ถ้ามาทางสายราชการก็ใช่ครับ
เอกชนไป law firm

เทาๆ ก็ผู้มีอิทธิพลการเมือง
มีเพื่อนรอบตัวโดนชวนไปอยู่ ให้ถึงเดือนละล้าน มีค่าขวัญถุง หลักสิบ+

ใช่ครับ ถ้าเน้นเงินไปอัยการ ถ้าเน้นหน้าตาทางสังคมไป ผพษ

แหมก็เกินไปมั้งครับ ส่วนตัวแม่ของพี่ชายที่สนิท เค้าไม่มีวี่แววเลยครับออกจะบ่นรบ.นี้ด้วยซ้ำ เลือกตั้งผู้ว่าก็ ชช. ตอน อนค.โดนยุบก็ไม่เห็นด้วยเรื่องข้อกฎหมายที่ใช้ด้วย เพราะฉะนั้นอย่ายัดเยียดสลิ่มกันเลยครับ

สูงสุดสายราชการ คือ ผู้พิพากษา อัยการ
สูงสุดสายเอกชน คือ ลอเฟิมต่างชาติ

พวกนี้เป็นอาชีพยอดพีรามิดของสายนิติ มีแค่คนส่วนน้อยมากๆที่ขึ้นไปถึง

ขอนอกเรื่องหน่อยครับ
ถ้าผู้พิพากษา ไม่ทำตัวเป็นกลาง สามารถทำอะไรได้บ้างครับ

ใช่แน่นอนครับ

สมัยก่อนอะใช่ครับ ผมว่าสมัยนี้ต้อง mdไม่ก็ระดับผู้ถือหุ้นของlaw firm ค่าตัวชั่วโมงละแสนแบบนั้น มีพาร์ทเนอร์เป็นเฟิร์มต่างชาติ
ผมบูชาเงินครับ

ถ้าในคดีๆนึงรู้สึกว่าไม่เป็นกลาง ก็ให้ยื่นตั้งรังเกียจครับ ขอเปลี่ยนองค์คณะ อะไรทำนองนี้

ทนายความเนี่ยนะ จะมาเทียบชั้น อัยการ-ผู้พิพากษา
แค่เรื่องคอนเน็คชั่นนี่ก็สู้ไม่ได้แล้ว ทนายต้องวิ่งไปหา ส่วนอีกฝ่ายแทบจะอยู่นิ่งๆ
มีกี่คนกันที่มันยุ่ระดับสูงของทนาย

นึกถึงคดีที่ผู้พิพากษาท่านนึงยิงตัวตายแต่ไม่ตายอ่ะ จดหมายสั่งเสียก็บอกถึงระบบราชการดี

เอาแบบตามตำรา ปทท.แบ่งการปกครองออกเป็น3ฝ่าย ฝ่ายทหาร ฝ่ายตุลาการ ฝ่ายนิติบัญญัติ ผพษ.ก็แทบจะสุดของฝ่ายตุลาการแล้ว
ตามทฤษฎีคือ แต่ละฝ่ายจะคานอำนาจกัน ฝ่ายนึงสามารถตรวจสอบอีกฝ่ายได้ แต่ปัจจุบันอำนาจทั้งหมดรวมกันอยู่ในคนเดียว ปท.ถึงได้เป็นแบบนี้

มันไม่ใช่การหยัดเหยียดครับ มันคือหน้าที่ ที่ผู้พิพากษาและราชการใหญ่ๆทั้งหลายต้องเข้าอบรม มันอยู่ในหลักสูตร ผู้พิพากษาหลายๆท่านก็เกลียด รบ นี้อยู่แล้ว แต่ถามว่า พออำนาจตัดสินมาอยู่ตรงหน้าตัก สามารถตัดสินโดนไม่ bias ได้มั้ย จำคดีผู้พิพากษาที่ยิงตัวตายได้มั้ยครับ เพียงเพราะท่านตัดสินตามความถูกต้องสุดท้ายโดนกลั้นแกล้งทุกทางจนต้องจบชีวิต

ในสายราชการ ใช่ครับ

ทนาย lawfirm ต้องระดับท็อปๆ รายได้ถึงดีอ่ะ ถ้าทั่วๆไปก็คือพนักงานบริษัท เงินเดือนหลักหมื่น

ไปสายอื่นๆเผลอๆเงินดีกว่าไม่กดดันมาก

อัยการ ผู้พิพากษา เงินเดือนดีทำนานๆ หลักแสนก็การันตี มีค่าตำแหน่ง ค่าต่างๆ สวัสดิการดี พ่อแม่ ลูกเมีย มาครบ

ตกลงสลิ่มคืออะไรกันแน่ครับแค่อยู่ในหลักสูตรการอบรมการสอนที่บุคคลนั้นเคยผ่านมาก็ทำให้เค้ากลายเป็นสลิ่มได้หรอครับ
เคยได้ยินซิครับและที่ผมเคยได้ยินมาก็ต่างออกไปเช่นกันครับ ผมจำไม่ได้ละแต่เดี๋ยวจะมาเล่าให้ฟังว่าจากปากของผู้พิพากษาว่าสิ่งที่เค้ารับรู้และเผชิญมาเนี่ยเป็นยังไง ขอผมกลับไปถามก่อนครับ
และผู้พิพากษาคุมไม่สามารถที่จะมาชี้นิ้วสั่งอยากให้ตัดสินแบบนั้นแบบนี้ตามใจต้องการได้หรอก(ยกเว้นศรธณ)อันนละไว้ในฐานที่เข้าใจเพราะองค์กรที่ตั้งขึ้นเมื่อ40นี้เอง
ส่วนศาลอื่นนี่ยเค้าตัดสินตามตัวอักษรครับตามที่ อยก ตร เค้าส่งสำนวนมา
ถ้าไอbiasที่พี่ว่ามาเนี่ยหมายถึงแค่ ศรธณ โอเคตามนั้นเข้าใจได้ครับ

ขึ้นอยู่กับว่าต้องการอะไรในชีวิตอะครับ ถ้าคิดว่าชีวิตต้องการแค่นั่งบัลลังก์แล้วคนเรียกว่าท่าน แบบนั้นก็อาจจะเรียกว่าจุดสูงสุดก็ได้ เพราะในศาล ผู้พิพากษาก็มีอำนาจมากที่สุดครับ

ถ้าเทียบจริงๆแล้วผู้พิพากษาก็เหมือนกรรมการอะครับ นักเตะจะไปแตะต้องอะไรไม่ได้มากเท่าไหร่ บทลงโทษเวลาที่มีปัญหากับกรรมการก็จะหนักกว่าบทลงโทษเวลาที่มีปัญหากับฝ่ายตรงข้าม แต่ด้วยบริบทของศาลคือมีการพยายามทำให้ดูศักดิ์สิทธิ์ ดูยิ่งใหญ่ ภาพเลยออกมาเหมือนว่าจะสูงส่งกว่าคนอื่นครับ

ส่วนถ้าในแง่ของการพัฒนาตัวเอง ผมค่อนข้างกล้าพูดเลยว่าเป็นผู้พิพากษาก็คงไม่ได้พัฒนาตัวเองได้เท่ากับการทำ law firm แน่นอนครับ วงการผู้พิพากษาก็จะทำอะไรกันเป็นแบบแผน โอกาสในการทำอะไรนอกกรอบน้อย โอกาสในการเกิดแนวทางปฏิบัติหรือวิธีคิดใหม่ๆก็จะน้อยตามกันมาครับ

สุดท้ายในแง่ของรายได้ อันนี้สำหรับผมที่ให้ความสำคัญกับเงินมากที่สุดนะครับ ผมมองว่ารายได้ของผู้พิพากษาคือต่ำเลยครับ ผมยกตัวอย่างง่ายๆว่าทนายใน law firm รุ่นๆเดียวกับผมที่อายุยังไม่ถึง 30 เงินเดือนรวมๆโบนัสนี่หลายๆคนแซงผู้พิพากษาระดับประธานศาลฎีกา (ตำแหน่งสูงสุดในสายผู้พิพากษา) ไปแล้วสบายๆ แล้วยังไม่หยุดแค่นี้ครับ ยังขึ้นได้อีกเยอะ

สุดท้ายถ้าผมมองในภาพรวม ผมมองว่าผู้พิพากษาอาจจะดูยิ่งใหญ่ ถ้าไปอยู่ในต่างจังหวัด เพราะความเป็นทุนนิยมจะไม่ได้สูงแบบในกทม. แต่ถ้าในกทม.ที่ค่าครองชีพสูงและคนให้ความสำคัญกับรายได้มากกว่า ผู้พิพากษาก็จะดูเป็นอาชีพธรรมดา แก่ตัวไปก็เป็นข้าราชการแก่ๆรอเตรียมกินเงินบำนาญจากภาษีประชาชน อาจจะดูเท่ตอนเข้าไปได้ใหม่ๆ อายุ 25 ได้นั่งบัลลังก์อะไรประมาณนี้มากกว่าครับ สุดท้ายเงินเดือนก็น้อยกว่าคนทำงานลอว์เฟิร์มอยู่ดี