สำหรับผมนะส่วนมากก็ไม่มีบทสรุปนั้นแหละ จะให้ดูจบสวยเหมือนแค่บอกว่าเข้าใจว่าฝั่งนู้นคิดงี้ อีกฝั่งคิดงั้น

สุดท้ายมันก็ยืนปักธงฝั่งตัวเองอยู่ดี ถึงนานๆไปมันอาจเปลี่ยนความคิดกันได้แต่ไม่ใช่ตอนที่เถียงกันแน่ๆ

เรื่องแบบนี้ผมแยกแยะอ่ะ มันขึ้นอยู่กับว่าเรากำลังถกเถียงกับใคร และเรื่องที่เราถกเถียงเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรด้วย

ถ้าเป็นพ่อ แม่ พี่ น้องหรือแม้กระทั่งเพื่อน บางเรื่องที่มันเห็นต่างกัน ก็ไม่จำเป็นจะต้องถกเถียงกันไปให้สุดจนได้ข้อสรุป หรอก ความสัมพันธ์มันสำคัญกว่าคำตอบหรือข้อสรุป

สมมุติ ตั้งข้อถกเถียงกันว่า หมากับแมวเลี้ยงอะไรดีกว่ากัน? ผมชอบหมา แต่เพื่อนชอบแมว ต่างคนต่างมีเหตุผล ก็ถกเถียงกันไป แต่มันก็ไม่จำเป็นว่าจะต้องมาถกเถียงกันจนได้ข้อสรุปว่าหมาหรือแมวที่น่าเลี้ยงมากกว่ากันแน่

แต่ถ้าเป็นเพื่อนร่วมงาน หรือถกเถียงการทำงาน อะไรที่มันเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ กรณีแบบนี้อ่ะถกเถียงไปเถอะ

มันอยู่ที่บริบทและความพอดี เรื่องบางเรื่องไม่ใช่ว่าคนที่เขาเมินหรือเดินหนี เขาจะไม่พอใจหรือโกรธการถกเถียงนะ เพียงแต่เขาขี้เกียจ เขารู้สึกว่าเออก็ไม่เป็นไร เห็นต่างก็จบ แยกย้ายกันไป เขาไม่ได้มามองหรอกว่าจะต้องถกเถียงจนได้คำตอบอะไรขนาดนั้น

หรืออย่างบางทีเราคิดว่าเราถกเถียงด้วยเหตุผล แต่บางคนเขาอาจไม่คิดอย่างนั้น มันมีนะ...คนที่มีลักษณะการใช้คำพูด น้ำเสียง ท่าทางอากัปกิริยาต่างๆที่ไม่ชวนให้คุยต่อก็มี โดยที่เจ้าตัวเองไม่รู้ตัว คิดว่าตัวเองพูดปกติทั่วไป

ที่ยกตัวอย่างมาข้างต้นคือเพื่อนผมเอง ซึ่งมันก็ไม่ใช่คนเลวร้ายนะปกติมากๆ เพียงแต่คาแรคเตอร์การใช้เวิดดิ้งมันในการตั้งคำถามมันไม่ชวนคุยด้วย ก็แค่นั้น นี่ก็อาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่คนถกเถียงด้วยไม่อยากคุยต่อ

หรืออย่างบางคนถกเถียงเรื่องบางเรื่อง คือต่างฝ่ายต่างมีเหตุผลแหละ แต่ฝ่ายหนึ่งพยายามจะเอาเหตุผลตัวเองมาเปรียบเทียบเพื่อให้อีกฝ่ายยอมรับให้ได้ เพื่อให้มันได้ "ข้อสรุป" ซึ่งก็อย่างที่บอก บางเรื่องมันก็ไม่จำเป็นจะต้องมาหาคำตอบหรือข้อสุปอะไรขนาดนั้น พอเจอแบบนี้คนถกเถียงด้วยก็เหนื่อย ก็อาจจะเดินหนีหรือตัดจบเป็นธรรมดา

สุดท้ายที่อยากจะบอกคือ การถกเถียงด้วยเหตุผลเป็นสิ่งที่ดีนะ แต่บางทีเราต้องรู้จักวิธีการสื่อสาร รู้จักจังหวะ รู้ว่าถกเถียงจุดไหนควรพอหรือไปต่อได้ ฯลฯ หรือถ้าจขกท.ชื่นชอบการถกเถียงจริงๆ ก็ต้องการคนที่มีเคมีการสนทนาแบบเดียวกับเราอ่ะ ถึงจะโอเค

แค่ไปเป็นสลิ่ม ไปสงสารรัสเซีย ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ดีแล้วครับ ไม่อยากถกเถียงกับคนแบบนี้
แซะไปให้สนุกดีกว่า

แต่มีเรื่องนึงที่ไม่ว่าจะใจเย็นขนาดไหน แต่ถ้าพูดขึ้นมาคนเหล่านั้นจะของขึ้นได้ทันที ตอนผมยังไม่ตาสว่างก็เป็นครับ
-ถ้าเรื่่องนี้ ผมสงสัย และ ไม่ได้เชื่อตั้งแต่แรกครับ ว่าคนอะไรจะ.....ได้ขนาดนั้น แต่แสดงออกไม่ได้ รอบข้างผมเรื่องนี้หัวรุนแรงมาก

จนกระทั่งมีคนทำให้คนไทยส่วนนึงตาสว่าง ผมถึงกล้าพูด (ออกมาบ้างครับ)

แยกแยะเป็นเรื่องๆไปครับ ตอนนี้ผมกำลังพูดโดยรวม ไม่ได้พูดเรื่องสงครามรัสเซีย ไม่ได้พูดเรื่องการเมืองสลิ่ม อันนี้เขาเรียกเหมารวมครับ ถือว่าไม่มีมารยาทครับ

ผมคุยเรื่องโดยรวม แล้วคุณมาเจาะจงค้นประวัติเพื่อมาโจมตีผม แล้วเอามาเหมารวมว่าไม่มีเหตุผลจะคุยกับทุกเรื่อง

แบบนี้เรียกว่าหาเรื่องมากกว่าครับ ถ้าจะถกเรื่องไหนก็ว่าเป็นเรื่องๆครับ
คุณยอมรับว่าแซะไปให้สนุกดีกว่า = ยอมรับว่าตัวเองกำลังแซะ แปลว่าคุณนิสัยไม่ดีครับ

เวอร์ไปครับ ไม่งั้นคนทำงานประชุมกันได้ข้อสรุปทำงานต่อได้ยังไงหละครับ การถกเถียงกันคือการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันเฉยๆ ซึ่งถ้าปรกติตอนทำงานประชุมกัน brain storm idea กันถกกันเรื่องทางออกยังไงก็ได้ข้อสรุปครับแม้ว่าแต่ละคนจะมีความคิดเห็นต่างกันเพราะทุกคนมีเป้าหมายเดียวกันครับคือทำให้งานสำเร็จลุล่วง แต่การถกกันแบบไม่มีบทสรุปคือต่างฝ่ายต่างตั้งธงมาแต่แรกอยู่แล้วซึ่งมันไม่ได้เกิดขึ้นทุกการถกเถียงครับ ซึ่งการถกการเมือง 100 ทั้ง 100 มันเป็นการตั้งธงมาอยู่ละครับ

เพราะบางคนเห็นคนอื่นความคิดไม่ตรงใจตัวเองก็เริ่มใส่อารมณ์ เริ่มแซะนู้นแซะนี้ โยงนั้นโยงนี้ไปเรื่อย ใครมันจะอยากคุยต่อ

เพราะเรามักไม่ยอมรับว่าเราโง่

สำหรับบางคนใช้อารมณ์มันง่ายกว่าใช้เหตุผล

ผมเชื่อคนง่าย (แบบโคตรง่ายจริงๆครับ)

ผมไม่คิดว่าจะต้องมีอะไรปิดบังหรือต้องโกหกกันครับ ผมเลยเชื่อเรื่องราวทุกอย่างที่ได้ยินมาตั้งแต่เด็กโดยสนิทใจ เมื่อมีคนว่าร้ายเรื่องที่ตัวเองเชื่อ มันเหมือนมีกำแพงสูงมากั้นไม่ให้รับฟังเรื่องราวที่ตรงข้ามกับสิ่งที่เราเชื่อขึ้นมาทันทีครับ

ผมที่ปกติโคตรใจเย็นกับทุกๆเรื่อง กลับกลายเป็นคนของขึ้นได้ในทันที ผมถึงเข้าใจในตัวคนที่ยังตกอยู่ในสภาวะนั้นอยู่ครับ จนกว่าเค้าจะตั้งคำถามกับตัวเองขึ้นมา อย่างที่ผมผ่านมันมาแล้วครับ

คนไทยทั่วไปรวมถึงคนในกระทู้นี้ด้วยไม่รู้จักการ Agree to disagree ครับ แค่นั้นเลยจริงๆ

ทุกคนไม่ได้มีเวลาว่างมาเถียงอะไรกันทั้งวันน่ะสิครับ การทำให้ผู้อื่นยอมรับหรือเปลี่ยนแปลงความเชื่อนั้น โคตรยากเลยนะ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า

อย่างผมถ้าคุยแล้วรู้สึกว่าเป็นการแถข้างๆคูๆ ผมก็เลิกคุยเองเลย เพราะเสียเวลา ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา

คุยด้วยเหตุผล​ กับเถียงเพื่อเอาชนะอีกฝั่งแบบสุภาพ​ และมีคลาส

มันมีเส้นบางๆ​ กั้นอยู่​ครับ

น่าสนใจครับ มีวิธีสังเกต แยกแยะคนทั้งสองแบบยังไงบ้าง มันดูคล้ายกันจริงๆ เหมือนจะต่างกันแค่เจตนา (ที่อยู่ภายในใจ)

บางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องใช้เหตุผลครับ หลีกเลี่ยงการปะทะดีกว่า