ส่วนมากสนามใหญ่ได้เล่นโกลเดียว เตะสนามฟุตซอลสนุกกว่า

เพราะเตะเล่นๆกับเตะจริงจังมันไม่เหมือนกันไงครับ

เตะจริงจังมันคือเข้าแคมป์ ซ้อมแทคติก ซ้อมร่างกาย พอมองไปเจอภาพที่นักเรียนเตะบอลแก้เบื่อมันก็พอเข้าใจได้ละ

อีกเรื่องคือความพร้อมทั้งโรงเรียน คนสอนแล้วก็นักเรียนด้วยครับ

(อย่าไปนับเคสเด็กบราซิลเตะบอลเลย เอาจริงๆนักบอลข้างถนนมีกี่เปอร์เซนต์ที่จะได้ไปเตะที่เรอัลมาดริดครับ)

โรงเรียนผมเอาไว้ฝึก รด.

ถ้าเอายุคผมมีสนามบอลแต่ไม่มีชมรม

เตะกันตามมีตามเกิด เบียวเป็นซึบาสะ เฮียวงะ เบคแฮม

อีเตะบอลสนามบาสนี่เจอกันทุกที่สินะ ขอโทษเพื่อนที่เล่นบาสด้วย กุโดนห้ามเตะในสนามบอล 5555

สนามบอลโรงเรียนผมใช้จัดงานกีฬาสี

ไปนับบราชิล ทีมบอลเขาเข้าชิงแชมป์สโมสรโลกออกจะบ่อย

มาว่าอเคดามี่เขาไม่ดี??? ดูสโมสรไทยก่อนเถอะแขมป์เอเชียก็ให้มันได้ก่อนดีไหม

ร้อน ครับ ส่วนใหญ่เล่นกันแค่ตอนเย็น6-ทุ่ม แม่มาไล่แล้ว

ห้ามเตะบอล เดี๋ยวหญ้าตาย

สมัยประถม-มัธยม 1-3 โรงเรียนผมมีสนามบอล+อาคารกีฬา(มีสนามแบด+วอลลเล่+ตะกร้อ)

แต่มันห้ามนักเรียนใช้ ผมละงงกับพวกมัน เอาไว้ใช้แค่กีฬาสีกับจอดรถวันประชุมต่างๆ

ให้มันอนุญาตให้เด็กเตะก่อน รร.ผมนี่ปลูกหญ้าเอาไว้เข้าแถวทำพิธีกรรมหน้าเสาธง

อีกอย่างผมว่าประเทศเราโนฮาวน้อยมากอะ โค้ชมีความรู้มีไลเซนต์กันซักกี่คนเชียว กระจายทั่วถึงทุกรร.ไหม ส่วนใหญ่ก็ใช้ครูพละมาเป็น คือก็ไม่ผิดหรอกแต่ว่าถ้าความรู้มันไม่ถึงมันก็ถ่ายทอดอะไรที่ผิดที่ผิดทางไป ต้องรอให้มีเด็กที่มีพ่อแบบเจเกิดมาเองอะฮะ

แตะเล่นเองเก่งได้ ก็ไม่ต้องมีโค้ชแล้วมั้ง

เล่นบอล กับแข่งบอล ไม่เหมือนกัน

เล่นได้สนุก สุขภาพ

แข่งต้องซ้อม ต้องกดดัน เครียด ศึกษา ต้องยอมสละบางอย่างเช่นเรียนได้ไม่เท่าเพื่อน ระเบียบการใช้ชีวิตต้องเป๊ะ ที่สำคัญที่สุดพ่อแม่ต้องมีคุณภาพต้องเลี้ยงดูจริงจังหรือมีคนคอยประคองจริงจัง (ซึ่งมันก็พ่อแม่นั่นแหละ น้อยคนที่จะได้พ่อแม่เพื่อนที่ดีมาช่วยสอน) เห็นแววต้องดันให้สุด

การมีสนามมันไม่ได้หมายความว่าคนที่ไปวิ่งบนสนามจะเก่งขึ้นได้เสมอไป

รดน้ำอยู่นั่นแหละ กลัวหญ้าตาย ได้เตะแต่ลู่วิ่ง โคตรเซ็ง ปีนึงจะได้เหยียบหญ้าทีเดียวตอนกีฬาสี

มีไว้ทำโทษให้ถอนหญ้าเจ้าชู้ + วิ่งรอบสนาม