Possession หรือ Direct อยากเห็นทีมชาติไทยเล่นแบบไหน
ส่วนตัวผมชอบ Possession แบบสมัยพี่โก้ และผมคิดว่าหลายคนชอบเพราะบอลมันดูเนียนตาดี ก็เป็นข้อดี
แต่จุดอ่อนคือการส่งบอลเท้าสู่เท้ามันต้องอาศัยปัจจัยเยอะ เช่นการขึ้นเกมจากแนวหลังก็ต้องมีกองหลังหรือกลางรับที่ส่งบอลดี กองกลางก็ต้องรับและยืนตำแหน่งสามเหลี่ยมถ่ายบอลหาช่อง ดึงตัวประกบอย่างต่อเนื่อง กองหน้าต้องฉลาดและเอาชนะกองหลังในการวิ่งโดยไม่มีบอล
คือมันต้องเข้าขารู้ใจกัน มันไม่ใช่บอลแทงทะลุหรือยืนค้ำ พี่โก้แกเลยออกแนวเอาตัวเก่าลงเยอะไป แฟนบอลเห็นแล้วก็รู้สึกว่าตัวดีๆมีก็ไม่เรียก ใช้อยู่แค่ตัวที่เป็นสำรองกระทั่งสโมสร หรือเล่นไม่ได้เรื่องก็ยังเข็นลง
ส่วน Direct มันก็มีหลายความหมาย อย่างเหงียนตอนนี้ก็เล่น เอาง่ายๆก็ไม่ต้องมาถ่ายบอลกันเยอะ จะโยนจะแทงเน้นไปที่ว่าง ออกไปปีก แทงกลางก็ว่ากันไป กองหน้าหาพื้นที่เก่งๆวิ่งผ่านกองหลัง
ข้อดีคือ ถ้า Direct เจอ Direct ก็อาจจะต้องดวลกันด้วย Physical มากหน่อย ก็วัดกันไป เกมจะสนุก เรียกตัวเข้าง่ายเพราะวัดที่สมรรถภาพไปเลย ข้อเสียคือพอหมดยุคบอลดวลไปแล้ว เจอการยืนตำแหน่งการหลอกล่อการโถม บอลวิ่งควายแบบไดเรคแท้ๆเลยหมดบทบาทไป สไตล์ที่ยังอยู่ก็ต้องมีทักษะสูงถึงจะเอาตัวรอดได้
ซึ่งปัจจุบันก็ต้องบอกว่า ออกแนวผสมมากกว่า อย่างเวียดเล่น Direct เป็นพื้น แต่กองหลังก็ออกบอลไปปีกได้ดี กองกลางก็เล่นหลาย role คือนอกจากเกมรับแล้ว ก็ต้องทะลุทะลวงขึ้นไปทำเกมรุกได้ด้วย ถึงจะไม่ใช่พาบอลไปเองแบบสมัยก่อน แต่อย่างน้อยก็ต้องมีตัวที่วิ่งขึ้นลงระหว่างกรอบเขตโทษของตัวเองกับอีกฝั่ง ที่เรียกว่า Box2box
ส่วนทีมไทย มันผ่านหลายยุคจนผมนึกไม่ออกว่าเราเล่นสไตล์ไหนกันแน่
ยุคลุงโนะก็อีกแบบ ยุคนี้้อีกแบบ สงสัยจะเปลี่ยนไปเรื่อย