คนที่เป็นโรคนี้อยากทราบว่า
-พึ่งเริ่มเป็นช่วงอายุเท่าไหร่แล้วทำไมถึงทราบเช่น ไปหาหมอ
-คนที่เป็นหลังจากรักษาหรือหาหมอแล้วทราบไหมว่าเกิดจากสาเหตุอะไร เช่น กรรมพันธ์ ปัจจัยสภาพแวดล้อม social หรืแเจอเรื่องบั่นทอดจิตใจบ่อยๆไม่สามารถิmove on ได้ , ปมในวัยเด็ก
-แล้วมันหายขาดได้ไหม มีเคสที่หายขาดแบบหายขาดแบบปลิดทิ้งเลยไหม


ลองมาแชร์กันครับ ส่วนตัวผมไม่ได้เป็นแต่อยากเข้าถึงคนที่เป็น เคสที่ใกล้ตัวที่สุดก็เพื่อนน้องเป็นแล้วในที่สุดก็สู้ไม่ไหว
สงสารพ่อแม่มากๆเลย

เพราะคนไม่เป็นไม่สามารถเข้าใจได้เช่น บอกว่าสู้ๆเห็นหลายๆคนบอกอย่าพูด แล้วแบบนี้ต้องให้กำลังใจแบบไหนเช่น กอดครับ เป็นกำลังใจให้ แบบนี้ได้ไหม

แค่รับฟังคนที่เป็นโรคซึมเศร้าก็พอ เพราะถึงเราบอกว่าสู้ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้

ส่วนตัวผมมีคนรู้จักเป็น คิดมาก นอนไม่พอ ใช้ยาเสพติด เหล้า กัญชา บุหรี่

ใช้นาเสพติด อบายมุข แบบนี้จะยิ่งดิ่งกว่าเดิมสิครัยบเนี่ย

1 เป็นเมื่อไหร่ มันแล้วแต่สภาพแวดล้อมที่คนๆนั้นอยู่ ยกตัวอย่างถ้าคุณถูกบูลลี่แต่เด็กแล้วไม่สามารถรับมือกับมันไม่ได้ เช่นแบบในการ์ตูนที่แบบไม่อยากไปโรงเรียนอยากอยู่แต่บ้านไรเงี้ย มันก็เป็นแต่เด็กได้ อยู่ที่สังคมที่เจอ และครอบครัวหล่อหลอมมายังไง

2 ผมว่าคนเป็นก็ทราบอยู่แล้วว่าสาเหตุจากอะไร

3 หายขาดได้ แต่หายขาดระยะยาวไหมก็ขึ้นอยู่กับว่าหลังจากหายแล้วปรับตัวเข้ากับปัญหาที่ต้องเจอได้ไหม ถ้าไม่ได้แล้วปัญหายังทบเข้าจนหนักก็มีโอกาสกลับมาเป็นอีก

ผมเป็นตอนอายุ20ครับ สำหรับตัวผมเกิดจากสภาพสังคมด้วย ความเครียดเรื่องอื่นด้วย แต่หลักๆเลยคือความเครียด
รู้จากตัวเองครับ รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป ลองทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้าของโรงพยาบาลดูและศึกษาดูแล้วมันตรงหลายข้อ เลยโทรนัดหมอโรงพยาบาลเอกชนด้วยตัวเอง อยากรักษาเพราะอยากหายมากๆ โรคนี้มันกลับมาเป็นได้เรื่อยๆ ผมก็กลับมาเป็นไม่กี่เดือนหลังจากหายแล้ว แต่กลับมาเป็นสัก15%นะ เรารู้ตัวเองเพราะอยู่กับมันมานานหลายปี ส่วนเรื่องคำพูด คนปกติหลายๆไม่ค่อยเข้าใจคนป่วยสักเท่าไร น้อยมากจะเข้าใจ จะชอบพูดว่าทำนู้นดิ ทำนี่ดิ มันก็แค่โรคอย่าคิดว่ามันทำร้ายเราได้นู้นนี่ อยากจะบอกว่าถ้ากุทำได้กุทำไปนานแล้ว ก็กุทำไม่ได้ไง
สำหรับผมไม่ต้องไปพูดอะไรกับคนป่วยเยอะ เข้าใจบ้างและอยู่ข้างๆรับฟังก็พอ

1.เริ่มเป็นตั้งแต่ประมาณ ป.4 หละมั้ง เพราะเรียนถือว่ากดดันกว่าคนอื่นในวัยเดียวกันพอสมควร พลาดไม่ได้ พ่อแม่ค่อนข้างคาดหวัง

คนอื่นๆอย่างป้าข้างบ้าน ญาติพี่น้อง ผปค.เพื่อนๆก็จับตาเยอะ พลาดแล้วโดนคนในบ้านว่าไม่พอ โดนคนข้างนอกซ้ำด้วย

อาการตอนนั้นคือ ปวดไมเกรนบ่อย บางวันไม่อยากทำอะไรเลย ต้องแกล้งป่วยเพื่อไปนอนห้องพยาบาล เริ่มติดเกม

แต่ผมก็เรียนดีอยู่ดีแหละ ประสบความสำเร็จมาเรื่อยๆ แต่แบกความกดดันมาตลอดทาง จนหนักสุดที่ไม่อยากทำอะไรเลย

ไม่สามารถรับผิดชอบเรื่องง่ายๆของตัวเองได้เลยก็ม.ปลาย การเรียนเริ่มสะดุด + อกหัก เลยกระตุ้นอาการมากขึ้นเยอะ

แต่ก็ถือว่าประสบความสำเร็จอยู่ดี เลยไม่ได้รักษาอะไร ส่วนตัวก็ยังไม่รู้จักคำว่าซึมเศร้าด้วยตอนนั้น พ่อแม่ก็ไม่รู้ รู้แต่ตัวเองไม่ปกติละ

เริ่มได้รักษาเลยตอนมหาลัย เพราะการเรียนตกต่ำมาก เรียนไปนี่จำอะไรแทบไม่ได้ สมาธิในการเรียนไม่ต้องพูดถึง ไม่มี

พอดีที่บ้านเริ่มมีฐานะกว่าแต่ก่อน+มีรถขับ เลยตัดสินใจไปหาจิตแพทย์เอง เพราะไม่งั้นคิดว่าตัวเองแย่แน่ๆ ไม่ตายก็เรียนไม่รอดแน่นอน


2.สาเหตุ มีหลายๆปัจจัยผสมกัน ทั้งความกดดันในชีวิต ความผิดหวังจากความรัก การแก้ปัญหาโดยการไปเล่นเกม กรรมพันธุ์กับการเลี้ยงดูในวัยเด็กก็เกี่ยว อันนี้หมอเค้าไม่ได้เจอในทันที แต่เค้าจะตั้งคำถามให้เราฉุกคิดและพูดออกมา จนเราค่อยๆคิดได้ว่าสาเหตุมันมาจากอะไรบ้าง แล้วก็ประคับประคองตัวเอง แก้ไขกันไปทีละเรื่อง บางเรื่องหมอก็ช่วยตัดสินใจและวางแผนให้ เสนอแนะแนวทางแก้ปัญหา แต่หลักๆเราต้องกินยาสม่ำเสมอเพื่อประคองตัวเอง ให้ผ่านเวลาที่ยากลำบากไปได้ แล้วปัญหามันจะค่อยๆคลี่คลายไปได้เอง

3.หายขาดได้ถ้าไม่เจอปัจจัยกระตุ้นต่างๆมากระทบ หรือสามารถเปลี่ยนมุมมองของตัวเอง ให้จัดการกับปัญหาต่างๆที่เข้ามากระทบชีวิตตัวเองได้ อย่างแรกทำยาก เพราะยิ่งโตเรายิ่งมีเรื่องให้เครียด รับผิดชอบเยอะขึ้น เจอความผิดหวังเยอะขึ้น มีโอกาสเป็นซ้ำได้เรื่อยๆ อย่างที่สองต้องใช้เวลา ค่อยๆฝึกฝนจิตใจและความคิดตัวเองไป รู้เท่าทันความคิด อารมณ์ ความรู้สึก เข้าใจปัญหาและจะเจอทางออก

ส่วนตัวผมเองอาการดีขึ้นมากๆ ไม่สามารถรับประกันว่าจะหายขาดไหม แต่คิดบวกมากขึ้นเยอะ ปัญหาในชีวิตก็ค่อยๆแก้ไขไป อาจจะยังไม่สำเร็จทุกเรื่อง แต่มีกำลังใจฝ่าฟันอุปสรรคมากกว่าเดิมครับ

ส่วนคำพูดให้กำลังใจ ผมเองก็เลี่ยงการพูดคำว่าสู้ๆกับคนอื่นเหมือนกัน เวลาเราอยากให้กำลังใจใครก็จะบอก

เป็นกำลังใจให้นะ เราเข้าใจความรู้สึกเธอนะ กอดๆ ฮึบๆ ซึ่งผลลัพธ์มันดีกว่าใช้คำว่าสู้ๆจริงๆ

ของผมอาจจะไม่เข้าเคส ซึมเศร้า แต่ก็เกือบเป็นอะนะ แค่เป็น วิตกกังวลจนเกือบเป็นซึมเศร้า

1. เราไม่รู้เลยว่าคำว่าเริ่มมันเริ่มตอนไหน เพราะมันเป็นไปโดยธรรมชาติของเรา เราไม่รู้จนกระทั่งได้เจอหมอจริงๆ
ถึงยืนยันได้ว่าเป็นจริงๆ แต่มันมี sign บอกหลายๆอย่างครับ ถ้าเริ่มเข้าเคสก็ไปทำแบบทดสอบ
แล้วคะแนนเสี่ยงก็ไปปรึกษาหมอ อย่าคิดว่าไปรักษา แค่ไปเล่าให้หมอฟังก่อน แล้วหมอจะบอกเราเอง
ีที่สำคัญ ไม่ใช่หมอจิตแพทย์ทุกคนจะเหมาะกับเรา ถ้ารู้สึกไม่โอเค สามารถขอเปลี่ยนหมอได้

2. สิ่งที่ทำให้เกิดขึ้นมันเป็นปัจจัยแวดล้อมต่างๆมากมายครับ ต้องลองคุยกับหมอเอง และสำรวจตัวเองไปด้วย
เพราะจริงๆแล้วมันเป็นสิ่งรอบตัวที่เกิดขึ้นทุกวันๆจนสะสม หรือเหตุการณ์ร้ายแรง ก็เป็นได้ครับ
อย่างผมจริงๆผมคิดว่าผมเป็นโรคนี้มานานแล้ว แต่แค่คิดว่าตัวเองเป็นคนคิดมาก คงเป็นเรื่องปกติสำหรับคนทั่วไป
แต่จริงๆ มันเกินกว่าคำว่าคิดมากของคนทั่วไปเยอะมากๆครับ

3. ผมเข้าใจว่ามันเรียกว่าหายแล้วมีโอกาสกลับมาเป็นใหม่ได้ ไม่รู้ตอบคำถามได้หรือเปล่านะครับ

สิ่งที่ผมอยากแนะนำถ้าจะคุยกับคนที่เป็น คือ อยากให้มองเขาเป็นเหมือนคนปกตินี่แหละครับ
แล้วไม่ต้องไปตัดสินเขา หรือ ตัดสินใจแทนเขาว่าทางไหนดีทางไหนแย่ แค่รับฟังเขาก็พอครับ

จากที่เห็นคนเป็นหลายๆคน มันมีหลายปัจจัยอะ

อย่างของผมคงไม่ถึงกับเป็น หรือไม่ได้เป็นหนัก
ก็เกิดจากผิดหวังในชีวิต รู้สึกว่าตัวเองมีชีวิตต่อไปทำไมเป้าหมายคืออะไร คนรอบข้างก็ไม่ได้มีใครพร้อมรับฟังแฟนทิ้ง เพื่อนทิ้ง โดดเดี่ยวคนเดียว เห็นคนอื่นไปได้ไกลแล้วตัวเองยังอยู่กับที่ก็คิดแต่ว่าทำไมเรายังเป็นแบบนี้ พยายามแล้วแต่ก็ไม่ดีขึ้น เกือบฆ่าตัวตาย เหนื่อยท้อมากตอนนั้น แต่ตอนนั้นก็ไม่คิดว่าตัวเองเป็นซึมเศร้านะ คิดแค่ว่าตัวเองผิดหวังในชีวิตแค่นั้น ไม่ได้ไปหาหมอด้วย แล้วลองปรับความคิดตัวเองพัฒนาตัวเองขึ้นนิดหน่อยก็หาย

1. ผมเริ่มเปน 10ขวบได้มั้ง คือจำได้ว่าร้องไห้ไม่มีสาเหต
-พออายุ20กว่า เปนหนักขึ้น ก็เซิสในกุเกิล แล้วคนแนะนำให้ไปหาหมอ
-ก็ไปหาหมอแล้วกินยา
-หาหมอแบบพุดคุยก็ทำ แต่มันแพง ไปบ่อยไม่ไหว

2 สาเหต ผมหาไม่เจอ ขาดความอบอุ่นก็ไม่ใช่ พ่อแม่ก็ดีมาก ครอบครัวอบอุ่น
-ตอนเรียนเครียดกดดันจากเพื่อนและสังคม จนถึงตอนทำงาน อันนี้เหมือนกระตุ้น ให้รุนแรงขึ้น แต่ก็ออกจากสังคมนี้ไม่ได้

3. กินยามานานมากแล้ว 7ปี แต่มันไม่หายขาด พอหมอลดยาก็จะกำเริบ
-พยายามลดยาหลายครั้ง
-แล้วถ้ามันกำเริบ จะต้องเพิ่มยา แบบว่ามันจะดื้อกว่าเดิม
-ตอนนี้หมอเลยไม่กล้าลด

1. รู้ตัวว่าเป็นช่วงอายุ 25 แต่พอไปหาหมอ หมอให้สังเกตน่าจะเริ่มเป็นอ่อนๆตั้งแต่ 20 ต้นๆ

2. ปัญหาในครอบครัวเป็นหลักครับ ตอนเด็กรู้สึกว่าโดนจับผิดจากผู้ปกครองบ่อย ถูกสงสัยตลอดเวลา ทำอะไรก็ไม่ดี ไม่ถูกสนับสนุนหลายๆอย่าง ปมที่ถอดออกมาได้จากส่วนลึกๆคือ ตัวเองไม่ดีพอ ทำดีแค่ไหนมันก็ยังไม่ถูกสักที ม.ปลายมาโดนแฟนเก่าใส่ร้าย และโดนเพื่อนหักหลังอีก มันเลยไปย้ำปมครอบครัว

พอมหาลัยเริ่มชัดว่ากลัวสังคม กลัวเพื่อน รู้สึกว่าเราจะโดนทำร้ายจิตใจจากโลกรอบข้างเมื่อไหร่ก็ได้ เริ่มโทษตัวเองบ่อยๆ ทุกครั้งที่ตัวเองรู้สึกโดดเดี่ยว ก็จะเด้งขึ้นมาอีกว่าเราอาจจะทำดีไม่พอ หรือไปทำอะไรไม่ดีไว้หรือเปล่าอะไรงี้ครับ

3.มันจะไม่หายขาดครับ แต่มันก้าวข้ามได้ ซึ่งทุกวันนี้ผมก้าวข้ามมันได้ระดับนึง

ในประสบการณ์ของผมที่เป็นซึมเศร้า มันถูกย้ำปม(ที่มีพื้นฐานมาจากครอบครัว) ย้ำๆซ้ำๆบ่อยจนผมมองโลกเปลี่ยนไปอัตโนมัติ นั่นแหละคือสาเหตุ วิธีที่หายเร็วที่สุดคือ ขุดจนเจอไปถึงต้นตอให้ได้ก่อน ซึ่งเรื่องที่มันเป็นต้นตอเนี่ยถ้าเจอแล้วมันจะรู้เลย มันจะสะเทือนใจ เสียใจ เรายังจำเหตุการณ์นั้นได้ชัดมากๆ มันฝังมาตลอด

ขั้นแรกก่อนหาทางออกคือกินยาครับ อย่างน้อยให้มันกลับมาควบคุมความคิด ควบคุมสติได้แล้วค่อยหาทางออก

ทางออกแรกคือ เป็นไปได้ไหมว่า เราจะทำให้คนในเหตุการณ์ต้นตอนั่นรับรู้ ปรับความเข้าใจ ยอมรับกันใหม่

ถ้าเป็นไปไม่ได้ ต้องฝึกปล่อยวางอดีตตรงนี้ แล้วมองย้อนจากตรงนั้นกลับมาปัจจุบันว่าอะไรมันเพี้ยนไปบ้าง

ซึ่งสิ่งที่ต้องข้ามออกมา คือสิ่งที่เราเคยเชื่อ ความรู้สึกที่เราเคยรู้สึก มันยากเพราะมันจริงสำหรับเรามากๆในตอนนั้น


เรื่องหลายๆอย่างที่คุยกับหมอ ทางเหตุผลมันรู้ทุกอย่างแต่แรกตั้งแต่ก่อนคุยกับหมอ แต่ความรู้สึกมันไม่ได้คล้อยตามด้วยมันยังฝัง แต่หมอเขาจะมีวิธีขุดเรื่องพวกนี้ออกมา แล้วค่อยๆปลดปล่อยเราจากปมที่เราติดในอดีตครับ

ที่บอกว่ามันจะไม่หายขาดคือ วันไหนถ้าเราเผลอกลับไปคิดอย่างที่เราเคยคิด มันก็จะกลับมาเป็นใหม่



ทั้งหมดนี่จะบอกว่า คนที่ไม่ได้เป็นซึมเศร้าก็สามารถสำรวจตัวเองได้นะครับ ทุกคนเป็นเหมือนกันหมดคือ

เราจะใช้ชีวิตอย่างนึง จนกระทั่งเจอ Event ใหญ่ๆที่ฝังในใจ แล้วมันก็จะเปลี่ยนวิธีคิด เปลี่ยนการใช้ชีวิตเราไป

เราจะเกิดมุมมองบางอย่าง ว่าโลกมันเป็นอย่างนี้ๆๆ ทั้งๆที่บางทีมันไม่ได้เป็นอย่างนี้ซะทั้งหมด ทำให้การมองโลกเรามันต่างจากสิ่งที่มันเป็น

ถ้ามองในมุมการทำงาน หลายๆครั้งสิ่งเหล่านี้ปิดกั้นเราจากความสำเร็จ เช่นบางคนไม่ชอบถ่ายรูปไม่กล้าแสดงออก(จากผมบางอย่าง) โตมาก็จะไม่กล้าออกหน้า ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นทำให้ไม่ก้าวหน้า

หรือบางคนรู้สึกลึกๆว่าถูกเอาเปรียบอยู่ตลอดเวลา การแสดงออกคือเป็นการก้าวร้าว เอาชนะ ดูไฝว้อยู่ตลอด ข่มอยู่ตลอด เพื่อให้ตัวเองรอด ผลสุดท้ายคือไปเอาเปรียบหรือทำร้ายจิตใจคนอื่นแทน ซึ่งก็ไม่เป็นผลดีต่อ Connection ในการทำงาน

ลองค้นๆดูก็ได้ครับ เผลอๆอาจจะเป็นผลดีกับชีวิตก็ได้


เสริมเรื่องการรับฟังคนซึมเศร้าครับ คนเป็นซึมเศร้าหลายๆคนรู้ตัวอยู่แล้วว่าเรื่องของตัวเองเข้าใจยาก

ดังนั้นตั้งใจฟัง หรือพยายามให้เขารับรู้ก็พอครับว่าเราพยายามเข้าใจเขาอยู่ ที่สำคัญคือเราต้อง Respect ความวิกฤติในเรื่องของเขา Respect เรื่องที่เขาผ่านมาในชีวิตด้วย

สำคัญอีกอย่างคือ อย่า Pretend ว่าตัวเองเข้าใจ ถ้าไม่เข้าใจแค่ถามไปเรื่อยๆ เขาจะเริ่มเล่ามาเยอะขึ้นเอง

คือคนจะเป็นซึมเศร้าที่ผมเห็นคือ โดนอะไรกระทบกระเทือนหนักๆรอบนึง ไม่ก็อยู่กับสภาพแวดล้อมปัญหาเดิมๆ ที่แก้ไขไม่ได้

อย่างผมรู้ตัวเพราะว่า ที่บ้านชวนไปทำบุญ แต่เราร้องไห้ ไม่เข้าใจว่าร้องไห้ทำไม เพราะเป็นเรื่องปกติที่ชวนกันอยู่แล้ว เราเริ่มรู้ตัวว่าเราผิดปกติแล้วแน่ๆ เลยไปหาหมอ คือกว่าจะรู้ตัวกันสมองมันก็ผิดปกติไปแล้วอ่ะครับ พวกนี้สะสมหลายปีครับกว่าจะป่วย

หายขาดมั๊ย ไม่แน่ใจ แต่ไม่เคยกลับไปดาวน์อีก ปัญหาอะไรที่จะทำให้กระทบกระเทือน ไม่ถูกจริต เราตัดออกให้หมด เอาให้ตัวเองรอดก่อน แล้วสร้างภูมิคุ้มกันให้ตัวเองเยอะๆหลังจากนั้น ก็โอเคดีมาตลอด

น้องที่ทำงานเป็นอยู่ (ตอนรู้จักน้องแรกๆ น้องยังไม่เป็นแบบนี้) ซึ่งตอนนี้ถึงขั้นทำร้ายตัวเอง (ข่วนหรือจิกตัวเอง) ซึ่งจากที่น้องระบายกับผม ก็หลายๆเรื่อง
- เกิดจากปมในอดีต ซึ่งของน้องจะเป็นเรื่องครอบครัว
- เลิกกับแฟนเก่าไม่กี่เดือนที่ผ่านมา แล้วแม่น้องเค้าค่อนข้างชอบแฟนคนนี้ ตอนน้องเลิกกับแฟน แม่น้องถึงขั้นด่าน้องว่าเป็นกะบี่หรอ ซึ่งน้องมาเล่าให้ฟังทีหลังว่า โดนด่าแย่ๆมาตั้งแต่เด็ก
- คาดหวังในตัวเองมากไป ไม่ว่าการกระทำหรือคำพูด หากผลลัพธ์ไม่ออกมาอย่างที่ตัวเองคิด จะมีอาหารเครียด ควบคุมตัวเองไม่ได้
- มีปัญหาเรื่องงาน หรือเรื่องใดๆ ชอบแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ
- และในเบื้องต้นน้องก็ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงอยู๋แล้ว
- ตอนนี้หยุดงานบ่อยขึ้น เพราะเกิดจากการทำร้ายตัวเอง พอรู้สึกตัวน้องจะไปหาหมอ

ซึ่งตอนนี้น้องเค้าเพิ่งเข้าการรักษา อาการยังไม่ดี น้องชอบทำร้ายตัวเอง แต่จากที่ถามน้อง น้องบอกว่ามันควบคุมตัวเองไม่ได้ จนกว่าจะรู้สึกตัวหรือตั้งสติได้ก็จะหยุดทำ บางทีจะอยากจะให้กำลังใจ อยากจะให้พลังบวกกับน้อง แต่แทบจะไม่มีผลใดๆเลย ซัพพอตได้แค่น้องให้ช่วยเหลืออะไรก็จะทำให้ น้องบ่นหิวก็จะหาอะไรให้กิน

ผมรู้ตัวเพราะ อยู่ๆ ร้องไห้แบบควบคุมไม่ได้ไม่มีเหตุผล ร้องไห้แบบเยอะมากแล้วเศร้าตลอดเวลาอยากนอนไม่อยากทำอะไร ไม่อยากคุยกับใคร อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ นอนไม่หลับฟุ้งซ่านได้ยินเสียงตัวเองทะเลาะกัน คนนึงบอกให้ฆ่าตัวตายอยู่ไปก็เป็นภาระครอบครัวไม่ทำงานผลาญเงินไปวันๆสู้ให้ที่บ้านใช้เงินเองดีกว่า อีกคนบอกอย่าทำเลยสงสารคนในครอบครัว ลาออกจากงาน เลยหา กูเกิ้ลแล้วอ่านดูว่ามันใกล้เคียงกับ ซึมเศร้ามากเลยหาหมอ เปลี่ยนหมอมา 5 คนแล้ว ปัจจุบัน หาที่ศรีธัญญา ส่วนสาเหตุ เกิดได้จากความผิดหวังอะไรมากๆหรือไม่ก็สารเคมีในสมองหลั่งผิดปกติ ยึดติดสิ่งที่เคยผิดพลาดโทษตัวเอง ไม่กล้าทำอะไร

ส่วนมีโอกาสหายไหม มี แล้วแต่คนว่า จะปรับแนวคิดกลับมาแบบคนปกติได้ไหม
ปัจจุบันผมหามา 7-8 ปีแล้วครับ

เกลียดมากคนที่บอก คิดไปเอง ไม่ได้ป่วยหรอก กับ เข้าวัดช่วยได้


ผมป่วยเป็นไบโพล่า + ซึมเศร้า พอป่วยหลายๆอย่างทำนิสัยผมเปลี่ยนไปเป็นดาร์กขึ้นเลย จากแต่ก่อนไม่เคยเรื่อง ญ ปัจจุบันเกเรมาก

ผ่านการพยายาม ฆ่าตัวตาย 4 ครั้ง รมควัน 2 ผูกคอตาย 1 กับตั้งใจให้รถไฟชานเมืองทับ แต่ วันนั้นนั่งรออยู่เขาประกาศรถไฟตกรางไม่รู้มาได้เมื่อไรเลยกลับ เหอๆ เลยไม่เคยสำเร็จไม่เคยมีแผลอะไรเลย งง ตัวเองเหมือนกัน ทำไมคนอื่นทำสำเร็จกัน ผมไม่สำเร็จ ปัจจุบันก็ คิดเรื่องฆ่าตัวตายอยู่ทุกวัน

แฟนผมเป็นครับ จริงๆก็เริ่มสังเกตุอาการณ์มาได้สักพักแล้ว
หลักๆผมว่าเป็นที่สภาพแวดล้อมเลยแหละ ทำให้ความคิด ความรู้สึกมันไม่ปกติ
คล้ายๆเราออกกำลังกายเหนื่อยๆ แล้วนอนเลย มันก็เหนอะหนะ จริงๆอาบน้ำก็สบายตัวแล้ว
แต่โรคนี้แค่อาบน้ำมันไม่หายไง เพราะมันฝังในร่างไปแล้ว ทั้งสังคมรอบตัว ทั้งสิ่งเร้า
ก็ได้แต่รักษากันไป เพราะจริงๆมันก็เกินความเข้าใจผมแล้วอะ บางเรื่องผมไม่คิดว่ามันน่าจะมีอะไรด้วยซ้ำ แต่มันดันมีปัญหากับเค้า ก็ได้แต่ให้กำลังใจครับ