วันศุกร์ฝนตก

ขึ้น 503 สีขาว วิ่งทางด่วน

ปวดนิดๆแถวราชดำเนินนอก พอเลี้ยวเข้าทางด่วนปวดชัดเจนมาก

แอร์ก็ฉ่ำจนหนาวเพราะฝนตก แต่เสื้อผมเปียกเหงื่อซก คนข้างๆต้องถามว่าเป็นอะไรรึป่าวคะ

ผมกัดฟันตอบไป "ไม่เป็นไรครับ" พร้อมอั้นทุกอย่างไว้ กาลเวลาช่างเชื่องช้า

1 นาทีบนโลกความจริงราว 10 นาที ในแบบที่ Interstellar ยังต้องตกใจ

รถลงด่วนตรงจตุจักรพร้อมความหวังอันเบ่งบาน แต่ฝนอับปรีย์ ก็ทำให้รถติดบรรลัยเป็นอุปสรรค

กาลเวลาช่างเคลื่อนตัวเชื่องช้า รถหยุดหน้าป้าย TMB พร้อมหัวใจอันหวั่นไหวว่า หรือลุกไปขี้ที่แบงค์

แต่ฝนตกหนักมาก ผมเลยยอมทนอีกนิดนึง สุดท้ายหน้าป้ายเซ็นลาด ประตูสวรรค์อยู่ตรงหน้า

ผมวิ่งด่วนไม่รอช้าแล้วใส่กลอนถอดกางเกง แก้มตูดไม่ทันสัมผัสฝารองนั่งน้องก็พุ่งออกมา

นั่นคือวินาทีที่ผมสุขที่สุด ในปีนั้น ความสุขอันยิ่งใหญ่ยิ่งกว่าได้จัดตัวท็อปของ ออน

ถ้าเป็นเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ผมน่าจะเปิดไฟผ่าหมากปีนไปเบาะหลังแล้วเข้ใส่ถุง

เคยหนักจัดๆทางด่วนกาญจนาภิเษกมุ่งหน้าไปอยุธยา

จอดข้างทาง ปีนรั้ว พุ่งหาทุ่งหญ้าสูง เจอที่มั่น แต่อยู่ใกล้ๆกับกระต๊อบเก่าๆ คิดว่าคงไม่มีคน เลยนั่งลงปล่อยของ

ยังไม่ทันสุด เจอคนเปิดประตูออกมา แล้วต้องแบบนั่งยองขยับ เพื่อให้พ้นจากระยะสายตา สุดท้ายเสร็จ วิ่งกลับมาที่รถ ใจก็ขอโทษเจ้าของพื้นที่ไปในใจ