ก่อนหน้านี้สมัยม.ต้นผมอยู่โรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่งในภาคเหนือ ผมมีเพื่อนสนิทคนนึงสนิทมากๆ เค้าเป็นเพื่อนที่ดี มีน้ำใจ เป็นคนที่ใครๆก็รักและเกรงใจ อารมณ์เหมือนเป็นพี่ใหญ่ประจำห้อง แต่ผมก็ไม่รู้ทำไมถึงมาสนิทกับผมได้ ทั้งๆที่ผมนิสัยเด็กมากครับตอนนั้น วุฒิภาวะต่ำ นิสัยเหมือนเด็ก

ต่อมาช่วงใกล้ๆจบม.ต้น ปรากฎผมก็มีปัญหากับเพื่อนคนนี้บ่อยครับ จนสุดท้ายผมก็เหมือนโดนเลิกคบ ในเรื่องนี้ผมว่าผมผิดประมาณ 90% เลย ส่วนอีก 10% ผมก็อยากจะตำหนิเพื่อนนิดนึงว่าไม่พอใจอะไรไม่เคยพูด แต่อยู่ดีๆมาเลิกคบกัน ตอนนั้นชีวิตผมเฟลๆ เป๋ๆไปเลย เป็นความรู้สึกเศร้า รังเกียจตัวเอง ผสมกับความโกรธที่เพื่อนทำแบบนี้ ตอนนั้นก็คิดว่าเป็นเพื่อนกันน่าจะเตือนๆกันหน่อย ทำให้ช่วงใกล้ๆจะจบม.ต้นผมไม่คุยกับเพื่อนคนนี้เลย รวมถึงกลุ่มเพื่อนคนอื่นๆด้วย ผมเคว้งๆตัวคนเดียวเลย ตอนนั้นมรสุมชีวิตจริงๆ

จนม.ปลายผมก็ย้ายมากทม.มาเข้าเตรียมอุดม เริ่มต้นชีวิตใหม่ มีเพื่อนใหม่ๆ ได้กลับไปบ้านที่ต่างจังหวัดเรื่อยๆตามแต่สะดวก พอม.ปลายเหมือนทุกคนก็โตขึ้น เพื่อนคนนี้ก็กลับมาคุยกับผม แต่ไม่ได้สนิทเหมือนเมื่อก่อน เวลากลับไปต่างจังหวัดก็นัดเจอบ้างประปราย

จนเข้ามหาลัย ผมเข้าเรียนที่จุฬาเพื่อนผมคนนี้ก็เข้ามาเรียนที่จุฬาเหมือนกัน เค้าเรียนวิทยา ผมเรียนรัฐศาสตร์ คณะใกล้ๆกัน ทำให้ได้เจอกันเรื่อยๆตามโรงอาหาร หลังจากนั้นก็มีการนัดกินข้าวกับเพื่อนคนอื่นที่มาเรียนกทม.กันบ้าง มีชวนกันไปเที่ยวตจว.บ้าง

พูดง่ายๆคือเค้าก็ดูไม่ได้อะไรกับเรื่องในอดีตและก็มีท่าที่อยากกลับมาเป็นเพื่อนกัน คอยชวนไปนู่นไปนี่ แต่คนที่คาใจคือผมครับ จากเหตุการณ์ที่โดนเลิกคบ มันเหมือนเป็นแผลในใจ ผมไม่ค่อยกล้าสนิทกับเพื่อนคนไหน คุยเล่นเฮฮาได้ตามปกติ แต่จะมีปัญหาเรื่องความเชื่อใจคนอยู่ประมาณนึงเลยครับ ประกอบกับพอเรียนหนัก เลยยิ่งกลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ผมเลยเป็นคนเก็บตัวนิดนึง

จนก็ผ่านมาช่วงหลังผมเพิ่งแต่งงานครับ ผมก็จะชวนเพื่อนตอนม.ปลายมาเยอะหน่อย แต่เพื่อนม.ต้นผมไม่ค่อยชวนเลย โดยเฉพาะเพื่อนคนนี้ ผมสารภาพเลยว่าส่วนนึงคือยังมีเรื่องที่คาใจอยู่ ยังรู้สึกไม่ลืมที่ตัวเองเคยโดนเลิกคบประกอบกับความรู้สึกว่าคนมันห่างเหินกันไปแล้วด้วย แต่เวลาผมลงรูปอะไรพวกนี้ เค้าก็มาแสดงความยินดีตลอด มีชวนให้ไปกินข้าวฉลองด้วย แต่ผมงานยุ่งๆ + เพิ่งแต่งงานเลยไม่ว่างไปเจอเลย

ต่อมาเมื่อประมาณ 2 สัปดาห์ที่แล้ว ผมเห็นเพื่อนม.ต้นผมโพสภาพว่าเค้าเสียชีวิตแล้วจากอุบัติเหตุรถยนต์ ตอนผมรู้ข่าวนี่ผมนั่งช็อคไปเป็นชั่วโมงเลยครับ มันรู้สึกจุก รู้สึกค้างคา แล้วก็เสียใจอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะเสียใจขนาดนี้ ผมคิดว่าส่วนนึงเพราะเป็นอยากขอโทษเรื่องในอดีตด้วยและอยากจะบอกเค้าว่าเค้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนนึงในชีวิตผมเลย แต่ทั้งสองเรื่องผมกลับเก็บเอาไว้ไม่พูด เพราะใจมัวแต่ยึดติดกับเรื่องในอดีต

หลังจากรู้ข่าวผมซึมไปเป็นอาทิตย์เลยครับ แล้วงานที่กทม.ก็ยุ่งจนไม่มีเวลาแม้กระทั่งไปงานศพเพื่อนที่ลำปางด้วยซ้ำ

บทเรียนที่ผมได้จากเรื่องนี้ก็คือ อะไรที่ปล่อยวางได้ ก็ปล่อยวาง อย่าเอาเรื่องราวในอดีตมาทำให้เราต้องเสียดายสิ่งต่างๆที่เราไม่ได้ทำ ตอนนี้ผมมีแต่ความเสียดายครับ เสียดายที่ไม่ได้ชวนเพื่อนไปงานแต่ง เสียดายที่ไม่ได้ไปกินข้าวกับมัน ไม่ไปกินเหล้ากับมัน และเสียดายที่ไม่เคยมีโอกาสเปิดใจคุยกันเกี่ยวกับเรื่องบาดหมางในอดีต ตอนนี้เลยต้องเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเองตลอดไป ตอนนี้ก็ยังเศร้ามากๆและรู้สึกเฟลกับชีวิตครับ ได้แต่หวังว่าอะไรๆมันจะดีขึ้นในเร็ววัน

ขอบคุณทุกท่านทีอ่านจนจบครับ

ผูกใจเจ็บ มีแต่ทุกข์ตัวเอง

คนเราจะตายก่อนตายหลังไม่รุ้ ดีกับคนใกล้ชิดเข้าไว้ครับ

เข้าใจความรู้สึกท่านครับ ผมรู้สึกไม่ดีทุกทีเวลาอ่านเจอคนที่มีเพื่อนเสียชีวิต เพราะเคยมีเหมือนกัน

อะไรที่เราควบคุมไม่ได้ก็ปล่อยให้เวลามันเยียวยาไปครับ อดีตมันกลับไปแก้ไม่ได้แล้ว

เป็นกำลังใจให้ครับ

เล่าเผื่อคนอยากอ่าน

สู้ ๆ ครับท่าน คนเราไม่รู้อะไรล่วงหน้าหรอกครับ
ให้มันเป็นบทเรียนในชีวิตของเราไป
บางคนบทเรียนราคาไม่แพง
แต่ท่านบทเรียนแพงครับ สู้ ๆ นะท่าน

ความเสียดายมันหนักหนากว่าความเสียใจเยอะ

ผมก็เคยประสบแบบท่านตอนมัธยมเหมือนกัน จนตอนนี้ไม่เคยคบใครแบบสนิทใจจริงๆเลย ช่วงเรียนมหาลัยก็มักจะอยู่คนเดียวตลอด แต่พอเรียนจบทำงานก็พบว่า อยู่คนเดียวมันก็สบายใจดีนะครับ ไม่ต้องไปเที่ยวตามใจใคร กินตามคนนู้นนี่ที่ชวนไป อีกอย่าง คนที่สนิทกันมากสมัยเรียน สุดท้ายก็ทะเลาะกัน เรื่องเงินบ้าง งานบ้าง จนปัจจุบันไม่คุยกันเลยก็มีเยอะแยะ

ไม่มีใครรู้ว่าจะมีพรุ่งนี้สำหรับตัวเองหรือคนอื่นๆอีกกี่วันครับ

ดังนั้นคิดอะไร อยากทำอะไรก็ทำไปเลยครับ (แต่ไม่ไปเดือดร้อนคนอื่นะ) จะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง

มีคนเคยบอกว่า เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ เราอาจจะกำลังทำมันเป็นครั้งสุดท้ายหรือเปล่า

ดังนั้นความบาดหมาง หรือขุ่นเคือง ถ้าสามารถก้าวข้ามได้ถือเป็นเรื่องดี

ให้กำลังใจท่านด้วย ความทรงจำด้านดีของเพื่อนท่าน คงอยู่ในใจท่านตลอดไป

กับเพื่อนยังรู้สึกกันมากขนาดนี้ ลองคิดดูถ้าเปลี่ยนจากเพื่อนมาเป็นคนที่เรารัก หรือคนที่เคยเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่ยังเด็กจนโต มันจะยิ่งรู้สึกมากขึ้นไปอีกขนาดไหน

เป็นกำลังใจให้ และยินดีที่ท่านได้บทเรียนอันคุ้มค่าในชีวิตที่ได้มาจากเพื่อน ไม่ใช่ได้มาจากคนที่ท่านรัก