เท่าที่สอนนักเรียนมาจะบอกตลอดว่า คนที่โชคดีที่สุดคือคนที่ได้งานที่ตัวเองชอบและได้เงิน

ถ้าเรียนในสิ่งที่ทำได้ ทำเปป็นอาชีพก้เอางานนั้นเลี้ยงชีวิตไป

ส่วนงานอดิเรก งานที่ชอบไว้ทำตอนว่างๆเอางานนั้นไว้เลี้ยงหัวใจ ความรู้สึก

หรือถ้าอยากทำงานในสิ่งที่ชอบก้อาจต้องไปฟาร์มเก็บเงินซักหลายปีหน่อย ให้มากพอจนทำในสิ่งที่อยากทำได้แต่ก้ต้องคิดต่ออีกว่าสิ่งนั้นมันจะเลี้ยงชีวิตเราไปได้ไกลแค่ไหน

บาล้านกันไปทั้ง 2 งาน เอาตรงๆใน ศก แบบนี้ยากมากๆที่ทุกคนจะได้ทำงานในสิ่งที่ตัวเองยากทำแล้วเลี้ยงตัวเองได้

แน่นอน งานที่เรารัก เราทำได้ดี และหาเงินให้เราได้ มันคือที่สุดแล้ว แต่จะมีสักกี่คนที่โชคดีขนาดนั้นล่ะ

คุณทำงานชิ้นนี้ได้เก่ง แต่บางทีการพัฒนาฝีมือเมื่อถึงจุดนึงมันต้องใช้ความพยายามมากขึ้นมากๆ ถ้าไม่ชอบจริง มันจะไปต่อยากแล้ว

แต่ถ้าแค่ชอบอย่างเดียว แต่ทำไม่เก่ง มันหาเงินลำบาก เอาไปเป็นงานอดิเรกจะดีกว่า

และสุดท้าย ถ้าอยู่ในวัยทำงานแล้ว จะเข้าใจได้เลยว่า ต่อให้คุณเกลียดงานที่ทำอยู่ขนาดไหน แต่พอเงินเดือนออกแล้วเห็นตัวเลขที่เข้ามาในบัญชีมันมากพอ คุณจะบอกว่า ไม่เป็นไร ถึงตอนนี้มันจะไม่ใช่งานที่ทำแล้วมีความสุข เดี๋ยวไปหาความสุขจากอย่างอื่นเอาก็ได้ เพราะถ้าทำงานที่มีความสุข แต่ต้องมาทุกข์กับเงินที่ไม่พอ มันจะหนักกว่ามาก

ถ้าเลือก 2 คุณจะรู้สึกเหมือนไม่ได้ทำงาน ถ้าเลือก 3 คุณจะรู้สึกเหนื่อยกับการทำงานแต่หายเหนื่อยตอนเงินเดือนออก

เอาสามระดับมาวัดกัน แบบมหาลัยเดียวกันก็ได้ ถ้ายังอยู่ในระดับเดียวกันเอาที่เงินเยอะสุดครับ เพราะสารภาพเลยที่จบมาเงิน Start แม่งเต่าถุยมาก รับขั้นต้น 12k มี ปสก 2 ปีให้ 15k สุดท้ายเพื่อนมนภาคอยู่ในสายวิชาชีพนี้ไม่ได้เกือบหมด เพราะเงินไม่โตเลย

ของผมนี่ ป ตรี เลือกตามสูตรสำเร็จ แพทย์ เภสัช
ทั้งที่ส่วนตัวคะแนนคณิต ฟิสิกส์ ค่อนข้างเยอะ

อยู่บ้านนอก แนวทางการศึกษาต่อหาได้ยากมาก ครูแนะแนวก็ไม่เก่ง ศิษย์เก่าที่มาแนะนำเรียนหมอ ก็บุคลิกแบบนึง พี่เรียนวิศวะก็ขี้เหล้า แต่เก่งจัด มี unique characteristics ไปเลย ก็เลยมาเรียนอะไรที่ดูจะเซฟโซน ตามสูตร

พอมาเรียนตั้งใจว่าจะทำงานในสายนี้ไม่เกินสิบปี ทำงานไปพักนึง รู้สึกว่าชักตัน ก็เลยเรียนต่อเฉพาะทาง ตัวเลือกสาขาที่ชอบไม่มี เลยเลือกสาขาที่ไม่ชอบน้อยที่สุด และเงินดีพอควร

ตอนนี้ทำงานในสาขาเฉพาะทาง จากไม่ชอบ กลายเป็นชอบ เพราะได้แสดงความสามารถเยอะ ผลตอบแทนดี แต่คงทำเยอะจนเริ่มเบื่ออีกแล้ว ก็เลยมาศึกษาในทางการลงทุนมากขึ้น หวังว่าจะได้ลดเวลางานประจำลง

ได้ทำที่ชอบและเงินดี ถือว่าโชคดีครับ
บางทีมันไม่ได้ ก็เลือกอันที่เงินดี สร้างทุนสร้างโอกาส รอจังหวะไปต่อครับ ทั้งนี้ต้องมองตัวเองด้วย ว่ารับมือกับสิ่งที่ไม่ชอบนั้นได้ขนาดไหน

แต่ถ้ามันแบบทุกข์มากกับงานนั้นทางนั้น ก็ต้องมาคิดใหม่ ทบทวน ปรับแผนใหม่ครับ อย่ามองว่าเลือกทางผิดเลย

ตัวเลือกของ จขกท ขึ้นกับบริบทครับ
ถ้าเลือกเอง คงเลือกอันที่ทำเงินครับ ทุนไม่เยอะ ครอบครัวฐานะกลาง ๆ ต้องปั้นทุนก่อน
แต่ถ้าเลือกให้ลูก หรือให้คำปรึกษา ก็คงแล้วแต่ งานที่ชอบ เงินน้อยก็ได้ เพราะผมsupport เค้าได้

ทุก คห ข้างบน ok เลยครับ เป็นมุมมองดีๆทั้งนั้น

ของผมเกือบสมบูรณ์แบบแล้ว เลือกเรียนสิ่งที่ชอบ โลกต้องการ และรายได้ดี

ติดอย่างเดียวผมไม่เก่งในด้านนี้เลย ใช้ความพยายามเยอะมากก็ยังได้แค่พอผ่าน

แต่ถึงยังไงรายได้ผม ต่อให้เป็นระดับล่างของวงการ ก็ถือว่าเยอะมากๆอยู่ดี ถ้าเทียบกับอาชีพอื่น

มันก็ทำให้เกิดความทุกข์ได้ประมาณนีงนะ ถึงแม้จะเป็นสิ่งที่เรารักก็ตาม แต่เราก็เปลี่ยนมาหาจุดที่เราอยู่ได้ มีความสุขแทน

ไม่เปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นเกินไป ไม่ต้องไปถึงระดับท็อปของสาขา หรือระดับทำเงินได้เป็นล้านๆต่อเดือนก็ได้


ผมว่ายังไงก็ดีกว่าเลือกทำสิ่งที่ถนัด อาจจะชอบด้วยนิดหน่อย แต่โลกไม่ได้ต้องการ รายได้ไม่ค่อยดี เยอะเลย

ชีวิตใครชีวิตมันเลยครับ

บางคนโหยหาชื่อเสียง
บางคนโหยหาเงินทอง

บางคนโหยหาเวลา


หรือบางคนโหยหาความรัก


เป็นเรื่องปัจเจกและไม่มีถูกผิดโคตรๆ
แต่ถ้าให้ตอบกว้างๆสำหรับคนที่คิดไม่ออกก็เงินก่อนแหละครับ เพราะมีทรัพยากรแล้วจะเอาไปเลอะเทอะที่ไหนก็ย่อมได้