3 ปีที่แล้วอยากได้รถผ่อนรถ 10k ปีที่แล้วอยากปลูกบ้านใหม่ให้พ่อแม่ บ้านเก่ามันน้ำท่วมพื้นที่ต่ำ ติดแอร์ไม่ได้หน้าร้อนก็ร้อนมาก ปลูกบ้านไปก็มีภาระผ่อนอีก 10k กลายเป็นตอนนี้ตัวเองติดลูปพนักงานเงินเดือนเฉยเลยจะออกหรือจะขยับขยายก็คิดถึงภาระหนักเลย นี่คือภาระที่แบบยังแพลนชีวิตตัวเองอนาคตไม่ได้เลยนะ ไม่รวมประกันรถ ประกันชีวิต บลาๆ เก็บเงินเกษียณยังไม่มี เฮ่ออออ เหนื่อยครับ

เราน่าจะวัยใกล้ ๆ กันประมาณนึง

ผมวางแผนเกษียณตัวเองล่วงหน้าไว้แล้ว, แพลนคร่าว ๆ แบบ happy case กลางปีหน้าผมก็สามารถทิ้งทุกอย่างได้ ไปอยู่สวนที่กำลังเตรียมการอยู่
เต็มที่ถ้า โคตร happy ทำต่อถึงปลายปีได้ก็ ok

พ่อตายไปแล้ว เหลือแม่คนเดียว ที่ก็ไม่ได้คาดหวังจะให้แกมาอยู่ด้วยหรือเปล่า เอาตามสบายเลย, ผมอาจจะเสพติดการใช้ชีวิตคนเดียวแล้วด้วย

ลูกก็ไม่มี อยากมี แต่คงหาเมียไม่ทันแล้วล่ะ ยิ่งปลายทางวางชีวิตด้วยเองไว้ยังไง
ใครเค้ารู้จะมาฝากชีวิตไว้ด้วย ก็เลยเริ่ม ๆ จะปล่อยวางแล้ว

ญาติพี่น้อง มีก็เหมือนไม่มี เจอกันทีก็ชอบมาขิงถึงสถานะความเป็นอยู่ใส่กัน โคตรน่ารำคาญ เลยไม่อยากติดต่อใคร

ตอนนี้เอาแค่แพลนว่า ทำงาน 3 วีค, เที่ยว 1 วีค
ทำให้ได้ ไม่เดือดร้อนใคร ก็น่าจะมีความสุขแล้ว

ดูแลตัวเองให้ได้ ไม่เบียดเบียนใครคือที่สุด
เข้าสังคมบ้าง ตามความเหมาะสม
เพื่อนฝูงที่สนิท ๆ ก็อยู่ใกล้ ดีที่ internet มันครอบคลุม (อยู่ใกล้กัน ไปมาหากันง่าย ก็ทะเลาะกันทุกวัน 5555)

บ่อยครั้งที่เพื่อนโทรมาคุย คำแรกที่มักจะถูกถามคือ
“ยังไม่ตาย 5 อีกเหรอมึง”
….. “มึงคุยกับสัมภเวสีอยู่ มึงไม่รู้ตัวเหรอ”

ผมเหนื่อยกับการใช้ชีวิตแบบ เตรียมอะไร ๆ ให้คนอื่นแล้ว
ขอใช้ชีวิตแบบเน้นสร้างความสุขให้ตัวเองบ้าง
แบ่งปันความรู้ให้สังคมบ้าง

หลังโควิดมาเรียกว่าแผน5ปี10ปีที่วางไว้ก่อนหน้าพังหมด ไม่เหลือชิ้นดี สำหรับปีนี้ดีขึ้นเล็กน้อย เนื่องจากเมื่อต้นปีเพื่อนกลับมาเที่ยวที่ไทย ในวันที่เรากำลังdown สุดๆก็ได้ใช้เวลากับเพื่อน สุดท้ายเพื่อนก็เลยชวนกลับไปเริ่มธุรกิจใหม่ที่เมกา เนื่องจากชีวิตเพื่อนเริ่ม settled แล้ว กำลังมองหา partner ทำธุรกิจเพิ่มอีกตัว และมองเห็นว่าเออ เราพอทำได้จึงชักชวน ก็เลยตกลงรับข้อเสนอไป ตอนนี้ที่ผ่านมาก็คือรอเอกสารการทำงาน ขอใบเขียวจากการทำงานให้เรียบร้อย แล้วก็จะย้ายกลับไปเมกา แต่ใช้เวลาประมาณ1.30-2 ปี ซวยสุดก็3ปี เนื่องจากมี backlogที่เกิดจากช่วงโควิดเยอะมาก ตอนนี้ก็ได้แต่รอทนายทำเรื่องให้ทำอะไรไม่ได้ ก็พยายามประคองธุรกิจ หาอะไรทำก๊อกแก๊กไปเรื่อย หวังว่าเมื่อเอกสาร เสร็จเดินทางไปถึงแน่นอนแล้ว จะตั้งกระทู้ให้ข้อมูลเพื่อนๆที่อยากย้ายประเทศสำหรับคนที่สามารถหานายจ้างได้ ส่วนเมื่อไปแล้วแผนภายในปีแรกคิดว่า จะขอแฟนแต่งงาน ส่วนจากนั้นแผน 5 ปีแรกก็คงตั้งธุรกิจให้ได้ หลังจากนั้นคงขยาย ทำธุรกิจไปเรื่อยๆ เงินที่ได้ก็กลับมาลงทุนกับธุรกิจตัวเก่าที่ไทย ที่จะฝากให้ครอบครัวไว้ทำต่อ

ผมโชคดีมากๆ ที่พ่อแม่ดูแลตัวเองได้แบบไม่ต้องพึ่งพาลูกเลย เลยพอจะเบาหน่อย ลูกก็ยังไม่มีเลยใช้ชีวิตได้ชิวๆ กับแฟน แม้เงินเดือนจะไม่ได้เยอะก็ตาม แต่ถ้ามีลูกเมื่อไร ไม่พอกินแน่นอน

เย็นนี้ยังไม่มีอะไรกินเลยพี่

รันทดสุดๆ

ตอนนี้เงินเดือน​ 80k+ แต่ชีวิตโครตห่วยเลยครับ​ เงินออกก็ได้แต่ใช้หนี้​ น่าจะกลางปีหน้าถึงจะกลับมาใช้ชีวิตที่หวังได้ซักที