ขอยกมา 1 เหตุการณ์
ตอนนั้น ม.ปลาย ซึ่งเราเป็นสภานักเรียน(คณะกรรมการนักเรียน บลาๆ แล้วแต่จะเรียก) ถูกเรียกให้ไปช่วยงาน
ซึ่งอิเพื่อนที่ไม่เป็นตำแหน่งนี้ ไม่ถูกเรียกตัว นอนตีพุงสบายใจไป อยากไปไหนก็ไปได้ อิสระ
ในใจก็รู้ทั้งรู้ว่าวันหยุด แต่(ทำไม)ต้องไปงานวัน... เป็นงานระดับจังหวัด ทุกจังหวัดก็น่าจะทำแบบนี้มั้ง
Spoil
ถ้าจำไม่ผิด พวกนักเรียนที่มาในงานก็ไม่ใช่ volunteer อะไรหรอก ต้องเช็คชื่อ
ส่วนระดับชุดที่มียศบลาๆ อันนั้นไม่รู้ว่า หน้าที่ หรือจำใจมา
ถึงเวลาใส่ชุดนร ไปถึงงาน 5เย็น ในใจนี่แบบมะไรจะเลิกงานวะ อยากอยู่บ้านเล่นเกมมากกว่า
พ้อยคือ ฝนตก!!! กลับไม่ได้ ต้องรองานเสร็จก่อน สภาพในงานคือเละ เพราะมันคือสนามหญ้ากว้างๆ
พิธีก็รันไปท่ามกลางสายฝน ไม่มีอะไรสนุกเลย แถมเหนื่อยฟรี
ในใจคือกุอยู่ทำอะไรตรงนี้วะ ไม่ได้อะไรเลย จำไม่ได้ว่ากลับบ้านกี่โมง 2-3 ทุ่มมั้ง ยังดีที่กลับมาแล้วปกติไม่มีไข้
แต่มันเป็นอะไรที่บั่นทอนความรู้สึกเอามากๆ แล้วมันก็มีคำถามถัดๆๆมาอีกเรื่อยๆๆๆๆๆ
สรุปเริ่มตั้งคำถามช่วงม.ปลาย มีคำถามหลายๆอย่างที่สงสัย ถามไปแล้วได้คำตอบกลับมาแบบอิหยังวะ แต่ละคำตอบที่ได้มามันรู้สึกไม่ make sense มาตกผลึกช่วงเรียนมหาลัย
ตอนนั้นมันแสดงออกแบบชัดเจนไม่ได้อะ ไม่เหมือนตอนนี้ (แต่รู้สึกก็ยังจำกัดเฉพาะกลุ่มอยู่ดี)