คำถามคือ 0 แค่ไหน

1.พ่อแม่ส่งเรียนโรงเรียนดีๆตั้งแต่เด็กจนจบปอตรี แต่หลังจากนั้นไม่เคยขอเงินที่บ้านอีกเลยนี่เรียก 0 ไหม

2.หรือต้องขนาดไม่มีเงินเรียน ไม่มีสิทธิ์กู้ ไม่มีสิทธิ์เข้าถึงการศึกษาใดๆ แถมยังต้องแบกหนี้ของที่บ้านอีก


ที่เห็นๆมาไอ้คนที่บอกประสบความสำเร็จด้วยตัวเองส่วนใหญ่ก็ข้อ.1ทั้งนั้น
ซึ่งก็ไม่ผิด แต่ปัญหาคือคนส่วนใหญ่ชอบเอาคนที่พร้อมแบบนั่นมาเป็นบรรทัดฐาน
พอคนที่ต้นทุนต่ำกว่าทำไม่สำเร็จแบบนั้นบ้างก็กลายเป็นไอ้กาก Loser จนเพราะMindset

ศูนย์ของแต่ละคน นิยามไม่เท่ากัน
คำว่าประสบความสำเร็จ ก็นิยามไม่เท่ากัน
และแต่ละคนอยากประสบความสำเร็จในแบบที่ไม่เหมือนกันอีกต่างหาก

บางคนบอกว่ายุคนนี้ยากกว่ายุคก่อน
ผมเห็นตรงข้ามเลย
ยุคนี้ง่ายกว่ายุคก่อนเยอะมาก
คนยุคก่อน หลักๆ มีแค่รับราชการ ค้าขาย เกษตรกรรม
คนยุคนนี้มีโอกาสให้อีกมากมายกว่าเยอะเลย
ไม่มีเงิน ก็มีความรู้ฟรีให้หา
ไม่มีทุน ก็มีงานประเภทที่ใช้ทุนน้อย เริ่มต้นน้อยๆ ได้อีกมากมาย
ปัญหาคือทัศนคติเริ่มต้น สำคัญที่สุด

ไม่มีครับ เพราะเริ่มตั้งแต่เราศึกษาหาความรู้ ก็ต้องอ่านหนังสือของคนอื่นเขียน พอไม่เข้าใจก็ถามอาจารย์ หรือคนที่เขารู้หลายๆคน แม้แต่บางคนหาเงินออนไลน์ ซื้อคอร์สมาเรียนด้วยตัวเองก็จริง แต่ก็มี mentor สอน สำหรับผมการประสบความสำเร็จด้วยตัวเอง 100% ไม่มีอยู่จริง หากมองไปรอบๆเราได้ความรู้จากคนอื่น ได้ประสบการณ์ของคนอื่นที่ลองผิดลองถูกมาก่อนเรา เรื่องพวกนี้เราเรียนรู้จากคนอื่นทั้งนั้น

เอาจริงๆ ผมมองค่อนข้างต่างนะ ประเทศไทยนี่โอกาสค่อนข้างเยอะเลยเพราะความจุกจิกน้อย
ลองนึกภาพจะเปิดร้านอาหารข้างทางที่ต่างประเทศสิ ใช้เงินเท่าไหร่ ต้องขออนุญาตอีก
แต่ไทยโต๊ะพับตัวเดียวกับเงินทุนไม่กี่พัน ก็ขายหมูปิ้งได้แล้ว แค่นี้ผมว่าพอจะมีทุนไปต่อยอดแล้ว
ที่นี้อยู่ที่ว่าคุณจะต่อยอดได้ขนาดไหน อย่างหมูปิ้งเฮียนพก็เริ่มจาก 0 ความรู้ก็ไม่มี
หรือคุณตันเองก็เรียกว่าเริ่มจาก 0 ได้เหมือนกัน ไอ้ความรู้เนี่ยเอาจริงๆนะเดี๋ยวนี้คุณมีโทรศัพท์เครื่องเดียว
สามารถหาความรู้เยอะเลยตั้งแต่สูตรอาหาร จนถึงแนวคิดในการทำธุรกิจ อยู่ที่จะขวนขวายแค่ไหน

ผมทำงานสายสินเชื่อเห็นเด็กๆอายุ 20 กว่าๆไม่รู้เรียกประสบความสำเร็จได้ไหม แต่ผมมองว่าได้ดูรู้เลยมาจาก 0 เด็กบ้านๆเลย

สมัยนี่ตัวช่วยช่องทางเยอะแยะ

แต่คนจะทำได้ต้องเก่งและมีความกล้าเริ่ม

มาจาก 0 แต่มันก็ต้องมีเครื่องมือติดตัวด้วย ถึงจะประสบความสำเร็จ

ถ้ามีสกิลการพูดดี คุณขายอะไรก็ได้ผมเชื่อแบบนั้น

แต่มันก็มีปัจจัยอื่นๆอีกเช่น คอนเน็คชั่น

ปัจจัยที่สำคัญคือ พยายาม และ อดทนนี่แหละ

ได้แต่อาจจะยากหน่อย
คนใกล้ตัว คือ แม่ผมนี้แหละ
เรียนจบแค่ ป.7 ต้องออกจากโรงเรียนมา
ช่วยพ่อทำงาน เพื่อส่งพี่ๆน้องอีก 5 คน
เรียนหนังสือ ทำงานหนักมาก เริ่มต้นตั้งแต่
เลี้ยงเป็ด ไก่ขาย แล้วไปขายข้าวแกง
ต่อด้วยไปขายอาหารอีสาน พอเริ่มมีเงิน
ไปลงทุนเป็นนายหน้าที่ดินกับบ้านจัดสรร
ได้เงินก็ไปลงเล่นหุ้น ปัจจุบันมีพอร์ตหุ้น
น่าจะประมาณ 20 ล้าน บ้านเช่า ห้องเช่า
อีกเป็น 10 passive income เดือนนึง
นาจะเป็นแสน

ได้สิครับ แต่ก็คงมีน้อยกว่าคนที่ล้มเหลว

ถ้าฉันทำได้ คุณก็ต้องทำได้ WTF

ได้สิครับ แต่ไม่ได้ทำได้ทุกคน

ป้าผมจบ ป4 ทำงานรับจ้างไปเรื่อย ตะเวนไปกับร้านขายไก่ตามงานวัดต่างๆ
จนมาขายของเล็กๆ ขยายไปมาจนเป็นตึกพานิช 6 คูหา มีรถ 5 คัน
ล่าสุดอาทิตที่แล้ว บวชหลาน หมดไป 3 ล้าน แกไม่สะทกสะท้านเลย

ผมว่านี่แหล่ะ เริ่มจาก 0 หรือใกล้ 0 มาก

ส่วนตัวผมมองว่า Self-Madeที่บ้านโคตรจน ได้แค่การศึกษาพื้นฐานเนี่ย คือคนที่ขยันและโคตรจะโชคดี หรือแค่โคตรจะโชคดี เพราะทุกอย่างในโลกนี้ มันล้วนเป็นการพนัน คุณจะทำธุรกิจ มันก็คือการพนันเนี่ยแหละ ว่าการลุงทุนนี้ ผลตอบแทนจะเป็นแบบนั้นแบบนี้ ถามว่าแล้วคุณรู้ได้ไง ว่าโอกาสที่การลงทุนที่ว่านี้จะสำเร็จ คุณไม่มีทางรู้หรอกว่ามันเท่าไหร่ หรือมันใกล้เคียงกับค่าเท่าไหร่ ต่อให้คุณมีข้อมูลของตลาดทั้งโลก ทั้งประเทศเลย ไอเรื่องพวกนี้ถ้าเอาจริงๆ การที่คนจะประสบความสำเร็จได้ตามแผนที่วางไว้เป๊ะๆ คือคนที่เข้าใจเรื่องของหลักการกระจายความเสี่ยง หลักทฤษฏีความน่าจะเป็น และหลักการทางธุรกิจ ซึ่งในความเป็นจริง แต่ละอย่างจะเรียนให้ถึงแก่นนี่ ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ด้วยการศึกษาพื้นฐานแน่ๆ ยังไงบ้านคุณก็ต้องมีต้นทุนระดับนึง อย่างน้อยก็เป็นต้นทุนทางการศึกษา ยกเว้นคุณเกิดมาด้วยมันสมองระดับหัวกะทิ หรือชอบไฝ่หาความรู้พวกนี้เพื่อทำความเข้าใจหลักการพวกนี้มากๆ คุณถึงจะขยับเข้าใกล้ความสำเร็จที่เกิดจากการวางแผนอย่างแยบยลได้จริงๆ แทนที่จะสำเร็จเพราะโชคดี

ตอนนี้ 1ใน1000