เคยใกล้เคียงตอนดูแลคนแก่หลายคนครับ ทุกคนให้ตามใจคนแก่ บอกเค้าไม้แก่ดัดอะไรไม่ได้แล้ว ต้องยังงั้นยังงี้ แต่คนสั่ง ไม่ได้รับมือเองไงครับ พยายามทำให้เพราะเห็นว่าเออ ญาติๆกัน แต่ในหัว question เต็มไปหมด ทำไมไม่งั้นวะ ทำไมไม่งี้วะ จะทำงั้นเพื่อ เครียดคิดซ้ำไปซ้ำมา หาทางออกไม่ได้ เพราะมันเป็นการดูแลผู้สูงอายุ เริ่มสงสัยในตัวเอง เออ กูผิดเองแหล่ะมั้ง

ผ่านไปหลายปีเข้า ซึมเศร้ามาเยือน เพราะมันเป็นสถานการณ์ที่มันแก้ไม่ได้ สุดท้ายรู้ตัวว่าป่วย ผมหาหมอ บอกที่บ้านให้สกรีนปัญหาออกไปให้หมด ผมจะไม่สนใจใครทั้งนั้น เอาสิ่งที่ตัวเองเชื่อมั่นว่าถูกต้องและสมควร เป็นทีตั้ง ผมไม่สนใจสิ่งปัญญาอ่อนที่คนอื่นยัดเยียดว่าดีให้ทั้งนั้น กินยา ตัดสิ่งเร้าที่ทำให้เราป่วยออกให้เยอะที่สุด รักษาสภาพจิตใจ สะกดจิตบำบัด พอสมองกลับมาปกติแล้ว ก็พยายามสน้างภูมิคุ้มกันทางจิตใจให้หนาๆ เราจะไม่ยุ่งกับสถานการณ์แบบไหน เพื่อไม่ให้เราป่วย ตอนนี้ชีวิตโอเคดี ตามอย่างที่ควรจะเป็นครับ

มันอยู่ที่คนเป็นเลย เหมือนหมอบอกเป็นเบาหวาน ความดันนะ ทางรอดคือออกกำลังกาย ควบคุมอาหาร แต่ถ้ายังกินเหมือนเดิมทำเหมือนเดิมก็รอวันตาย มันก็มีหลายคนที่ไม่ทำเพราะคิดว่าไม่ตายวันนี้พรุ่งนี้

แล้วเราจะแยกออกได้ยังไงอ่ะครับ

คือข้อ 1, 2, 3 ผมเห็นก็เป็นกันเกือบทุกคนเลยนะที่ผมรู้จัก ผมก็เป็น

แต่คิดว่ามันเกิดจากความขี้เกียจทำงานมากกว่า

ถ้ามีเงินใช้โดยไม่ต้องทำงาน ผมว่าคนส่วนใหญ่คงไม่รู้สึกแบบนี้

(หรือว่าแบบนี้ก็ถือว่าเป็นซึมเศร้าแล้ว แต่ผมไม่รู้ตัวเองหรอครับ)

รพ อะไรบอกได้ไหมครับ?

แฟนผมก็เข้าข่าย

มันเริ่มจากเบื่ออาหารไม่มีสาเหตุครับ กิจกรรมที่เคยทำแล้วมีความสุขก็ไม่มีความสุขต่อไป ถ้าเป็นติดๆกัน 1-2สัปดาห์ ควรเริ่มหาหมอครับ

Ming Med nursing ครับ

ผมว่าผมคงใกล้เคียงได้ไปหาหมอละ

--> จากอะไรที่ทำแล้วรู้สึกทำสำเร็จในแต่ละวัน เริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ ตอนนี้โฟกัสงานตั้งเป้าในแต่ละวันประคองอารมณ์ไปเรื่อยๆ เจอเรื่องเครียดๆก็ไม่ deep

--> พอไม่มีอะไรทำ หรือนอกเวลาที่ตั้งเป้าหมาย กลายเป็นทีเรื่องเยอะแยะเข้ามาในหัว

--> ตอนกลางคืนไม่อยากนอน ตอนเช้าอ้อง มึนไม่อยากทำอะไร พยายามที่จะโฟกัสงาน กลายเผ็นเบื่อไปเฉยๆ

--> มีความคิดฆ่าตัวตายหรือตายอย่างไรดีตลอด พอเกิดอาการนี้พยายามไปว่ายน้ำ ออกกำลังกาย หายได้ แต่พอเลิกออก กลายเป็นกลางคืนไม่ยอมนอน กลางวันไม่อยากทำไร อยากนอนหลับปบบเงียบๆไปเลย วนไปวนมาแบบนี้

--> พักนี้มีเรื่องแฟนเข้ามาอีก ตัวผมเองพยายามโฟกัสในเชิง positive thinking ทุกอย่างปล้ว แต่ตอนนี้มันไม่รู้จะบอกว่าความรู้สึกยังไง มันเฉยมาก แต่ในหัวกลับคิดเรื่องไม่อยากอยู่ตลอด พยายามโฟกัสพ่อแม่ ก็เริ่มช่วยไม่ได้

--> ทำอย่างไรดี ตอนนี้ไม่รู้ว่าชีวิตไปทางไหน

ขอบคุณมากครับ

.