สวัสดีวันอาทิตย์ครับ

เห็นกระทู้เรื่อง base salary รวมๆกับที่เคยคุยกะน้องๆในทีมเรื่องการหารายได้เพื่อใช้จ่ายในชีวิต ว่าระหว่างการพัฒนาตัวเองในสายงานไปให้สุดเพื่อรับตำแหน่ง+รายได้สูงๆ+สวัสดิการดีๆ vs ทำแค่พอไหว แล้วไปหางานหรือธุรกิจเสริม ใครคิดว่าแบบไหนดีกว่ากัน

ซึ่งในทีมผมก็เป็น split decision นะ บางคนก็บอกว่า"งานเสริมสิพี่ ต่อให้เราไม่มีงานหลัก เราก็ยังมีรายได้ทางอื่น ความเสี่ยงน้อยกว่า" ขณะที่อีกฝั่งก็บอกว่า "เอ้าแต่ถ้ามรึงเก่งพอ เค้าก็ไม่เอาออกป่ะ แบบนั้นก็มั่นคงกว่าอีก สวัสดิการก็ดีกว่า ดูแบบพี่ xxx ดิ ได้ทั้งรถ ได้ทั้งน้ำมัน ฯลฯ"

ส่วนตัวมองว่าไม่มีถูกผิด ขึ้นอยู่กับความชอบมากกว่า
แล้วคนใน SS ล่ะครับ คิดว่าแบบไหนดีกว่า

เก่งแค่ไหนก็เอาออก ถ้าบ.มีนโยบายlay off

ไอ้ที่บอกมั่นคงๆ ไม่มีหรอก

ผมก็คิดแบบนั้นแหล่ะครับ จนมาเจอพี่คนนึงได้ package 24 เดือน (แต่อยู่มาเป็น 10 ปีนะครับ เป็น sr.manager) แกพักเล่นๆสองเดือนได้งานใหม่ สบายไปเลย เอาเงินก้อนไปเทรดหุ้นต่ออีก

ผมเลยคิดว่า เออถ้าเก่งเจอให้ออกก็คุ้มนี่หว่า 55

คือมันแล้วแต่คนจริงๆแหละ555

บางคนก็อย่างที่ท่านว่า

บางคนก็รับละได้เงินก้อนออกมาทำธุรกิจ

บางคนรับมาละคิดว่าจะหางานใหม่ได้ แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครรับ

บางคนโดนไล่กลับบ้านวันนั้นเลย พรุ่งนี้ไม่ต้องมาละ

แล้วแต่โชคชะตา แต่ส่วนมากที่ได้packageนี่บ.ต้องแข็งระดับนึง+อายุงานต้องได้อีก

ถ้ายังวัยรุ่น ก็ทำหลายๆอย่างหาสิ่งที่ตัวเองชอบ

พอโตขึ้นก็จะได้สกิลงาน+ความเก๋า ก็จะเลือกงานที่ชอบบวกกับความเหมาะสมของรายได้

งานหนักแต่มีเวลาเหลือ ไว้ให้ได้ใช้ชีวิตให้สิ่งที่เราอยากจะทำ

ไปให้สุด ค่าจ้างต่อชั่วโมงจะเยอะกว่า เงินเท่ากันเวลาพักจะเยอะกว่า

ส่วนตัวผมทำหน้าที่งานประจำไม่ให้บกพร่องทำตามหน้าที่เราให้สำเร็จก็พอ + ต่อยอดเอาทุนจากเงินเดือนไปลงทุนและทดลองอาชีพที่อยากทำ เพื่อต่อยอดธุรกิจอันที่เราชอบและมันไปต่อได้ในอนาคต

เหนื่อยแล้ว

ผมทำงานใช้แรงงานแบบไม่ต้องเก็บอะไรมาคิดข้ามวัน เลิกงานคือจบ และทำแค่สัปดาห์ละ20ชั่วโมง

เวลาที่เหลือผมเอามาทุ่มเทพัฒนาตัวเองเพื่อจะเป็นนักลงทุนเต็มตัว

การเป็นสุดยอดมนุษย์เงินเดือนนี่ไม่ใช่เป้าหมายผม ผมเกลียดเรื่องคน

ปล.ผมเลือกทางนี้ได้เพราะค่าแรงงานใช้แรงงานที่ออสเตรเลียมันสูงมาก สูงกว่าเด็กจบใหม่ปอตรีหลายๆคณะเลย

ทำงานอะไรก็เอาให้เก่งที่สุดครับทุ่มเทให้เต็มที่ (แต่ต้องเลือกงานด้วยนะ) เดี่ยวผลลัพท์มันจะตอบแทนเอง เรื่องเลิกจ้างกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยเลยครับเมื่อคุณไปอยู่จุดนั้น ประเด็นคือหลายๆคนไปไม่ถึงจุดนั้นมากกว่า เหมือนมู้เมื่อวานนั่นแหละที่มีคนถามว่าได้แตะแสนตอนอายุเท่าไหร่...

ผมเคยเป็น specialist ด้าน java ทำงานพวก enterpise erp/crm/oic พวกโรงงาน ธนาคารไรพวกนี้ เคยคิดว่าจะไปสุดเหมือนกันแต่ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ คือเรารู้ว่าโปรเจคนี้กากแน่นอน เละแน่นอนแต่ก็ทำไป poc กัน 4-5 เดือนทั้งที่รู้ว่าtool ทำไม่ได้และเขาไม่คิดจะ patch มันมีแรงกดดัน มันเบื่อ แถมลูกคลอดอยากอยู่กับลูกมากๆ เลยมาเป็นฟรีแล้นเขียน app/web angular react flutter nodejs เฉยเลยหยังกะเด็กจบใหม่ เริ่มจาก 0 อย่างละนิดละหน่อย กลายเป็นเขียนเป็นทุกอย่าง ช่วงออกมาก็รับงานมาตลอดๆ ได้ทำสิ่งใหม่ๆ ไม่เบื่อ รู้สึกชีวิตสบายขึ้นเยอะแบบอิสระอะ

เอาจริงๆ ผมว่ามันBaseจากพื้นฐานความรู้, ความสามารถและตรรกะ/วิธีคิดของแต่ละคนด้วยครับ

บางคนอาจจะเหมาะที่จะมุ่งขึ้นจุดสูงสุด แม้จะถูกถอดออก/ย้ายงาน ก็สามารถกลับขึ้นไปใหม่ได้อย่างรวดเร็ว ลักษณะแบบนี้ก็ไม่ได้มีความจำเป็นที่จะต้องเลือกทำหลายอย่าง แต่กลับกันเลย ทุ่มสมาธิไปทางเดียวเพื่อผลตอบแทนที่คุ้มค่าจะดีกว่า
คนพวกนี้ ก้าวไปข้างหน้าได้อย่างรวดเร็ว ถ้าเสียสมาธิไปกับงานหลายด้านหลายอย่าง อาจจะกลายเป็นการขัดขาตัวเอง

แต่กลับกัน ถ้าพื้นฐานเป็นคนที่ไม่โดดเด่น ไม่มีแนวโน้มจะสู่ยอดปิรามิด หรือเป็นไปค่อนข้างลำบาก การเลือกทำแค่เต็มที่ตามเวลางาน แล้วหารายได้จากทางอื่นที่ตัวเองถนัดบ้าง ก็อาจจะเป็นทางเลือกที่เหมาะสมกว่า
อย่างเช่น ถ้าทำงานไป กว่าจะไต่เต้าขึ้นแต่ละขั้น ค่อนข้างลำบาก จะย้ายงานก็ไม่ได้แสดงออกได้อย่างโดดเด่นจนเป็นตัวเลือกแรกๆของผู้เลือกได้ การอยู่นิ่งๆ ค่อยๆขยับงานหลัก แล้วเสริมรายได้ทางอื่น ผมมองว่าน่าสนใจกว่าสำหรับประเภทนี้

ผมคิดว่าแบบนั้นนะ

เห็น​ด้วยครับ​ คงต้องเริ่มจากการประเมิน​ตัวเอง​ แต่​สิ่งนึงที่ผมเจอบ่อยๆคือ​ การประเมิน​ศักยภาพ​ตัวเองต่ำไป

มันไปให้สุดได้ทั้ง2ทางงานหลักก็ต้องพัฒนาตัวเอง งานรอง/งานเสริมก็ต้องมี ยังไงก็ดี

ตอบแทนใจผมเลย ทำสิ่งที่รักจบวันต่อวัน แล้วกลับมานั่งดูกราฟหุ้นในตลาด หาpassiveอีกทาง
เวลาที่เหลือ ก็คาดิโอ และพักผ่อน แค่นี้ก็หมดวันละ