เจอตอนเด็กๆโคตรเกลียดคำนี้

ตอนเด็กๆก็ทำงี้แหล่ะ ผูกหนังยางเพราะมันหลุดบ่อย สุดท้ายโดนตีเพราะถือว่าแต่งตัวไม่เรียบร้อย
แต่ละอย่าง เชื่อกนี่ก็ให้เอาห้อยโง่ๆที่หูกางเกง แกะออกมาเล่นโดนด่า เชือกก็เชือกกูเเท้ๆ

เอาจริงๆ ไอ้ตัวกิจกรรมจริงๆของเมืองนอกอ่ะนี่มินิแคมปิงเลยมั้ง สอนเด็กให้ใช้ชีวิตกลางแจ้งได้มีเรียนก่อไฟ หุงหาอาหารด้วยหม้อสนาม ผูกเงื่อน ปีนป่าย ดูน่าสนุกดี แต่พอมาถึงไทย เจ้านำเข้ามาหน่อยดันกลายเป็นพิธีบ้าบออะไรก็ไม่รู้เน้นเดินแถว จัดแถวให้เป็นระเบียบ แต่งกายให้ถูกระเบียบ ท่องคำปฏิญาณข้าฯลูกเสือเชื้อไทย ปฏิญาณว่าจะจงรักภักดี กลายเป็นกิจกรรมโคตรน่าเบื่อไปซะงั้น แทนที่จะสอนวิธี cpr วิธีช่วยชีวิตคนเบื้องต้น ช่วยคนเอาอาหารติดคอยังจะมีประโยชน์กว่าให้จำประวัติผู้ก่อตั้ง แถมเป็นคนก่อตั้งในไทยด้วยนะ... ฝรั่งที่ก่อตั้งจริงๆดันไม่ให้จำ เคลมเฉย

ไอ้พวกข้างบนนี่อะไรอยู่ในมือแม่มทำชิบหายหมด บิดเบือนได้ทุกอย่าง

ยกเลิกรองเท้านักเรียนไปด้วยก็ได้ครับ เข้าห้องสมุดทีไร แม่งหายทุกที แรกๆหายก็พยายามหานะ จน รร จะปิดประดูก็ยังไม่เจอ จนทีหลังเวลาหายไม่หาละ เท้าเปล่ากลับบ้านเลย กลัวเพื่อนไม่รอ

เขารู้ได้ไงว่าเมื่อก่อนไม่หาย เมื่อก่อนไม่มีปัญหา

ยกเลิกไปเหอะ ไม่งั้นก็ไม่ต้องมีเครื่องแบบ

โง่ซะจนคิดว่าปั่น

ชุดเค้าออกแบบมาเน้น function
แต่ไอ้วอกเกิ้ลนี่ แมร่งผู้ประกอบการออกแบบมาเน้นยอด re-purchasing ชัด ๆ


ไม่ต้องระดับเด็ก ๆ ที่มันวิ่งกันเป็นบ้าเป็นหลังตามวัยหรอก
พวกลูกเสือสามัญรุนใหญ่ หรือแม้กระทั่ง ครู-อาจารย์ผู้สอน แมร่งก็ซื้อใช้เป็นว่าเลย

แถมวอกเกิ้ล ออกแบบมาให้เอามารัดผ้าพันคอ ที่ไทย ๆ ก็ม้วนแมร่งซะแน่น แข็งยังกะตะเกียบ
แต่เสือกไม่ปรับปรุงให้มัน สามารถใช้งานได้อย่างตรง function




ของแค่นี้ดูแลไม่ได้ โตขึ้นจะไปทำอะไร
... เปิดโรงงานผลิตวอกเกิ้ลขายครับ

ออกรุ่นใช้แล้วรุ่น จับใส่ package แบบ covid mask เลยก็ได้
แล้วให้ อาจารย์ที่สอน แมร่งซื้อไปขายต่อให้เหล่าลูกเสือที่วอกเกิ้ลหายเป็นรายชิ้น

ไทยแลนด์ ดินแดนแห่งการคอรัปชั่น

ผมไม่เคยหาย โตมาทำงานช่วยเหลือครอบครัวและจ่ายภาษีช่วยประเทศชาติครบทุกบาท

ผมจึงเป็นคนที่มีความรับผิดชอบมากๆ เก่งไหมล่ะเพื่อนๆ

เกิดเป็นเด็กผู้ชายโดยเฉพาะพวกซน ๆ เนี่ยไม่เคยทำวอกเกิ้ลหายสิแปลก

ของแม่มโคตรกิ๊กก๊อกเลยเดิน ๆ วิ่ง ๆ หน่อยก็หลุดหายแล้ว

ของผมแทบไม่หายนะ คือมันอยู่ตรงนั้น ถ้ามันหลุดเราจะรู้ทันทีว่ามันหลุดแถวๆ ไหน ผมนี่เดินหาจนเจอ

เค้าพูดถูกส่วนนึงนะ แต่ใช้คำรุนแรงเกินไป ของเล็กๆน้อยๆถ้าให้เด็กรู้จักระวังรักษาของก็ดี

แต่ ของพวกนี้เนี่ย ผมมองว่ามันไม่จำเป็นต้องใช้ก็ได้ไง คือบางทีปรับให้อะไรมันง่ายและสะดวกขึ้นไม๊ล่ะ

ไม่อยากจะขิง
ผมเเทบไม่เคยหายเลยนะ เอาจริงๆ
ตอนประถมมันเป็นโลหะ เเบบหนีบให้เเน่นได้ อันนั้นไม่หาย
ม.ต้น เป็นเเบบเชือกสานเป็นตะกร้อ ไม่หายเพราะผมผูกปลายผ้ามัด 2 ข้างไว้
เเล้วก็เอาวอกเกิ้ลคล้องไว้เฉยๆ คือผิดระเบียบ เเต่พอเข้าเรียนก็จะใส่ให้ถูก

ผมเป็นคนนึงที่ต้องสอนลูกเสือ ที่ไม่อยากแต่งเครื่องแบบและไม่อยากสอน แม่งฝังชุดความคิดเห้ๆ ทุกเนื้อหา

ทั้ง sotus ทั้ง propaganda ทั้งสิ้นเปลือง

ของไร้ประโยชน์ + เป็นภาระ = ผิดที่ตัวพวกเอ็งเอง เลิกบ่น

ตรรกะ สลิ่ม

ไม่แปลกใจทำไมชอบหมอบกราบ

"เมื่อก่อนเขาก็... ไม่เห็นมีปัญหา"

รู้ดีนะไอ้สัส