ถ้าผมไม่มีเพื่อน แฟนก็เป็นคำตอบที่ดี แต่ถ้าไม่มีอีก ผมคงเล่นเกม ดูหนัง ดูซีรีส์ ออกกำลังกาย ปลูกต้นไม เลี้ยงสัตว์ ครับ

นิยามคำว่าเพื่อนก่อนครับว่า สำหรับคุณมันในเลเวลไหน

อย่างผม ไม่เคยเดือดร้อน เพราะเพื่อน (ทั่ว ๆ ไป) ก็คือคนที่เจอหน้าทุกวัน คนที่ร้านขายของ
น้องที่ 7-11 ที่ไปจนจำหน้ากันได้ หรือเพื่อนบ้านตึกเดียวกัน

แต่เพื่อนที่แบบสนิทคุยกันได้ ก็มีแต่ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ กันพอจะชวนออกไปแรดไหนต่อไหนได้
ทั้งเรื่องระยะทางและภาระลูก เมีย/ผัว

อีกทั้งกิจวัตรประจำวันผม ทั้งงานหลัก งานรอง งานเล่น ส่วนใหญ่เป็นอะไรที่ ต้องทำคนเดียวอยู่แล้ว

- ดูหนัง ไป 2 คน เวลาหนังฉายมันก็เหมือนนั่งดูคนเดียว
- ป่นจักรยาน ผมยิ่งไม่ชอบเลยปั่นป็นกลุ่ม โคตรรู้สึกเกะกะถนน จะซ้ายจะขวาต้องทำกันอย่างพร้อมเพรียง
- ปลูกต้นไม้ ทำที่ดิน ผมก็ทำคนเดียว ทำไม่ได้ก็จ้างคนพื้นที่มาช่วย
(เมื่อวานก็เพิ่งได้ฟางไปคลุมดิน บำรุงทีดิน, แบกเอง ทำเองตั้งแต่เช้ายันเย็น เพลิน ๆ)

ไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนเลย
คือถ้ามีมันก็น่าจะดีกว่าไม่มีอยู่แล้วแหล่ะ แต่พอทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียวได้ ก็เลยเฉย ๆ


มีบ้างที่พอเวลาเราทำอะไรสำเร็จแล้ว เหงา ๆ เพราะไม่มีเพื่อนที่จะแชร์ความสำเร็จได้
ก็พึ่งพา social media ต่าง ๆ ไป

ทุกวันนี้ก็ ถ่ายรูป อัพเดทลง face ลง ig
เพื่อน ๆ มหาลัย/ที่ทำงานเก่า ก็ยังมากด like มา comment ให้บ้าง ถ้าเห็น



... คุณว่าแค่นี้พอมั้ยครับ
แค่นี้เรียกว่า มีเพื่อนหรือไม่มีในแบบของคุณ





เพื่อนใกล้ตัวเนี่ย
มีมันก้ดี แต่ไม่มีมันก็ต้องอยู่ได้ ไม่ต้องขวนขวายอะไรมากหรอกครับ
ถ้าเราเฟรนลี่พอ ไม่หน้าตึงจนเกินไป เดี๋ยวคนอยากทักก็มา คนรู้จักก็ชวน

แค่นี้ เรียกว่าเพื่อนมั้ย ??

ทุกวันนี้(อายุ 30 กลางๆ) คำว่าเพื่อนสนิท แทบไม่ได้ใส่ใจเลย ที่สนิทหน่อยก็คือไปกินเหล้าด้วยกันได้ คุยปรับสารทุกข์กัน เนี่ย สนิทละ

เพื่อนมัธยม ตัดทิ้งได้เลย ผมเดินมาไกลจากเพื่อนมัธยมเยอะละ ด้วยการเรียน การงาน สังคม ฯลฯ แทบไม่ได้คบเพื่อนเก่าๆ เลย 555+

เพื่อนมหาลัย นี่ก็น้านนานเจอกันที สนิทกว่าเพื่อนมัธยมหน่อยเพราะเรียนมาเหมือนกัน ทำงานคล้ายๆ กัน มีอะไรคุยได้มากกว่า มีอีเว้นบ้าง ไปเที่ยวปีละครั้ง 2 ครั้ง จะเจอกันเยอะหน่อยตามงานแต่ง ...ละต่อไปคงเป็นแนวงานศพละ เห้อ คิดละเศร้า

หรือ เพื่อนร่วมงาน ผมก็ละไว้ทิ้งสเปซไว้แค่เพื่อนร่วมงาน มีไม่กี่คนที่ชวนไปดื่มด้วยได้ แล้วแต่องค์กรด้วยแหละ เคยมีเพื่อนฝรั่งเยอะมากจากอีกที่นึง ถือว่าสนิทกว่าเพื่อนร่วมงานคนไทยเลยแหละ ตอนนี้ก็คุยกันนานที ย้ายบริษัทก็เจออีกวัฒนธรรม ทำงานกลับบ้านไม่ค่อยสุงสิงกะใครสบายใจดี

เพื่อนสนิทที่แท้จิงที่สุดในวัยนี้ก็คือเมียนี่แหละ คุยได้ทุกเรื่อง

อ้อ เพื่อนในบอร์ด เพื่อนในคลับ เพื่อนออนไลน์ ก็นับเปนเพื่อนนะ คุยมากกว่าเพื่อนที่เป็นคนจิงๆ อีก 555+

ผมก็แทบไม่มีเพื่อนนะ เพื่อนสนิทสมัยมัธยมเจอกันปีละครั้งเอง

พอเจอกันเสร็จก็ไม่แชทคุยกันนเลย ยกเว้นใครมีอีเวนท์

นอกนั้นก็ทำงานยังคุยหยอกล้อกับเพื่อนร่วมงานได้ปกติ แต่ไม่รู้เขานับผมเป็นเพื่อนป่าวนะ5555

เพราะแทบไม่ไปไหนกับใครเลย หลังเวลางาน (เคยไปแล้วรู้สึกไม่คุ้มเวลา)

อยากจะกลับห้องมาพัฒนาตัวเองด้วยแหละ สมัยเด็กๆเล่นเยอะไปหน่อย


เหงามั้ย ก็เหงานะ
แต่มันแค่แปปๆเดียวเองอะ วันเดียวก็หายละ

ถ้ามีสิ่งอื่นทดแทนก็พอได้ครับ แฟน + ครอบครัว

แต่ถ้าไม่มีเลย ผมว่าหดหู่มากนะ จะระบาย จะเที่ยว จะปรึกษาใคร ก็ไม่มีคนที่ไว้ใจได้เลย

ปัจจุบันผมมีเเมวเป็นเพื่อนสนิทครับ

ได้ครับ ส่วนตัวสำหรับผมเหลือเพื่อนคนเดียว(ที่เป็นต่างชาติ) นอกนั้นนานๆทีคุย นัดเจอบ้าง แต่ก็ค่อนข้างน้อยสุดๆ เพื่อนมหาลัย มปลาย คอยชวนผมไปกินข้าว ไปนู่นไปนี่ แต่ผมปฏิเสธหมดจนไม่น่าเป็นเพื่อนกันละมั้ง5555 คือต้องบอกว่ามันขึ้นกับความสุขของคนๆนึงครับ ว่าขึ้นกับอะไร สำหรับผม ขอแค่ชีวิตที่เรียบง่าย อยู่กับแฟน กับหมา คือพอ ออกไปไหนมาไหน ก็ขอออกคนเดียวไม่ก็ออกกับแฟน ไม่ขอแชร์เรื่องราวในชีวิตให้ใครฟัง เพราะสำหรับผมมันคือเรื่องโคตรส่วนตัว ผมเลยมีความสุขมากๆกับชีวิตแบบนี้