ตั้งแต่อ.ชัชชาติ ได้รับเลือกเป็นผู้ว่าและมาตรฐานการทำใหม่ จุดกระแสคนจริง ทำจริง....

ลองมานั่งนึกๆดู ย้อนกลับไป เลยคิดว่าตั้งแต่ประเทศเรามีประชาธิฟไตย และให้สิทธิ์ 1 คน 1 เสียง เพื่อเลือกคนที่คิดว่าเหมาะสมมาเป็นตัวแทนเข้ามาทำงาน มาบริหารประเทศ

ซึ่งการที่คนไทย 1 เสียง ถูกคนอื่นเอาเงินมาล่อแล้วบอกว่าให้เลือกเบอร์นั้นเบอร์นี้ จนทำให้การซื้อเสียงเป็นสิ่งผิดกฎหมาย แสดงว่าผลลัพธ์จริงๆคือ คนเราจะถูกซื้อเสียงได้จริงเหรอ ความนึกคิดที่ว่า รับเงินมาต้องเลือกเขา ทำให้วงจรอุบาตรนี้ มันวนเวียนมาทุกยุคทุกสมัย...


แสดงว่าจริงๆแล้ว การปลูกฝังและการให้ความรู้ หรือการสอนให้คนเรามีจิตสำนึก เลือกคนที่มีความสามารถ คนดี เพื่อมาบริหาร มันไม่มีอยู่จริง......


จริงๆถ้าคนไทยเราถูกปลูกฝังให้มีจิตสำนัก ใครจะมาซื้อเสียง แทบไม่มีความหมายอะไรเลย คนคนนั้ยควรจะได้คะแนนน้อยที่สุดด้วยซ้ำ

แสดงว่าการศึกษาของเรามันมีปัญหาในการปลูกฝัง หรือสอนให้คนเรามีความนึกติดใน"สิทธิ์" ของเราหรือเปล่า

แต่ PR ให้คนโง่นานกว่า ความเป็นทาสเป็นมานานกว่า

คิดว่าจะพูด ประชาธิปไตยในโรงเรียนซะอีก

ที่แต่ละปีจะมีเลือกประธานนักเรียน เลือกไปแล้วไม่เห็นทำอย่างที่พูด

นอกจากจะไปเป็นเบ๊ให้อาจารย์ใช้งาน

มันสะท้อนได้

นักเรียน = ประชาชน ครู=อำนาจมืด

ประชาชน==>เลือกประธานเข้าไป

แทนที่จะรับใช้นักเรียนด้วยกัน แต่ไปรับใช้อาจารย์ โดยมาสั่งให้นักเรียนด้วยทำตามที่ประธานสั่ง
แต่ประธานได้รับคำสั่งจสกอาจารย์มาอีกที

ประธานไม่ทำอะไร นอกจากรับใช้ และทุกคนก็ไม่สนใจ



สรุปง่ายๆ ประชาธิปไตย มันปลอมมาตั้งแต่ในโรงเรียน

นึกว่าจะเทียบแนวๆซะอีก

ผมแค่คิดว่าคนมันจน ก็เลยซื้อได้
การศึกษาก็ช่วยได้ ผมก็เห็นด้วย

แต่ถ้าคนมันมีเงินมีทองไม่ลำบากเรื่องเงิน ผมว่าซื้อยากอยู่นะ

ถึงมีจิตสำนึกแต่ถ้าต้องเลือกระหว่างขายเสียงเอาเงินมาซื้อข้าวกินกับอดข้าวตาย คงมีไม่กี่คนที่จะยอมอดตาย

แล้วมันก็จะวนไปอีกสาเหตุคือค่าแรงขั้นต่ำกับค่าครองชีพที่มันไม่สมดุลกัน

ถ้าคนทำงานแล้วมีเงินใช้จ่ายในปัจจัยพื้นฐานเพียงพอ การจะมาซื้อเสียงอาจต้องใช้เงินเยอะขึ้นมาก

การซื้อเสียงจะมีประสิทธิภาพถ้าจ่ายต่อหัวน้อย สังเกตว่าประเทศที่มีซื้อเสียงหนักๆประชาชนจะมีชีวิตความเป็นอยู่ลำบากเพื่อให้ซื้อเสียงได้ถูกๆ

มี 2 ประเด็นที่น่าสนใจสำหรับเรื่องนี้นะครับ

1. มันมีงานวิจัยชิ้นนึงในยุคโทนี่ 2 (ปี 2548) ว่าพรรคไทยรักไทยตอนนั้นชนะการเลือกตั้งได้ขาดลอยทั้งๆที่ซื้อเสียงน้อยกว่าพรรคอื่น (และน่าจะเป็นครั้งเดียวที่จ่ายน้อยกว่าแต่ชนะเลือกตั้ง) เขาเลยเอาผลวิจัยมาวิเคราะห์กันแล้วสรุปว่า

"ถ้าคนมันมีลู่ทางทำกิน ลืมตาอ้าปากได้ มีศักดิ์ศรี ผู้คนก็จะเลือกตามอุดมการณ์หรือเลือกตามแนวทางที่ตัวเองอยากจะให้เป็น" ครับ

2. ปัญหาเรื่องปากท้องของคนไทยครับ กล่าวคือการจะได้่นโยบายดีๆมันก็ต้องใช้เวลา แต่เงิน 500 บาทที่ได้จากการขายเสียง มันทำให้คนอิ่มท้องได้ ณ ตอนนั้นเลยครับ (ซึ่งจะไปสอดคล้องกับข้อ 1 อีกที่ว่าถ้าคนมันมีกินมีใช้ คนก็จะไม่ขายศักดิ์ศรีตัวเองแลกเงินครับ)

ส่วนนึงเป็นเพราะคนไทยรายได้น้อย พวกนักการเมืองมันเลยเอาเงินมาซื้อเสียงกันง่ายๆ

ความล้มเหลวของหน่วยงาน องค์กร ที่ทำหน้าที่ตรวจสอบเอาผิดเวลาทุจริต คอร์รับชั่น ลงทุนแล้วไม่คุ้มเขาก็เลิกไปเองและ

สงสัยคงต้องให้เสียงคุณภาพเท่านั้นถึงมีสิทธิ์เลือกมั้งครับถึงจะดี?

ถ้ามองจริง ๆ มันไม่ใช่แค่ความล้มเหลวทางการศึกษาแต่มันคือล้มเหลวทั้งหมดครับ แบบที่ความเห็นท่านนึงด้านบนบอกคือถ้าคนมีรายได้มากพอ มีความมั่นคง โอกาสเสียงโดนซื้อจะลดลงมาก ทั้งหมดนี้การกระจายความเจริญ = กระจายรายได้ออกไปเป็นสิ่งสำคัญไม่แพ้กันครับเมื่อเทียบกับการศึกษา (แต่มันมีคนกลุ่มเล็ก ๆ ที่ไม่อยากให้คนเก่งและประเทศเจริญเพราะมันจะปกครองยากขึ้นครับ แค่ทุกวันนี้ก็ยากขึ้นเยอะแล้ว)

พอพูดถึงการศึกษา - ผมขอแสดงความเห็นส่วนตัวครับ

ผมมองว่าเราควรมีการศึกษาเพื่อส่งเสริมศักยภาพของคน ๆ นึงให้ถึงที่สุดมากกว่า แต่ทุกวันนี้การศึกษาคือการปั้นคนเข้าสู่ระบบงานเหมือนโรงงานปลากระป๋อง พยายามสร้างมาตรฐานเดียวกันโดยที่ทำลายโอกาสเติบโตที่ควรจะเป็นของหลาย ๆ คนไปครับ การศึกษาเราส่งเสริมคนให้เป็นแรงงานและแรงงานฝีมือเข้าสู่ระบบงานที่ตายตัว แต่ไม่ส่งเสริมการสร้างผู้ประกอบการ การสร้างศิลปินในสาขาต่าง ๆ หลายอย่างคนที่ไม่ได้อยู่ในกรอบของสาขางานเหล่านั้นต้องดิ้นรนลองผิดลองถูกกันเอง คนไหนบ้านมีทรัพยากรมากพอก็ไปได้หลายทาง คนไหนไม่มีก็อาจหาไม่เจอจนวันตาย (มันถึงมีค่านิยมเรื่องดันให้เรียนเพื่อจบออกมาเป็นหมอ เป็นวิศวะ เป็นอะไรก็ได้ที่มีโอกาสทำเงินได้ดีโดยที่มันอาจไม่ได้ตรงกับศักยภาพของเด็กคนนั้นด้วยซ้ำ)

สำหรับในไทยที่ล้มเหลวไม่ใช่เพราะโมเดลปลากระป๋อง มันเป็นแนวเดียวกันทั่วโลกแต่เป็นเรื่องคุณภาพของบุคลากรในระบบการศึกษามากกว่า ควรเริ่มต้นจากครูที่เก่งควรได้รับผลตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อครับ เมื่อได้คนที่เก่งเข้ามาสอนเด็ก + ระบบที่สนับสนุนการเติบโตของคนที่เก่ง มันก็จะเป็นลูปวนขึ้นส่งผลต่อการพัฒนาประเทศระยะยาวครับ

มันมีประเภทที่ว่ารับเงินเค้ามา=ไม่ผิด
รับแล้วไม่กา=ผิด

เทียบกับนักเรียนมันก็ไม่ใช่แล้ว นักเรียนวุฒิภาวะเขายังไม่ได้ จะทำตามคุณครูบอกมันก็ไม่แปลกอะไร
มันต่างกับผู้นำของประเทศที่สามารถคิดหรือทำอะไรได้เองทุกอย่าง ประชาธิปไตยอาจจะมีจุดอ่อนอยู่บ้าง
แต่มันก็ดีกว่าเผด็จการแน่นอน ถ้าต้องรวมอำนาจไว้แค่กับคนๆหนึ่ง แล้วคนนั้นไม่ฉลาดหรือไม่ดี คือล้มเหลวแน่ๆ

คนรุ่นใหม่ เขาฉลาดพอที่จะรับ แล้วเลือกกคานที่เขาชอบมากกว่านะ

ซึ่งผมก็รับ ยิ่งยัดเงินเยอะ ๆ ยิ่งชอบ จะได้ตัดตัวเลือกได้ง่าย

มันมีหลายปัจจัยนะครับ ที่ทำให้คนที่รับเงินเค้ามาแล้ว ยอมที่จะกาคะแนนเสียงให้คนนั้นทั้งๆที่รู้ว่าคนที่ซื้อเสียง คือมันต้องโกงแน่ๆ ในคหสต. 1.กลัวเป็นบาปรับของเค้ามาก็ต้องตอบแทนเค้า เป็นบุญคุณ 2.หัวคะแนนที่มาจ่ายตังเป็นญาติพี่น้องตัวเอง ถ้าไม่กาให้ แล้วคะแนนเสียงไม่ได้ จะทำให้หัวคะแนนมีปัญหาได้ 3.เงินตรงนี้จับต้องได้ ถ้าเค้าให้ตอนนี้แสดงว่าเค้าใจดี พอเค้าเข้าไปเป็น สส.แล้ว เค้าจะช่วยเราได้หลายเรื่อง ไม่ว่าคดีความ เรื่องฝากลูกเข้าเรียน 4.ไม่ได้รู้สึกเสียดายเงินภาษี เพราะไม่คิดว่าตัวเองเสียภาษี มีคนอีกเยอะมากที่ไม่รู้เรื่องภาษีมูลค่าเพิ่ม 5.กลัวโดนทำร้าย รับเงินเค้ามาแล้ว ไม่กาให้เค้า เค้าต้องรู้แน่ๆว่าเราไม่กาให้เค้า
เอาง่ายๆก่อนครับ แค่เปลี่ยนความคิดทุกคนให้ได้ก่อนว่า เราเลือกพวกนี้เข้าไป เพื่อทำงานให้เรา ไม่ได้เลือกมันมาเป็นนายไร