ผมอายุ 29 ไม่เคยมีแฟน มีแต่เกือบ พอถึงจุดที่รู้สึกว่าจีบไงก็ติด เป็นแฟนกันได้แน่ๆ ผมมักจะหาช่องหนีเขาตลอดเลย เหมือนเป็นพวกกลัวการมีความรัก ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่เคยอกหัก ไม่เคยลองมีแฟนแบบชาวบ้านซักที แต่บางทีก็เหงาอยากแชร์อะไรบางอย่างให้ใครซักคน แต่ก็นั่นแหละรู้สึกตัวเองเหมาะกับเป็นโสดไงไม่รู้ fade ออกมาเฉย

จนลองถามตัวเองดูเหมือนผมจะรู้สึกกลัวเขาเสียเวลาคบกับผม เพราะผมดูแลเขาไม่ได้ ยังมีหนี้อยู่ คอนโดยังต้องผ่อนแถมห้องเล็กๆเก่าๆมีแม่อยู่อีก และรายได้ผมก็น้อยแค่ 40Kเกินไปนิดๆ ต้องดูแลแม่ด้วย มองไม่เห็นทางที่เลี้ยงแฟน เก็บเงินขอแต่งงานได้เลย ประกอบกับตัวผมเองโลกส่วนตัวสูงด้วย เตี้ยอีก (สูงพอๆกับผู้หญิง 166 )

แต่พอเห็นเพื่อนทยอยมีแฟน แต่งงานไปทีละคู่สองคู่ บางคนมีลูก ในขณะที่ผมป่านนี้แล้วยังไม่มีแฟนเลย แอบรู้สึกแปลกๆไงไม่รู้ ผมควรยังไงดีครับปล่อยวาง หรือ ลองมีดี

ตอนนี้เหมือนหัวผมมันตีกันมากเลย ใจหนึ่งคือไม่อยากมีเพราะคิดว่ายังไม่พร้อม แต่อีกใจก็คิดว่าทำไมที รปภ หรือ แรงงานทั่วไปยังมีแฟน มีลูกเมียได้เลย (แอบสงสัยเหมือนกันว่าทำไมเขาอยู่ได้) และคนที่สูงพอๆกับผมก็มีได้ ผมก็ควรมีได้สิ แต่พอไปส่อง Tinder , CMB ตูจะเลี้ยงเขาไงฟะ

คนที่เคยมีความรู้สึกแบบนี้แก้กันยังไงรึครับ ขอบคุณครับ

เลิกmindsetเรื่องจะต้องเลี้ยงผู้หญิงก่อนเลยครับ
ให้ตั้งเป้าไปที่การอยู่ร่วมกัน

เลิกmindsetเรื่องจะต้องเลี้ยงผู้หญิงก่อนเลยครับ
ให้ตั้งเป้าไปที่การอยู่ร่วมกัน

ผมคนละขั้วเลย กลัวการที่จะต้องมีใครสักคนเข้ามาในชีวิตที่เราขีดเอาไว้ แค่คิดว่า ต้องใช้ชีวิตกับใครสักคนนึงก็แบบอึดอัดแล้วเคยลอง แล้วก็อึดอัดมาก แบบนับเวลา ที่จะได้อยู่คนเดียวเลย ก็คิดว่าจะมีใครสักคนได้ไง

ผมก็เป็นครับ แบบท่านแต่เหตุผลของผมคือผมผ่านเรื่องโหดร้ายกับครอบครัวมาทุกรูปแบบจนกลัวการมีคู่ชีวิตไปเลยครับ เรื่องที่โดนมาก็ น้าตาย(รักน้าคนนี้มาก) เมียน้าไปแต่งงานใหม่กับเพื่อนสนิทน้าที่เสียชีวิต น้าอีกคนเสียชีวิตแต่ดันไข่ทิ้งไว้ ไม่มีใครรับผิดชอบเด็กโตมากับการอยู่วงไพ่ วงยาเสพติด วงกัญชา จนกลายเป็นเด็กมีปัญหาเป็นประชาชนแย่ๆ ผมต้องคอยไปประกัน มีเพื่อนสนิทก็ดันซวยอีก NTR กันจนมองหน้ากันไม่ติดเราเป็นคนกลาง โดนบังคับให้เลือกข้าง พอเราเฉยกลายเป็นห่างทั้งคู่เพราะ ผญ.มาจากทางผม


ส่วนตัวตอนนี้ถ้าเหงาก็ซื้อกิน ส่วนเรื่องคู่ครองนี้อยากมีอยากสุดๆแต่ตัวเราก็สับสนสุดๆเพราะกลัว หวาดระแวง กลัวเขาไม่มีความสุข กลัวการเลิกกัน แต่ตอนนี้ยอมรับนะไปไหนมาไหนคนเดียว สนุกโครต

เป็น งานสัญญาปีต่อปี เลยต้องคบแฟนแบบสัญญาปีต่อปีตามงาน

และไม่คิดแต่งงาน ผมคิดด้วยว่าควรจะเงินเดือนสักแสนห้าสองแสน

ถึงควรจะแต่งงานมีลูกสร้างครอบครัว วางแผนให้ลูกได้ไปอยู่ไปทำงาน

ตปทต่อไป แต่พอรายได้น้อยก็เลือกที่จะใช้ชีวิตโสดๆไป ไม่เครียด

มีน้อยใช้น้อยตัวคนเดียวชิวๆไม่มีใครมาลำบากด้วย

อยากมีแฟน มีคู่ชีวิต แต่ไม่อยากมีลูกครับ

ปล.ปัจจุบันคู่หนุ่มสาว แต่งงานกันแต่ไม่มีลูกเยอะแยะครับ

เอาแค่ญาติรุ่นๆเดียวกับผม แต่งไป 4 คู่ ไม่มีลูกแน่ๆละ 3 คู่ครับ

วุฒิภาวะดี เงินมี เลี้ยงได้สบายๆ แต่บอกตรงกันครับว่าสภาพสังคมห่วยแตก

อย่าให้เด็กเกิดมาเพื่อรับความเสี่ยง เพียงเพราะความต้องการของเราดีกว่า

ถ้าใจยังกล้ากลัวๆก็ไม่ต้องมีครับ ไม่ผิดปกติแต่อย่างใด ดีกว่ามีแล้วทิ้งขว้าง

ไว้อยากมีค่อยมีครับ

สมัยผมเรียนมหาวิทยาลัยก็ไม่อยากมี อยากอิสระทำอะไรก็ได้

ตอนนี้มี แต่อยากอิสระ

ผมเป็นเหมือนท่านเลยนะจขท แบบว่ากลัวว่าเขาจะรับเราได้ป่าววะแบบโคตรด้อยค่าตัวเองไงไม่รู้เลยทำให้ไม่เคยมีแฟนเหมือนกันครับ อยากเอาความคิดนี้ออกจากหัวชิบหายกำลังพยายามอยู่ครับ

คล้ายผมเลย 30 ไม่มีแฟน 6-7 ปีละ มีแต่นัดเด้ย กับซื้อกินเรื่อยๆ มีคุยเรื่อยๆ แต่พอสเตปจะจิงจังผมจะเฟด

เพราะกลัว ทัศนคติคล้ายกันเลย แต่เลวกว่า จขม เยอะ นายมีคอนโดแล้วแม้จะผ่อนแต่ก็ผ่อนเป็นของเอง เลี้ยงดูแม่อีก ดีๆทั้งนั้น

ผมหนี้การพนันพัวพันมาหลายปีอ่ะ เกิดจากเลิกกับแฟนคนนั้น 6-7 ปีก่อน เลยปล่อยไม่สนไร เล่นเอามันจนติดหนี้เละเทะไปหมด ตอนนี้เบ็ดเสร็จรวมทุกช่องทางน่าจะ +- 500k รวม กยศ

รายได้ผมก็ 40k+- เหมือนกัน ถึงเห็นหนี้เยอะ แต่จริงๆถ้าหักหนี้กับเงินเดือนแล้ว ยังพอมีกินมีไปไหนได้บ้างแบบประหยัดถ้าจะมีแฟนอ่ะ

แต่ผมเหมือนเสพสื่อเยอะ คิดแต่ภาพว่าถ้าผมจะมีแฟน ต้องมีรถไปรับส่ง ต้องมีเปได้บ้างตามโอกาส ต้องทำให้แฟนภูมิใจไรงี้ ก็เลยกลัวไปเรื่อยว่าเราไม่มี ถ้าต้องไปไหนมาเหนียมๆ จะชวนไปไหนก็ต้องคิด ไม่มีรถ และไม่คิดซื้อแน่นอนขับมอไซสะดวกประหยัดกว่าเยอะ กทม ไปๆมาๆแบบนี้ จน30เฉยแบบเวลาผ่านไปไว

แต่อีกใจก็อยากมีอ่ะ หาคุยเรื่อย แต่พอจะจิงจังก็จบ พอมานั่งคิดนอนคิด ก็หลายคู่นี่หว่าที่คบกันแบบมีหนี้สิน มีแค่พอกิน ก็คบ สู้ไปด้วยกันจนสำเร็จ แต่งงาน ไมเรากลัว ไม่ลองๆลุยไปอาจเจอคนแบบนี้ แต่อีกใจก็คิด ทนๆไปก่อนให้หมดหนี้หมดไร จะมีแฟนทั้งทีขอมีดีๆ แล้วเราก็ดีๆกับเขาเต็มที่ได้ดีกว่า

ปล สรุป ตีกรี่ต่อไป

ไม่เลยครับ ผมถือคติดอย่าเอาตัวมาผูกกัน ต้องอยู่ได้ด้วยตัวเองทั้งคู่ครับ

ผมอยากมีแฟน แต่แฟนเก่าไม่ยอมคืนดี คนที่คบอยู่ ก็ฝ่ายหญิงมาชอบเราก่อน ก็คบไป พอจะเลิก ก็ไม่กล้าเลิก เหมือนขาดไม่ได้ (ไม่ดีเลยนะครับ รู้ตัวว่าแย่)

ผมเป็นตอนช่วงเพิ่งทำงานใหม่ๆ เห็นสาวที่ตรงสเปคก็แบบอยากเข้าไปคุยไปจีบ พอจีบติดได้เป็นแฟนกันเท่านั้นแหละ เริ่มคิดละว่าอนาคตจะเป็นยังไง จะอยู่เคียงข้างเขาได้ไหม(คือผมจน ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ มีภาระ เช่น หนี้ กยศ.) พอคิดได้เท่านั้นแหละ ผมก็เลยเลือกเดินออกห่างเลย ทำเป็นไม่ค่อยสนใจ คุยน้อยลง สุดท้ายเขาบอกว่าผมไม่เหมือนเดิม ก็เลยเลิกกันไป ทุกวันนี้ก็เลยไม่คิดจะจีบใครเลยครับ ผมรู้สึกว่าตัวเรามันดีไม่พอ ไม่คู่ควรกับเรื่องพวกนี้ เพราะทุกวันนี้ทำงานยังไม่เหลือเก็บเลยครับ ถ้าพยายามแล้วชีวิตดีขึ้นกว่านี้ไม่ได้ก็คงไม่กล้าคิดเรื่องพวกนี้จริงๆครับ

เคยเกือบจะตั้งกระทู้เมื่อนานมาละครับ ผมมีแฟน เค้ากำลังมีชีวิตที่ดีขาขึ้น เคยอยากเลิกเพราะอยากให้เค้ามีชีวิตที่ดี ตอนนั้นชีวิตมีปัญหาพอสมควร กลัวเค้าจะมาช่วยผมแล้วเค้าจะเเย่กว่าเดิม อายุก็ไม่ได้มาก เค้ามีทางเลือกอีกเยอะ พ่อเพิ่งตายไป ผมก็คิดว่าตอนนี้ดูแลแม่ก่อนให้ดี ที่เหลืออนาคตจะเป็นไงค่อยว่ากัน ลามไปเป็นแพนิคกำเริบ + อาการโรคเครียด ต้องไปหาจิตแพทย์ ลามไปเรื่องจิตเวทอีก ตอนนั้นหนักครับ สุดท้ายก้หายแล้วก็ประคับประคองกับมารอดทุกอย่าง