เคยพูดไปแล้วว่า ทำให้ดูสิว่าดีกว่าจริงๆ แล้วค่อยมาคุยกัน

ผมว่าของแบบนี้เหตุผลคงไม่พอ ต้องเอาผลมาเทียบ

เรื่องสต๊อค ถ้าไม่นับทุกวันคงมีปัญหา

เรื่องจองเรื่อง ยอดขายต้องจดทุกยอด รายจ่ายก็ด้วย ค่าขนส่งเอยไรเอย

ถ้าพ่อไม่ทำ คุณก็ต้องทำเองครับ

ผมอยู่ในสถานการณ์คล้ายท่านเลย แต่เป็นป้าผม 2 คนที่ขายของหน้าร้านมาตลอดหลาย10ปีแล้วไม่ยอมวางมือ สไตล์แบบเอาตอนนี้ราคานี้ เดินออกไปกลับมาไม่ได้ราคานี้แล้วนะ เฮอะๆๆ และอีกมากมาย ไม่ก็ด่าตามหลังลูกค้าเลย เมื่อก่อนผมนี่ไม่กล้าเสิชชื่อร้านในกลูเกิลให้พ่อดูเลยมีแต่คนตั้งกระทู้ด่า

โชคดีที่พ่อผมยอมที่จะเปลี่ยนแปลง รับฟังผมเสมอ แต่แกก็หนักใจกับพี่สาวที่ยังยึดติด และผมก็ยังเหมือนลูกจ้างในร้าน ไม่มีปากมีเสียงมากนัก ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป…

คนแก่ก็แบบนี้แหล่ะครับ แกน่าจะหวงกิจการของตัวเอง กลัวท่านทำพัง แสดงว่าเค้าไม่ได้ไว้ใจท่านเลยนี่หว่า

จ้างเลขาให้พ่อเลย จดบันทึกที่แกทำเข้าระบบ

อาจจะต้องหัก แต่ถ้าให้แนะนำ ตราบใดที่พ่อคุณไม่ยอมวางเต็มมือจริงๆ ผมว่า การไปทำอะไรเป็นของตัวเอง สบายใจ รักษาน้ำใจที่สุด การลงทุนใหม่เอง ไม่ได้จำเป็นว่าต้องมีเงิน อย่างเดียวที่เป็นต้นทุน แต่หากจะยื้อกิจการนี้ไว้ และพ่อคุณยังเป็นแบบนี้ มันก็ต้องหัก กิจการอาจจะไปรอด แต่ความเป็นครอบครัว อาจจะพังไปเลย ส่วนใหญ่ผมแนะนำคนที่สืบต่อถ้ามีปัญหาเยอะกับพ่อแม่ ตราบใดที่เขาไม่วางจริงๆแบบเคสนี้ ให้อย่าพึ่งไปรับ ไปทำของตัวเองเอา ปวดหัวน้อยกว่า ถ้าสำเร็จก็เป็น เครดิตให้ตัวเอง แต่ถ้าพ่อแม่อัตตาเยอะเขาก็ไม่มองว่าเก่งอยู่ดี ถึงเวลาที่เขาจะตายจริงๆ ก็ต้องปล่อย อันนั้นก็เป็นทุกข์ไปเอง เพราะเขาเลือกที่จะไม่ปล่อยตอนที่ยังไหว

ปล ผมก็ไม่ยุ่งกับของที่บ้านเลยนะ ถือว่ากิจการเขา จะพังมันก็เรื่องของเขา เขาสร้างมา เขาก็มีสิทธืจะพังมันด้วยมือตัวเองได้ เสียดายมันก็คงเสียดาย แต่โลกมันก็แบบนี้ละ พวกเพื่อนๆที่พ่อแม่ส่งให้แบบไร้รอยต่อนี้สิไม่แปลกใจทำไมรวยขึ้นเรื่อยๆ

ตายๆ แบบนี้ยาก แกอีโก้ จากพฤติกรรมด้วย ทำมานานไม่ชอบอะไรเปลี่ยนแปลง เจ้าของกิจการด้วย ปรับยากmind setเค้าเป็นแบบนี้

ผมก็อ่านมาแทบทุกกระทู้พ่อเหมือนกัน ผมรู้สึกว่าบางทีก็แค่โชคดี+ขยันอ่ะ เช่นอยู่ในจังหวัดที่คู่แข่งไม่เยอะเมื่อตอนเริ่มกิจการหลายสิบปีก่อน สินค้าไม่ใช่ใครก็ขายได้(อันนี้คือขายยามันไม่ได้เริ่มง่ายเหมือนขายของเล่นของกินของใช้ทั่วไป) และตามตจว.ถ้ามีร้านขายถูกๆเหมือนขายส่งไม่ว่าสินค้าอะไรก็ตามผมบอกเลยว่าเจ๊งยาก แม้จะมาเพิ่งเริ่มทำในตอนนี้ก็เถอะแต่อาจจะรวยช้าและสู้เจ้าที่อยู่มานานกว่าไม่ได้

จากประสบการณ์
ต้องให้คนเก่าไม่มีส่วนร่วมครับ แล้วท่านก็รายงานเรื่องเงินอย่างเดียวครับ

คนสองคนความคิดต่างกันทำงานร่วมกันยากครับ ท่านต้องหาวิธีให้พ่อท่านไปดูเรื่องอื่น แล้วท่านมาจับงานโอเปอเรชั่นตัวนี้อย่างเดียว บอกพ่อว่า พ่อคอยดูเรื่องงบ รายละเอียดผมจัดการเอง

อยู่ที่วิธีการคุยหรือพูดกับพ่อท่านอะ ว่าเป็นยังไง

หักดิบครับ เอาไปไว้ไกล ๆ

คุณพ่อชื่อเทพโพธิ์งามรึเปล่าครับ

55555ผมลั่นเลย

ผมคิดว่าพ่อเป็นแบบนี้มานานจนถึงอายุเท่านี้คงไปปรับอะไรไม่ได้แล้ว วิธีที่ดีที่สุดคือค่อยๆปรับทีละอย่างทีละส่วนอย่าเพิ่งไปปรับตูมเดียวแบบที่พ่อไม่ทันตั้งตัวจนปรับตัวไม่ได้ ผมเข้าใจว่าคุณอยากให้เป็นระบบซึ่งผมก็เห็นด้วยกับคุณว่าการจัดการหลังบ้านดีจะทำให้งานดีขึ้นตามไปด้วย แต่นั่นแหละครับในเมื่อมันเกิดปัญหาแบบนี้ก็ค่อยๆปรับเอา ส่วนแรกจบได้ด้วยดี ทางพ่อคุณก็คงไว้ใจมากขึ้นและคงเริ่มที่จะเห็นด้วยกับคุณ จากนั้นค่อยไปทำส่วนที่สอง สาม สี่จนครบ

มันอาจจะชักช้าเสียเวลาหรืออึดอัดที่เห็นปัญหาที่อยากแก้อยู่ตรงหน้าก็อดทนเอาครับ เวลาของคุณในการสานต่อกิจการมันยังอีกยาว ใจเย็นๆไม่ต้องรีบ ให้เวลาพ่อปรับตัวหน่อยครับ

เอาจริงๆผมเคยเห็นคนแก่ 50+ ที่เขาทำมาหากินสำเร็จประมาณนึงในยุคเค้านะ(ธุรกิจส่วนตัว) แต่การที่เค้าเป็นคนค่อนข้างหัวโบราณและไม่ปรับเปลี่ยนการทำกินไปตามยุคสมัย ผมว่าเค้าดรอปลงไปพอสมควรยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งชัด ที่อ่านผ่านมาคือพ่อเจ้าของมู้เค้าทำค้าขาย(สรุปเค้าเป็นร้านขายยาเหรอ) ไม่แน่ใจเค้าอยู่ต่างจังหวัดรึเปล่า ส่วนตัวผมมองว่าร้านค้าใหญ่ๆตามต่างจังหวัดที่อยู่มานานเค้ามีภาษี มีบุญเก่าที่ดี ได้เปรียบกว่าร้านใหม่ๆมาก ไม่ว่าจะเป็นทำเล ทุน ฐานลูกค้า คอนเนคชั่นกับยี่ปั้วต่างๆ และอื่นๆ ผมว่าอาจเป็นปัจจัยเหล่านี้ก็ได้ คือผมก็สังเกตจากคนนอก ไม่ได้ใกล้ชิดขนาดรู้ตื้นลึก หนาบางอะไรกับร้านพวกนี้ อย่างเวลาเศรษฐกิจไม่ดี หรือมีปัจจัยบางอย่างเปลี่ยนแปลงหนักๆ ผมก็ไม่ค่อยเห็นร้านพวกนี้จะเจ๊งงง่ายๆ แต่ก็อาจจะต้องให้เครดิตว่าเค้าออาจจะบริหารเก่งด้วย